Even terug

Hokusai Bon (2) 9, Even terug

‘Waar ben je dan nou?’ vroeg Connie bezorgd.
Ik lag in mijn eigen bed. Wel raar zonder Connie naast me. Maar de kamer oogde vertrouwd. Ik herinnerde me vaag hoe ik hier gekomen was. Op de automatische piloot. Terwijl de straat probeerde mij te omhelzen en ik tegenstuurde met wapperende armen was ik een vagelijk bekende straat ingelopen en bij een vagelijk bekend huis uitgekomen. Zo bekend dat ik een ruitje had ingetikt en toen de deur had open gekregen. Haarscherpe gedachte: moet ik toch eens wat aan doen! Zo gemakkelijk gaat dat dus: inbreken. Ik was ook nog een trap opgestrompeld, een slaapkamer binnengelopen, op een bed neergevallen en daarna had de roes zich over mij ontfermd. En dat vertelde ik Connie dus allemaal. Ik zat op de rand van dat bed, keek naar de tuin achter het huis door het raam en besloot dat er iets ongelooflijks was gebeurd. Ik was terug.
‘Maar hoe zit dat dan met Willem? Heb je J.P. gesproken? Gingen jullie niet op de vuist? Zit je niet onder het bloed?’
‘Welke vraag het eerst?’ vroeg ik vermoeid.
‘Je hebt Willem gezien?’
‘En gesproken.’
‘En?’
Ik vertelde dat Willem Spicht had opgegeven. Dat hij Alex een ram zou geven en dat ik beloofd had een ontbrekende aflevering van Hokusai Bon op te snorren.
‘Wat heb je beloofd!’
‘Ik moest wel.’
‘En als er niet aan te komen is?’
Daar had ik maar niet aan gedacht. Dan werd het te ingewikkeld. Een paar glazen bier en ik dacht al zo moeizaam.
‘Dus Willem is niet meer boos?’
Connie had nog steeds dat beeld van Willem bij de pingpongtafel voor haar geestesoog. Dat was ook niet zo raar. Een grauwende en schreeuwende Willem. Eénklap! En daarna die voltreffer van mij. Wat ik allemaal vertelde sloot daarop niet lekker aan.
‘Nee. Alles is vergeven en vergeten, als ik achter die laatste aflevering aan ga.’
Er klonk een diepe zucht aan de andere kant van de lijn. ‘Wat ga je nou doen?’
‘Jij moet eerst iets voor me doen.’
‘Wat?’ Ze klonk nu weer zakelijk. Ze wist nu hoe de zaken stonden. Ik kon wel heen en weer racen tussen Limburg en hier, maar dat had ook geen nut.
‘Wil jij eens op Internet op zoek gaan naar Hokusai Bon. Er zal wel een club bestaan van liefhebbers, of informatie over die serie. Ik moet een adres hebben waar ik terecht kan.
‘En dan ga je er op af?’
‘Ja.’
‘En dat doe je allemaal voor Spicht?’
‘Ook voor ons. Als het is afgerond hoeven we niet meer bang te zijn voor een John of Alex.’
‘Goed. Ik kijk rond op Internet en bel je als ik wat weet.’
‘Mooi, ik wacht gewoon.’
‘Eigenlijk zijn we een beetje gek,’ klonk de stem van Connie opeens nadenkend. ‘Besef je dat wel?’
‘We zijn ook gek. Maar we zijn ook verkeerd bezig geweest. We hadden die foto’s niet moeten gebruiken. Dat is de oorzaak.’
‘Hij had niet zo buitensporig kwaad hoeven te worden. En niet met dat idiote gedoe hoeven aan te komen. Je gaat nu helemaal met hem mee!’
Mijn verkeerslicht meisje had helemaal gelijk. Maar ik zag geen andere uitweg.
‘We kunnen niet anders,’ zei ik moeilijk.
‘Jawel. Maar dan moet je er politie bij betrekken en wordt het nodeloos ingewikkeld.’
‘Klopt.’
‘Ik zeg het alleen maar zodat je straks niet nog raardere dingen gaat uithalen.’
‘Zoals wat?’
‘Een reis Japan boeken om te zien of die productie maatschappij nog bestaat.’
Ik lachte. Connie heeft best wel gevoel voor humor.
‘Maar straks zit jij in Groningen omdat je een vaag verhaal hebt gehoord van een liefhebber die t-shirts, flessendoppen, oorwarmers en weet ik wat van Hokusai Bon verzamelt.’
‘Het gaat om de laatste aflevering. Als ik dat niet zeker weet ga ik niet.’
‘Goed, ik ga mijn best doen.’
‘Neem de tijd,’ zei ik nadenkend. ‘Er schiet me te binnen dat ik mijn auto nog moet ophalen.’
‘Heb je die daar dan niet?’
‘Nee. Dat is een ander verhaal, dat komt nog.’
Ze hing zuchtend op.