Feuilleton 23 ‘Kerst bij de Berendsensjes’

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
( Een feuilleton dat de juiste snaren weet te raken)

Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap de Vallei ( waar men een seminar voor Evidence-Based strategieën ging voorbereiden), ontstak de Gouda kaarsen in de 6 armige verzilverde kandelaar op de kersttafel en had het gevoel alsof hij in een klucht van John Lanting rondliep.

Zometeen gingen er vast kastdeuren open en dicht en kwamen er half ontklede mannen of vrouwen tevoorschijn, die absoluut niet door de hoofdpersoon gezien mochten worden. Het was een absurde situatie. Janneke zat gehuld in kerstkitsch voor de open haard in de woonkamer en babbelde vrolijk met haar moeder, terwijl Joris en zijn grootvader op de driezitsbank verwikkeld waren in een partijtje schaak.

Het was op zich een prestatie van formaat geweest hoe ze er de afgelopen twee dagen in geslaagd waren deze charade voor te bereiden.
De hele benedenverdieping had een grote beurt gehad, het vuil van een tweemans huishouden was weggewerkt en de koelkast weer ouderwets gevuld met de heerlijkheden die Otto in betere dagen gewend was geweest. De kalkoen lag te sputteren in de oven en hij legde de laatste hand aan de amuses en het voorgerecht. Ze hadden gekozen voor eendenlever paté en een carpaccio van Wagyu runderen, de Japanse keizerlijke koeien. Die dieren werden gemasseerd en kregen het beste voer te eten en bier te drinken. Het kostte per ons een vermogen, maar Otto wist zeker dat mammie straks met een pruilmondje toch wat taaie stukjes op de rand van haar bordje zou weten te leggen.

De lening van 3500 Euro – ‘verder kan ik echt niet gaan Otto’- die hij als tegenprestatie van Janneke had geëist was op zijn rekening bijgeschreven. Hij was dus al een heel eind met Molenhof en de rest zou ook wel lukken. Er maakte zich verdorie zelfs een lichte kerststemming van Otto meester toen hij het gezelschap zo vredig bijeen zag. Dat huwelijk van hem was toch niet alleen maar kommer en kwel geweest. Otto kon zich zelfs voorstellen dat het na vanavond naadloos een nieuwe fase in zou kunnen gaan. Janneke, die naast hem in de keuken was komen staan, hielp hem echter snel uit de droom.

‘En je zegt er helemaal niets over Otto, fluisterde ze,’niets, hoor je. Pappie heeft een zwak hart en mammie kan dit al helemaal niet aan.’
‘Wanneer dacht je ze dan iets te vertellen’, zei Otto
‘Dat is mijn zaak, ik heb het er al moeilijk genoeg mee.’
‘ Heb je nog een sherrytje?’, klonk het vanuit de kamer.
‘Coming up mammie’, jubelde Janneke.
‘Dus je weet het hè’, beet ze Otto toe terwijl ze de dop van de fles draaide.

‘Erg lekker mensen.’
De oude Heer Nootenboom, opende een knoop van zijn klassieke Engelse tweed jasje en legde mes en vork in de voorgeschreven ‘tien over vier positie’ op het wedgwood bordje.
‘Hoe heette dat rund, zei je?’
‘Er zat wel een klein hard stukje aan.’ Janneke’s moeder wreef met een vies gezicht haar duim en wijsvinger tegen elkaar alsof het er nog tussen zat.
‘De wijn’, zei haar man. ‘Joris pak jij de karaf even, ik heb hem bij de verwarming gezet. Dit chateau moet absoluut op kamertemperatuur geserveerd worden. Drinken jullie hier trouwens nog van die laffe Chilenen?’

Joris stond op. Het ritueel kon van start gaan. De wijn was een serieuze zaak binnen zijn familie.
Zijn grootvader zorgde bij dineetjes altijd voor een exquise Bordeaux en had bij aankomst onmiddellijk de flessen ontkurkt en met chirurgische precisie in de decanteer karaf gegoten.
‘Wijn moet ademen’, was zijn vaste quote.
Die demonstratie van snobisme had Otto vanaf de eerste keer tegengestaan. Voor hem, als oud lid van het studentenverzet, waar een krat Heineken en een doos Pinard altijd goed genoeg waren geweest, vormden de manieren van deze zelfgenoegzame fat een bron van ergernis.
De spanning die de bezoekjes van haar ouders voor Janneke met zich meebracht, was achteraf niet zelden ontaard in knallende ruzies tussen Otto en haar.

‘Nog even’, zei Janneke nadat ze geproost hadden.
‘De kalkoen moet nog 5 minuutjes tot rust komen.’
‘Wij hebben alle tijd’, zei Nootenboom vergenoegd, terwijl hij de wijn liet rondtollen en zijn neus overdreven ver over de rand van het glas stak.

De bel ging. Dwingend, twee keer en nog eens.
Janneke werd plotseling vuurrood en schoof haar stoel haastig naar achteren.
‘Laat maar ik ga wel.’
‘Wie kan dat nou zijn, op dit tijdstip’, zei haar moeder verstoord.

Vanuit de gang kwam het geluid van een discussie die zo zacht mogelijk gevoerd werd, maar toch af en toe in toonhoogte flink uithaalde.
Otto verstond de woorden ‘kan niet’ en ‘blijf net zo lang tot jij …’
Het gesprek verstomde en even later ging de kamerdeur open.
Janneke kwam met een verhit hoofd binnen, gevolgd door een forse jonge vrouw in een camel winterjas.
‘Pappie, Mammie, dit is Marieke …’