Een zwak voor schoonheid

Met twee zwaar gerimpelde handen kleit Auguste een perfecte borst op ooghoogte. De monocle valt bijna van zijn neus, door het zweet dat langs zijn oog drupt. Van emotie of van inspanning? Moeilijk te zeggen. Zijn handen doen al een tijdje niet meer wat het hoofd hen influistert. Gelukkig is het model geduldig. Bovarietje kent Auguste al langer dan vandaag en weet gelukkig wat haar straks te wachten staat. Harde pegel en pegels bij een heerlijk kopje melk. Ze probeert een gaap, tegen beter weten in, te camoufleren. Betrapt voelt ze zich onmiddellijk.

Auguste heeft een goed humeur vandaag en beziet het gaapje door zijn ruwe vingers. Hij steekt zijn linkerhand uit en voelt aan Bovarietje’s linkerborst. Die voelt zacht en warm aan, ligt echter niet in in de juiste positie. Met een harde bas vraagt ie Bovarietje om haar tors ietwat meer te torseren, opdat haar brave borst wat meer naar boven pulst. Ja, prima zo. Houden zo. Auguste neemt nog wat extra klei van tafel en kneedt dat het een lieve lust is.

De tijd vliet daar waar die niet gaan kan. Beiden drinken een flinke beker melk tijdens de pauze. Het vocht druipt stout uit hun mondhoeken. Auguste’s broek bolt er zowaar van op. De pauze wordt al snel avond. Het komt de schone kunst alleen maar ten goede. Wat een schoonheid is ze toch, Bovarietje, dame naar zijn dromen. Op het grote ledikant wordt schone kunst geboren. In de handen en tussen de benen. Beeldhouwwerk van formaat. Wit marmer wordt vloeibaar.