Eeuw van zes dagen

Terwijl mooi gekleurde herfstbladeren tegen mijn raam geblazen worden, zit ik te bedenken hoe ik deze dag ga doorbrengen. Hij ligt voor me als een leeg blad dat staat te springen om gevuld te worden, maar eigenlijk heb ik geen zin. De afgelopen jaren is mijn favoriete lied stilte en mijn favoriete bezigheid niets doen. Schaarste maakt geliefd.

Ik heb tijd. Redelijk veel tijd. En dat voelt vreemd.

Mijn bank kijkt me uitnodigend aan. Als ik er naar kijk klimt een schuldgevoel via mijn benen omhoog om uiteindelijk bezit te willen nemen van mijn brein. Ik schud het van me af. Het normale ‘Ik moet nog dit, ik moet nog dat’ ontbreekt vandaag, dus de dampende koffie staat er om op mijn gemak van te genieten. Op mijn gemak. Hoe lang is dat geleden?

Er is tijd. Geen zee, maar zeker een beekje.

Vind ik koffie eigenlijk wel echt lekker? Het zwarte vocht rolt bitter traag door mijn mond. Geen mening. Daar ga ik deze week eens over nadenken. En uitproberen. Niet alleen thuis. Ik ga koffie proeven in de stad om uiteindelijk mijn persoonlijke favoriet te ontdekken. Morgen. Niet vandaag.

Vandaag is het tijd voor tijd.

Langzaam tikt de klok de minuten weg. Vijf minuten duren een half uur. Een half uur een halve dag. Wat heb je veel tijd als je tijd hebt, bedenk ik verbaasd. Tinggg. Een appje. In een automatisme reikt mijn hand naar de telefoon. Zet hem op stil. Nog één keer storen en je gaat helemaal uit, vermaan ik het ding geluidloos.

Geen tijd. Later.

Vind ik dit fijn of juist niet? De rust, de leegte. Het ligt als een warme deken over me heen met nét genoeg gewicht om me ervan te weerhouden op te staan om weer te gaan rennen, springen, vliegen, duiken en vallen? De warme deken werkt louterend. Ik geef me er aan over en laat me nog wat dieper in de kussens zinken.

Tijd.

Maandag Amsterdam, dinsdag Rossum, woensdag Alkmaar, donderdag Wageningen. Ik schrik wakker. Niet nu. Dat is pas volgende week. Eerst mag ik nog een eeuw van zes dagen overbruggen met niets tot weinig.

Tijd voor nog een bakkie.