Feuilleton 25 ‘Gestretched’

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
( Een feuilleton dat je niet onberoerd laat)

Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei ( waar men bij de driejarige ‘Beroeps Opleidende Leerweg Musical’ binnenkort een buste van Joop van den Ende ging onthullen ), stond gehurkt in zijn werkkamer en onderdrukte een vloek terwijl hij een nieuwe poging deed om zijn stretcher uit te klappen.

De haakjes op de staanders moesten nauwkeurig in de daartoe bestemde gaatjes vallen om het oude geval de stevigheid te geven die noodzakelijk was om zijn gewicht te dragen. Probleem was dat hij daarna de bovenkant niet uit kon klappen en met een wirwar aan aluminium stangen en textiel in zijn handen bleef staan. Op het moment dat hij dacht de zaak voor elkaar te hebben en voorzichtig plaats nam op het middengedeelte, klapte alles onder hem weg en gleed hij achterover op de vloer.
Onderuit, dat is mijn leven, dacht hij.

Marieke en hij hadden bij het troosten ieder een kant van de snikkende Janneke voor hun rekening genomen. Marieke had haar vriendin stevig omhelsd, gefeliciteerd met haar doorbraak en het een dappere confrontatie genoemd. Ze zou nu merken dat er een diepe heling van oude conflicten in gang werd gezet, waar Janneke als sterker en completer mens uit tevoorschijn zou komen.
Otto had zich beperkt tot het aangeven van glaasjes water en tissues en de opmerking dat opgeruimd netjes stond. Waarop Janneke in een nieuwe huilbui was uitgebarsten en Otto had verweten dat hij gevoelloos was en niet begreep dat het ondanks alles toch haar ouders waren.
Marieke had hem licht verwijtend aangekeken en zijn faut pas verzacht met de mededeling dat ze zeker wist dat Otto het goed bedoelde.
Op zijn beurt kon hij weer net inslikken dat hij aan die interpretatie van haar geen behoefte had. Eens te meer drong tot Otto door hoe onvoorspelbaar en complex het vrouwelijk gemoed in elkaar stak.

Nog voor de tranen gedroogd waren, was Joris met een korte groet naar Eva vertrokken. Ze hadden de karaf met straffe Bordeaux leeggedronken en waren aan de koffie met cognac gegaan. Veel en vaak. De drank had Janneke’s stemming duidelijk verbeterd, ten bewijze waarvan ze hikkend van de lach nog eens nadeed hoe ze haar moeder de mantel had uitgeveegd.
Ze ging staan en declameerde met luide stem;
‘En anders … ddonder je maar op! Zag je d’r kijken met ddat scheve bekkie, dat had ze nog nooit meegemaakt, had ik jaaaren eerder moeten doen.’

Naarmate de tijd verstreek viel het Otto steeds meer op dat de dames zich gedroegen alsof ze thuis waren. Janneke zette cd’s op, Marieke trok haar Uggs uit, nam languit plaats op de berber en legde een vuurtje aan in de open haard.
Niet dat hij het ongezellig vond maar ergens klopte het niet. Was zijn vrouw hier nou te gast of … waren ze nog getrouwd, half gescheiden? Straks was het Nieuwjaar en ging alles weer gewoon z’n gangetje. Wat wilde hijzelf eigenlijk. Onverwacht bekroop hem een gevoel van diepe eenzaamheid dat zeer deed in zijn buik. Hoe ging het straks allemaal verder, hoe moest hij verder.

Als hij zijn ogen sloot kon hij een wijde dorre vlakte zien met een donkere gebogen man die naar een verre einder sjokte. Of was dat een scène uit ‘Once upon a time in the West’, die hij laatst op SBS gezien had. Wat een constante ergernis waren die reclames tussendoor toch altijd. Otto schudde zijn hoofd, hij kon zijn eigen gedachten niet meer stroomlijnen, dat was de drank.

Hij keek naar Janneke, zou haar bijna aan kunnen raken, maar ze was verdiept in een verbale omstrengeling met haar vriendin.
Plotseling viel het hem op hoe levendig ze was. Alles aan haar bewoog. Net als vroeger toen ze samen van zijn kleine studietoelage uren op één consumptie in het cafe zaten en het over elkaar en de wereld hadden. Wat ze gezien en gelezen hadden, hoe zij het later anders gingen doen. Die stralende blik. Nooit uitgepraat, altijd tijd te kort als hij haar weer achterop zijn rammelende omafiets naar het huis van haar ouders moest brengen. Haar armen stevig om zijn middel geslagen, haar hoofd tegen zijn rug gedrukt. De geur van haar Afghaanse jas. Zijn meisje toch?
Had hij dat gevoel, die duizend herinneringen en Janneke zelf, de laatste jaren niet schandelijk verwaarloosd. Tranen schoten in zijn ogen.

En daar zat ze, in de houding die hij zo goed kende.
Handen om haar knieën, naast de liggende Marieke die met haar onderbenen in de lucht ontspannen heen en weer wiebelde.
Dat die nu …Gadverdamme!
Otto voelde zijn woede evenredig met zijn promillage toenemen en zei plotseling;
‘Jullie doen wel alsof je thuis bent hè, maar … zo is het niet.’
Janneke en Marieke keken elkaar verrast aan.
‘Ot’, zei Janneke, ‘dat is nou precies waar ik het met je over wilde hebben.’