Feuilleton 26 ‘Karma’

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
( Een feuilleton vooral voor dít leven)

Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei ( waar men communicatieproblemen ging tackelen door het optuigen van een vierde managementlaag ), zat gehuld in een wolk van sombere gedachten op zijn bureaustoel en staarde naar de in elkaar gezakte stretcher op de vloer van zijn werkkamer.

Het voorstel van Janneke om tijdelijk met Marieke bij hem in te trekken had hem totaal overrompeld. Janneke had uitgelegd dat ze nu met hun tweeën in een veel te krappe flat zaten en dat bovendien het huurcontract van Marieke per 1 februari afliep. Ze wilden rustig de tijd nemen om op zoek te gaan naar nieuwe geschikte woonruimte.
Voor Otto zou het ook voordelig zijn wat betreft het huishouden en het koken, want daar had hij toch maar een puinhoop van gemaakt. En daarbij een beetje gezelligheid daar kon hij toch niets op tegen hebben?
Otto had zich manhaftig verweerd maar was niet opgewassen tegen het salvo aan argumenten
die ze in hoog tempo en afwisselend op hem afvuurden.
‘Je vergeet even dat het huis voor twee derde van mij is’, had Janneke hem nog eens fijntjes voor de voeten geworpen.
Haar ouders hadden indertijd met een flinke lening de koop van hun vrijstaande woning mogelijk gemaakt. Een bedrag waar het hypotheekje op basis van zijn salaris mager bij afstak.
Als het op een juridisch gevecht aankwam zou hij weinig kans maken, had Marieke aangevuld en zij raadde hem aan het vooral gezellig te houden, het avontuur ervan in te zien. Een
meerpersoonshuishouden was bovendien reuze modern en ze moesten het maar zien als iets wat het gezamenlijke karma op hun pad bracht. En daar moest je je niet tegen verzetten.
‘Go with the flow.’

Otto had geantwoord dat haar flow hem gestolen kon worden, net als haar karma en alle aanverwante zweefteverij. Maar dat was een achterhoede opmerking geweest. De slag was al verloren.

Marieke had hem nietszeggend aangekeken. Bij alles wat haar niet beviel trok ze zich terug achter een muur van gewapend beton. Ongenaakbaar, immuun voor kritiek of twijfel. Hoe kwam het toch dat iedereen die zich in spirituele sluiers hulde, het absolute en humorloze gelijk aan zijn kont had hangen. Volgens Janneke was het ook nog eens heel goed mogelijk dat ze elkaar in een vorig leven al kenden en nu iets goed te maken hadden.
Otto had geantwoord dat hij die opmerking aan haar alcoholconsumptie toeschreef, en er aan toegevoegd dat hij aan dit ene leven meer dan genoeg had. In eventuele volgende afleveringen zou hij zijn uiterste best doen het gezelschap van haar en Marieke te mijden.
Het was maar makkelijk om jezelf aan een duistere voorbestemming toe te vertrouwen. Zelfs de vrije wil scheen in de ogen van de gelovigen gepredestineerd.

Het had allemaal niets opgeleverd, maar in deze discussie had hij in ieder geval even de ware Otto Berendsen laten zien. Een barricademan van het eerste uur, die alleen bevocht wat hij kon zien, maar daar in zijn studententijd dan ook korte metten mee had gemaakt.
Janneke had hem een superieur glimlachje gegeven, maar hij had wat de drank betreft wel een beetje gelijk, zei ze. Het was inderdaad al laat en ze hadden allemaal wat teveel op dus als Otto het niet erg vond om voor een nachtje alvast hun bed af te staan?

‘Krretch!’, zei de stretcher en zakte uit zichzelf een stukje verder in elkaar.
Wat had hij kunnen doen, dacht Otto. Zijn eigen echtgenote midden in de nacht met geweld de deur uit zetten? Alsjeblieft geen scènes in dit exclusieve buurtje vol rechts volk, waar ze toch al bedenkelijk tegen hem aankeken.

‘Wat doe jij hier’, Joris stond in de deuropening en keek hem verwonderd aan.
‘Oh’, zei Otto, ‘ik slaap hier een nachtje want Mama en Marieke gaan vannacht niet meer rijden.’
‘En dan laat je ze in jullie bed?’
‘Ach …’
‘Waarom ga je niet op de bank slapen.’
‘Ze zitten binnen nog te praten.’
Joris blies verontwaardigd en wendde zijn hoofd af.
‘Jullie zijn maf, het wordt hier steeds gekker.’
‘Tja …’
‘Pa, nog eens wat, ik heb woonruimte in de stad, een kamer bij Eva in huis op dezelfde verdieping, we gaan samenwonen.
Otto boog zich weer over de stretcher.
‘Fijn voor jullie’, mompelde Otto en kwam met een diepe zucht omhoog.