Harde vlijmende hagelstenen afgewisseld met grote zachte vlokken koud nat slaan neer op allen die op zebrapad of daarnaast lopen. In mijn warme cocon is hun rood aangelopen grimas van de kou onwerkelijk. Wezenloos kijk ik naar al deze mensen met een doel beneden. Ze trekken een spoor van daadkracht. Het licht verandert. Van donkervuil grijs sijpelt een ongrijpbaar geel de lucht binnen. Het doet het helblauw van een zich inpakkende KLM stewardess nog beter uitkomen. Als fundament houdt ze haar stevige stappers onder de witte, koude benen. De lichtval op haar rug wordt vreemder. Het vlak, aangespannen door haar stevig over elkaar geslagen armen, wordt groter en groener. De randen krullen naar hetzelfde geel als in de lucht en de straat lijkt nog natter, eenzamer en kouder. De blauwe stewardess draait zich verheugt naar een tram die aankomt en stapt zo snel mogelijk in. De deuren sluiten en de tram laat een kille afwezigheid achter. Het licht lijkt minder intens en alles versmelt in een wereld die voorbij glijd terwijl ik naar beneden kijk.
Categorieën: Maatschappij
3 reacties
tontheunis · 30 oktober 2004 op 13:14
En dan nóg zijn er van die mensen die beweren dat we in een kleurloze maatschappij leven…
TT
sally · 30 oktober 2004 op 19:52
Twee keer gelezen.
Hoe komt iemand op zoiets, denk ik dan.
Het lijkt op een opdracht.
Ik vind het wel mooi, kort, bondig en eigenlijk ook wel knap geschreven als je nagaat waar het over gaat.
Zomaar, een overdenking…
liefs Sally
Mup · 31 oktober 2004 op 21:54
Je hebt een personage heel mooi neergezet, ik zag haar lopen,
Groet Mup.