Een terras in Sevilla

Nadat de Spanjaard zijn verhaal heeft verteld, neemt hij afscheid en laat mij achter. Diep onder de indruk.

Lente in hartje Sevilla. Helemaal alleen zit ik aan een tafeltje, op een terras in het schilderachtige centrum van de Spaanse stad, te wachten op mijn zoon. Hoewel, alleen? Her en der is het een komen en gaan van mensen. Om mij heen klinkt gezellig gepalaver. Een jonge moeder wiegt haar baby in haar armen, terwijl oma bewonderend toekijkt. Een serveerstertje loopt parmantig af en aan en voorziet de gasten van een natje en een droogje. Vanuit het restaurantje klinkt flamencomuziek. De sinaasappelbomen die het terras omsluiten staan in bloei en zorgen voor een heerlijke geur. Behaaglijk leun ik achterover in mijn kuipstoel. De stralen van een vriendelijk lentezonnetje koesteren mijn gezicht. ‘La vida es bella.’

Een oude man aan het tafeltje naast mij spreekt mij aan; “Cómo estás? Hoe gaat het met U?” Ik nodig hem uit, om samen met mij iets te drinken. Hij schuift aan, en stelt zich voor. Antonio is zijn naam. Ik vertel hem dat ik op mijn zoon zit te wachten, die stage loopt bij een bedrijf, en dat we hebben afgesproken op dit terras. “Ah, u hebt kinderen,” zegt hij. “En u?” vraag ik. “Dat is mij nooit vergund,” verzucht hij. Meteen steekt hij van wal met een eigen verhaal.

En hij vertelt. Hoe hijzelf in zijn jonge jaren, toen het land nog zuchtte onder het regime van generalissimo Franco, in het criminele circuit terecht kwam, en van kwaad tot erger geraakte. Hoe hij op een gegeven moment zo diep in de problemen zat, dat hij zich geen andere uitweg meer zag dan met een gewapende overval op een juwelierszaak te proberen, zijn kansen te doen keren. Maar het liep helemaal fout. De bewaker van de zaak gaf tegengas, opende het vuur op hem, en Antonio moest vluchten. De Guardia Civil zat hem direct op de hielen. Met moeite wist Antonio de haciënda van zijn broer te bereiken, in het buitengebied van Sevilla. Daar verschuilde hij zich in een varkensstal. Zijn broer, die van de hele voorgeschiedenis geen weet had, schrok van de komst van de Guardias op zijn erf, en greep impulsief zijn geweer. Zonder pardon werd hij ter plekke doodgeschoten, waarna de agenten de boerderij vol onder vuur namen.

De oude man vertelt verder, hoe hij zich uiteindelijk overgaf, maar dat de vrouw van zijn broer door het salvo ook al dodelijk was geraakt, en hun driejarig dochtertje levensgevaarlijk gewond. Het was een compleet drama, dat zijn hele verdere leven heeft getekend. De man raakt zichtbaar geëmotioneerd. Maar Antonio gaat door. Na zijn arrestatie en berechting verdween hij voor enige tijd de gevangenis in. Nadat Franco was gehemeld kwam hij in aanmerking voor amnestie. Om de schuld aan zijn broer en schoonzus in te lossen, nam hij de zorg voor het door zijn schuld invalide geraakte nichtje op zich. De tijden waren inmiddels veranderd, het toerisme nam een vlucht. Antonio zag kans om de haciënda van zijn broer uit te bouwen tot een florerend hotelbedrijf. Maar een gezin stichten, dat is er nooit van gekomen. Onlangs heeft hij alles verkocht, en nu zit hij op een appartementje in de buurt, samen met zijn nichtje.

In tien minuten heeft de man zijn bizarre levensverhaal aan mij, een wildvreemde buitenlander, opgebiecht. Ik ben er stil van. De man staat op en geeft mij een hand. “Let goed op je zoon, amigo. Adios,” zegt hij en verlaat het terras, mij peinzend achterlatend. Plotseling voel ik een hand op mijn schouder. “En? Was het gezellig pap? Wie was dat?” vraagt mijn zoon.