Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
( een feuilleton dat almaar dikker wordt)

Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde Scholengemeenschap De Vallei (waar de focus binnenkort op competenties kwam te liggen), zat thuis achter zijn bureau en staarde naar de tekst op het scherm van zijn desktop computer.

Al een half jaar legde hij de laatste hand aan zijn Modulaire Werkboek Onduidelijke Vakken voor het tweede leerjaar van de opleiding Zorg Begeleiding en Hulpverlening. Hij was er op verzoek van Dina Oproest een jaar geleden enthousiast aan begonnen. Otto raakte toevallig met de pronte uitgeefster aan de praat op het terras van cafe East End op een mooie vrijdagmiddag in de lente, na afloop van het laatste uur.
Dina was op zoek naar een ervaren docent in het bezit van een vlotte pen die voor Uitgeverij Molenhof een landelijk standaardwerk voor de Onduidelijke Vakken zou willen schrijven. In die tijd werd het klassikale lessysteem met de vertrouwde Concrete Vakken afgeschaft en vervangen door Modules waarin ze tot een nieuw Onduidelijk Vakgebied werden samengevoegd.

Na een uur in het zonnetje en drie Duveltjes had Otto een geïnspireerd verhaal afgestoken over de mogelijkheden van zo’n methode en al improviserend zijn eerste ideeën uiteengezet. Op de golven van zijn euforie had hij Dina ook uitgebreid verslag gedaan van zijn spraakmakende activiteiten in de studentenbeweging van de jaren ’60 en ’70. Ze was onder de indruk zei ze en maakte een vervolgafspraak op kantoor, waar ze een eerste uitgewerkte opzet zouden bespreken. Bij het afscheid had ze haar slanke hand een moment zachtjes op zijn bovenarm gelegd.

En nu was hij er mooi klaar mee.
Na het eerste thema met als titel ‘Wie ben ik’, waarin leerlingen gedurende 6 weken in kleine groepjes op zoek gingen naar hun oorsprong en huidige leefwereld, was de klad er al ingekomen.Vooral toen hij het thema in zijn eigen lessen had uitgeprobeerd en de leerlingen urenlang alleen hun oude babyboeken uitwisselden en daarna in het kader van het item oriëntatie joelend de stad ingingen.

Niet zelden zat Otto s’ochtends om half 9 in een leeg lokaal omdat ze, volgens de werkindeling die ze zelf hadden opgesteld, bezig waren met het beschrijven van hun identiteit.
Ook de eindpresentatie waarin het bekende gelijknamige televisiespel met Andre van Duin werd geïmiteerd en waar hij tot grote hilariteit, naar later bleek, met de tekst ‘ nat theezakje’ op zijn voorhoofd zat, maakte Otto duidelijk dat hij zijn doelen en criteria verder moest aanscherpen.
Het samenstellen van een standaardwerk, waarover hij hier en daar op verjaardagen al mondjesmaat wat had losgelaten, bleek meer van hem te eisen dan hij vooraf had ingeschat.

De telefoontjes van Dina werden steeds dwingender en hun aangename verstandhouding raakte meer en meer verkild naarmate de beschrijving van de volgende thema’s uitbleef.
Otto’s excuses dat hij de zaak in het klad al voor elkaar had verloren hun geloofwaardigheid en het voorschot dat hij besteed had aan de uitbreiding van zijn collectie zeldzame Jazzstandards op Vynil hing als een molensteen om zijn nek.

Met een uiterste krachtsinspanning had hij er de laatste maanden de Thema’s ‘Ik en de ander’, ‘Mens in de knel’ , en ‘Mij een zorg’ uitgeperst.
Maar omdat hij qua werkvormen niet verder kwam dan collage, rollenspel en flapover, dreigde het standaardwerk voor de Onduidelijke Vakken een mager geheel te worden.
Maar ja als hij de opdracht nu teruggaf zou hij niet alleen DIna danig teleurstellen en hing hem terugbetaling boven het hoofd, maar was het ook afgelopen met de rustige avondjes in zijn werkkamer.

Als hij nu na de koffie uit de woonkamer vertrok met de mededeling dat hij aan het werk moest viel Janneke hem tenminste niet lastig met allerlei huiselijke trivialiteiten.
Vanavond was de inspiratie ver te zoeken, maar eens kijken of er nog iets op het net te beleven viel. Otto klikte het tekstverwerkingsprogramma weg en opende zijn browser. De sites van de kwaliteitskranten hadden weinig te bieden wat zijn belangstelling wekte. Dan maar even koppensnellen bij de Telegraaf.
‘Nieuwe liefde voor Sylvie Meis’, ‘Visstick van 258 kilo’, Bonusschandaal bij Albert Heijn, wat een nonsens allemaal. En al die reclame tussendoor dat was toch …
Hete huisvrouwen hebben overal zin in
Otto keek even schichtig om zich heen en boog zich naar het scherm.

‘Nog koffie?’, klonk het op de gang.

Categorieën: Algemeen

9 reacties

Meralixe · 16 december 2014 op 09:52

Uit het leven gegrepen! :yes:
Hier bleef je naar mijn bescheiden mening ietsjes te lang bij het thema ‘standaardwerk voor de Onduidelijke Vakken’ gangen. Of, was ik te ongeduldig? Kan ook, op een sublieme manier werden enkele te volgen punten meegegeven.
Hoe zal het aflopen met Dina?
Hoe moet Otto ongemerkt zijn financiële toestand redden?
Wat doe je verder met dat internetgebeuren?

Nee, dit verhaal is nog niet aan de laatste aflevering toe.

Spencer · 16 december 2014 op 11:32

Nog lang niet, en gelukkig maar. Eh.. vinyl toch?

pally · 16 december 2014 op 12:08

Goed beschreven, soms toch even een beetje langdradig, maar dat is Otto’s leven nou eenmaal. Ik mis dialogen. Dat kan er wat lucht in blazen, af en toe.
De hete huisvrouwen vormen een prima cliffhanger …

    trawant · 17 december 2014 op 09:33

    Het decor wordt rustig opgebouwd waarna het drama zich kan ontvouwen …;-)
    En die lucht … wacht maar af.

troubadour · 16 december 2014 op 12:39

Niks mis mee! Precies zoals ik het graag lees. Nooit op de kritisch lezen modus schakelen bij trawant Troub..

arta · 16 december 2014 op 15:53

Oeh, dit wordt spannend.
Geschreven als de losse eindjes van een spinneweb, fijntjes verweven tot het in het midden allemaal bij elkaar komt…

Pierken · 16 december 2014 op 22:35

‘Modulaire Werkboek Onduidelijke Vakken’ ‘Visstick van 258 kilo’ ‘Nat theezakje op zijn voorhoofd’ ‘urenlang alleen hun oude babyboeken uitwisselden en daarna in het kader van het item oriëntatie joelend de stad ingingen.’ ‘Niet zelden zat Otto s’ochtends om half 9 in een leeg lokaal omdat ze, volgens de werkindeling die ze zelf hadden opgesteld, bezig waren met het beschrijven van hun identiteit.’

Passages die Engels aandoen, trawant. Ricky Gervais zie ik deze rol spelen. Droge relativering van een niet te verzinnen ellende. Niet te verzinnen, maar het gebeurt, dus succes ermee. Geleefd worden door je werk en je vrouw. Dat continue over de top gezuig vul je prachtig in.

Organiseert Otto ook de incourante afstanden schaatsen als buitenschoolse activiteit? Zeg maar die van ongeveer 650m?

Nachtzuster · 17 december 2014 op 00:15

Ik lees, volg en geniet nog steeds stilletjes mee. :yes:

Mien · 20 december 2014 op 16:57

Een meesterwerkje! :yes: :yes: :yes: :yes: :yes:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder