Feuilleton 4

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(feuilleton met steeds meer delen)

‘Beter of slechter?’
Otto Berendsen, docent Onduidelijke vakken aan gefuseerde Scholengemeenschap de Valllei, (waar geruchten over een verregaande reorganisatie de ronde doen), keek door een klein gaatje naar een scherm. Daarop stonden letters die naar beneden toe in grootte afnamen. Hij aarzelde even.

‘Beter of slechter?’
Het ongeduld was hoorbaar in de stem van de spichtige brillenmevrouw. Dat kon ook niet anders met al die mensen in de winkel die met hun jas aan op hun beurt zaten te wachten.
Had hij maar niet in december nog even op kosten van zijn zorgverzekering een nieuwe bril moeten gaan halen. Twee voor de prijs van een. De televisiereclame met die opdringerige opticien droeg er natuurlijk ook toe bij dat iedereen deze gratis aanschaf niet wilde missen.
Dan was je tenslotte een dief van je eigen portemonnee. Enfin de premie was al hoog genoeg en dan nog die eigen bijdr..
Plotseling schaamde Otto zich even voor zijn gedrag. Wat was er van hem, oud lid van het studentenverzet, in al die jaren geworden?
Had hij niet in zijn tijd een verbeten strijd gevoerd juist tegen een systeem waarin het klootjesvolk zoet gehouden werd met dit soort presentjes? Zat hij hier nu zelf ook niet een kapitalistisch voordeeltje te scoren? Het was maar goed dat zijn oude vriend Bas met wie hij eens in de twee maanden in het cafe reunieerde hem nu niet kon zien. Die kocht zijn brillen natuurlijk uit principe voor de volle mep.

‘Zegt u het maar, beter of slechter?’
‘Slechter.’
‘Daarnet zei u bij dezelfde sterkte beter.’
De glaasjes wisselden in een moordend tempo en vaak kon Otto niet bepalen of de letters nou wel of niet scherper in beeld kwamen.
‘Leest u maar even voor.’
Otto begon met het bovenste rijtje.
‘A-C-K-V … die laatste is dat een C of een O.?’
De vrouw antwoordde niet maar schoof weer een nieuw glaasje in het apparaat.
‘Laat je nou niet afschepen’, had Janneke hem nog zo op het hart gedrukt.
Bij de aanschaf van zijn vorige fok had hij het op cruciale momenten tijdens de meting zo laten afweten dat hij later thuis bij alle handelingen die fijne motoriek vergden zijn bril af moest zetten om goed te kunnen zien. Waarna hij die vervolgens in het hele huis liep te zoeken.

‘Beter of slechter?’
De brillenvrouw keek even schielijk de winkel in. Otto werd er onrustig van en begon zich aan haar te ergeren. Hij werd bij het passen van de monturen, toen ze dichtbij hem stond om de pootjes van weer een ander model achter zijn oren te haken, ook al afgeleid door dat nare trillertje rond haar neusgaten.
Even later zaten samen aan een tafeltje voor de computer en voerde ze zij de gegevens van zijn zorgpas in.
‘Nou, meneer Berends dit worden ze dan.’
Ze liet de brillen door haar handen glijden.
Otto had twee verschillende keuzes gemaakt. Een modern zwart model zwaar uitgevoerd, waar je tegenwoordig veel kunstenaars en televisiemensen mee zag. Eigenlijk te somber voor hem maar het gaf hem wel wat extra’s had de vrouw gezegd.
De andere bril was het verbeterde ziekenfondsmodel, de uilenbril, het handelsmerk van cabaretier Youp van ‘t Hek, die de dingen zo lekker hard kon zeggen.
Janneke had zó’n godsgloeiende hekel aan de man, ‘ik kan hem niet zien en dan die stem!’, dat hij de uitzendingen van zijn shows in de slaapkamer moest volgen.
Vooral zijn grappen over uitgebluste huwelijken vond Otto altijd erg sterk.

‘Vanwege de dikte van het montuur moeten we voor het ronde model naar iets prijziger glazen. En dan hebben we verder twee keer ontspiegelen, u wilt geen variofocus?’
‘Nee dank u, ik zet er liever een leesbril overheen.’
Otto vond dat zo’n extra bril die aan een koordje op zijn buik hing hem een belezen uitstraling gaf.
‘Dan gaan we eens kijken’, ze pakte een schrijfblokje met het logo van de brillenketen en begon te rekenen.
Glimlachend keek ze op.
‘Met de vergoeding van Lenzis eraf, moet u bij aflevering 258 Euro bijbetalen.’
Otto hield even zijn adem in.
‘Ik zei net nog tegen mijn collega, meneer heeft echt het topmodel van de nieuwe collectie gekozen, staat u fantastisch.
Over een weekje zijn ze klaar en krijgt u een belletje.’
De vrouw stond op en stak haar hand uit.
‘Gefeliciteerd met uw nieuwe bril.’