1958. Een warme namiddag op het strand.
Zand, aangekoekt op de geribbelde buitenkant van de rode fles Exota, op het oranje rubbertje onderaan de witte dop van de beugel en binnen in de hals. Knarsend tussen mijn tanden bij het eten van de boterham met uitgedroogde pindakaas.
Ik mag mee met een tante uit Limburg en haar 6 kinderen. Ze logeren in een pension bij de duinrand en als ik door mijn opa word afgezet staan ze al bepakt en bezakt op de stoep. Even later klimmen we over de strandopgang en hollen, alsof we door een onzichtbare hand geduwd worden met reuzenstappen naar beneden.
Ik ben in plaats van enig kind nu een van de vele, tussen oudere en jongere broers en zussen. Als vanzelf neem ik mijn plaats in bij het graven van de slotgracht om het zandkasteel. De vloed komt op.
We werken hard om het bouwwerk overeind te houden, maar hoe diep we de geul ook maken, het water komt steeds sneller het strand op, vult de gaten en gulpt er overheen. Schuimkopjes knabbelen aan de fundamenten, we slaan met de platte kant van onze ijzeren schep de wanden van nat zand steviger in elkaar. Zijgeulen volgen, een extra wal wordt opgericht. We lopen om elkaar heen, schreeuwen en geven aanwijzingen. Overal om ons heen is het water al meters ver het strand op gestroomd.
Even is er voor niks anders plaats in ons leven dan deze ongelijke strijd.
Dan vindt de zee het genoeg en spoelt een onverwacht grote golf de helft van het kasteel weg. Ondermijnd, zakt het zonder geluid te geven in elkaar en vermengt zich met het grijze kolkende water. We geven op, de ban is gebroken. Zonder om te kijken laten we de resten achter. Joelend rennen we om het hardst terug naar het grote kleed op het droge in de verte. Even later steekt een kille wind op en drijven er flarden zeemist naar de kust. Er wordt ingepakt, we sjokken op blote voeten moeizaam door het rulle zand naar boven.
Mijn neven en nichtjes zie ik nooit meer terug. Maar het beeld gloeit na als een vonkje oud geluk.
15 reacties
Pierken · 1 september 2015 op 00:58
Het leest weer alsof ik kijk naar een goed geconserveerd sepiafilmpje. In een iets te ruime zwembroek sta je daarin met je schep en je emmer alles om je heen onbewust op te slaan. Heb je dit geschreven als onderdeel van de kop in ‘Virtuoso’? Het is er hoogwaardig genoeg voor. Mooi vertaald tijdsbeeld. En zeer herkenbaar.
Esther Suzanna · 1 september 2015 op 01:04
Prachtig beschreven kleinood. Zo fijn om kind te zijn en niet te rouwen om vluchtige zandkastelen.
Mien · 1 september 2015 op 07:33
Gefeliciteerd met de VEC trawant.
Enig kind tussen de kinderen.
Even is er voor niks anders plaats in ons leven dan deze ongelijke strijd.
Mooie metaforen, filmisch zoals in Il postino.
Pablito!!!
troubadour · 1 september 2015 op 08:08
Wat geef je een prachtige ondersteuning aan de ervaringen die we allemaal hebben. Niemand beter dan jij weet ze los te weken van de oude schappen in onze herinnering. Verdorie, je ruikt de zee en voelt de koude mistflarden, het wegglijden van je voeten in het rulle zand..
Yfs · 1 september 2015 op 13:40
Grappig hoe jij in de column van Pierken (Weltschmerz) het beeld versterkte door “Dood, dood’, jullie zijn dood” in je commentaar te roepen en hoe hij dat nu bij jouw column doet door een iets te ruime zwembroek toe te voegen! 🙂
Prachtige VEC Trawant met een prachtige titel, waarbij ik vermoed dat ook dit verhaal deel uitmaakt van een groter geheel. Met ingehouden adem gelezen.
Het zandkasteel mag dan door een grote golf weggespoeld zijn, deze VEC staat onverwoestbaar een maand op de voorpagina! 😉
:yes: :rose: :rose: :worship:
Ferrara · 1 september 2015 op 14:22
Maar het beeld gloeit na als een vonkje oud geluk. Helemaal waar.
Mooie VEC.
Sagita · 1 september 2015 op 14:47
Mooi Trawant en ja je brengt de jaren vijftig weer helemaal terug in mijn leven!
Vooral dat wat je ervaart als je van een duin afrent:
” en hollen, alsof we door een onzichtbare hand geduwd worden met reuzenstappen naar beneden. ”
Echt genieten!
Schrijf aub nog veel en lang door!
groet Sa
Meralixe · 1 september 2015 op 19:05
Mooi, mooi, mooi… 🙂 .
Toch durf ik het aan een kleine verbetering aan te brengen.
Dan nog door drie keer het zelfde woord in één alinea te gebruiken, een bewerking waar ongeveer ieder column x lid van zou huiveren.
Zand, aangekoekt op de geribbelde buitenkant van de rode fles Exota, zand op het oranje rubbertje onderaan de witte dop van de beugel en binnen in de Zand knarsend tussen mijn tanden bij het eten van de boterham met uitgedroogde pindakaas.
Moet er nog zand zijn? 😀
marjolijn1 · 1 september 2015 op 22:05
:yes:
arta · 1 september 2015 op 22:14
‘Mijn neven en nichtjes zie ik nooit meer terug’ kwam als een nieuwsgierigmakende anti-climax na dit mooie stuk in zwart/witbeelden met een kraakje.
Nachtzuster · 1 september 2015 op 23:25
[quote]Schuimkopjes knabbelen aan de fundamenten, we slaan met de platte kant van onze ijzeren schep de wanden van nat zand steviger in elkaar. [/quote]
Prachtig hoe je een klein verhaal groots uitwerkt. Vanuit een kinderlijke wijsheid bekeken. Heel fraai. Ook ik ben benieuwd waarom je de neefjes en nichtjes nooit meer gezien hebt. Het staat er als zijnde tussen neus en lippen door, maar daar zit volgens mij nog een heel verhaal aan vast?
Doordat het in de tegenwoordige tijd is geschreven komt het nóg sterker over. Een kraakje, dat heeft arta heel mooi gezegd.
Ijzersterke VEC, trawant. Mijn complimenten.
Spencer · 2 september 2015 op 10:46
:yes: Exota champagnepils, daar was ik gek op. Maar Exota ging op de fles omdat Marcel van Dam ten onrechte gesuggereerd had dat hun flessen de neiging hadden te ontploffen. Ik vond het een zwaar verlies.
Nachtzuster · 2 september 2015 op 19:03
Dat zeg je nu wel Spencer, maar mijn jongere broer heeft toch echt een maand lang zijn handje in het gips gehad doordat een Exota fles ontplofte tijdens een bezoekje aan mijn grootouders. Hij was toen twee jaar oud en zat net iets te dicht bij de fles. En iedereen kon een gipsknal van hem krijgen als iets hem niet zinde. Onnodig om te vermelden dat ik vanaf dat moment zijn lievelingszus ben. :rotfl:
Dees · 2 september 2015 op 11:02
Ah Trawant. De balans aan het opmaken. Als Pally’s schoenen. Maar dan zonder andere rode draad dan jij zelf. Ik houd ervan. Je beste is aan het ontstaan. En wij mogen erbij zijn. :yes:
trawant · 2 september 2015 op 12:42
De ene reactie nog mooier dan de andere ( ik zeg niet welke 😉 )
Zo is CX een warm bad hoor.
Dank allemaal!