Het kan niet anders of je gaat in je verleden graven naar dingen die je zelf hebt meegemaakt, door alle publiciteit over ‘metoo’. Weg gedrukt maar blijkbaar toch vastgehouden. Sommige zaken staan gekerfd in je ziel om daar nooit meer uit te verdwijnen. Wat niet wil zeggen dat je er nog veel last van hebt. Het blijft alleen altijd en is een deel van jezelf geworden.
‘je’ zeg ik steeds, maar ik bedoel gewoon ’ik’. Schijterigheid. Dus Ik zat op 5-jarige leeftijd of iets daar omtrent, op schoot bij de opa van mijn neefjes en nichtjes. Het was een verjaardag. Volgens mij ben ik daar niet zomaar vanzelf gaan zitten, maar had hij mij daar vriendelijk neer gezet. Zo : ‘’ Ach, er is zo weinig plaats, meisje, kom maar even hier zitten.’ Dat ik nog weet dat de man een zwart-grijs gestreept pak aan had en een goudkleurige bril met ronde glazen op en altijd breed glimlachte, na zoveel jaar( ik ben nu 72), zegt iets over het gebeuren.
Toen ik eenmaal zat, kon deze aardige ‘nichtjesopa’ ongezien onder mijn jurkje. met zijn hand in mijn onderbroekje aan mijn billen en nog iets naar voren, ook, friemelen, zonder dat iemand van de visite het in de gaten had. Hij had zich blijkbaar strategisch opgesteld. Nu denk ik dat hij dat al vaak had geoefend, waardoor hij er verdraaid handig in geworden was: een specialiteit, zeg maar. Ik liet het toe, had geen idee van wat er gebeurde, maar wilde wel weer zo snel mogelijk van die schoot met friemelende vingers vandaan. Dat lukte nooit meteen.
Tientallen jaren later pas, hebben mijn twee jaar oudere zus en ik hier over gepraat. Hij had bij haar hetzelfde ‘geflikt’, hoorde ik toen. We hebben het onze ouders nooit verteld, maar we voelden allebei aan dat het niet gewoon was. Misschien hebben wij ons zelfs schuldig gevoeld.
Goed om dit te delen.
9 reacties
NicoleS · 3 november 2017 op 07:40
Oude opa’s lijken zo onschuldig. Moedig van je dat je dit verhaal optekende. En ook goed geschreven.
Mien · 3 november 2017 op 08:19
Wrang de titel. Alleszeggend. Daardoor sterk. Ik lees een andere Pally. Met boze kleine schrijffouten. De verontwaardiging en schrik schrijnt erin door. Moedig en knap geschreven. En inderdaad delen, eender welk moment.
Karen.2.0 · 3 november 2017 op 13:21
Ik sluit me aan bij Mien, en dapper, Pally. Wat is dat toch, dat misplaatste schuldgevoel? (Metoo), zou dat standaard in de genen van vrouwen zitten?
Nummer 22 · 3 november 2017 op 15:51
Pas jaren later besef je dat dat gedrag afschuwelijk is. Denk s aan internaten…jongens meisjes….. Brr.
Dat je het nu deelt. Moedig en respect voor je!
Arta · 3 november 2017 op 18:31
Laat je niet leiden door een hashtag, wordt er geroepen op social media en vaak ben ik het daarmee eens.
De hashtag metop is daarop een hele grote uitzondering. Hij zorgt voor bewustwording en dat is goed.
Jouw titel is al geniaal. Friemelopa. In het daaropvolgende verhaal gaan je haren langzaam overeind staan.
Mooi geschreven! (Jammer dat het geschreven moest worden 🙁 )
pally · 3 november 2017 op 22:20
Dank jullie wel voor de reacties!
Dees · 4 november 2017 op 00:14
Friemelopa klinkt toch aardiger dan ‘gore ouwe viezerik’. Het verhaal maakt me boos. Geroutineerd, verborgen in het openbaar. Gadverdamme. De hele discussie rondom metoo kan me ook gestolen worden. Dit type verhaal, dat is waar het om gaat. Het is niet dat je over zoiets niet heen kunt komen. Want je bent er vast overheen. Of dat je een huilerig slachtoffer bent. Er is aan je onschuld, integriteit en waardigheid gesleuteld door iemand die je zou moeten kunnen vertrouwen. En dat blijft je altijd bij, als ongevraagd geschenk.
Mooi geschreven.
Technisch gezien: weg met de laatste zin. Maar kniesoor.
pally · 4 november 2017 op 12:39
Dank, Dees! Helemaal gelijk wat betreft die laatste zin. Voegt niks toe, integendeel.
Mosje · 5 november 2017 op 11:07
Mooi “klein” geschreven Pally.