Gauntlet

We slaan Ten Bruggencates woordenboek Engels-Nederlands open op een willekeurige pagina. Daar staat het: “Gauntlet”, de naam van onze band. Het is midden jaren zeventig. Vier middelbare scholieren besluiten muziek te gaan maken. Twee gitaristen, een drummer en een bassist. De gitaren zijn elektrisch, de trommels en bekkens echt en de basloopjes komen van een omgebouwde gewone gitaar. De bassist is een technicus, tevens in bezit van apparatuur. Door de elementen ondersteboven te plaatsen, transformeert de derde gitaar in een zessnarige bas. De microfoonstandaard is een afgedankte staande lamp uit mijn ouderlijk huis: kap eraf en de microfoon onder de schroefring van de fitting vastdraaien. Bezit en gebruik van een microfoon blijken geen garantie voor zuivere zang. Op het hoogtepunt van ons bestaan beschikken we zelfs over een eigen podium: enkele afgedankte loodzware houten pallets, die lastig te vervoeren zijn zonder onze onverzekerde vingers in gevaar te brengen. We spelen in de lijn van onze naam: rock ’n roll, en qua geproduceerde sound kan de latere punkbeweging een buiging naar ons maken. We treden zelfs een paar keer op, maar het meeste publiek trekken we tijdens een oefensessie in onze garagebox. De omvangrijke kinderschaar uit een aanliggende maisonnetteflat maakt massaal zijn opwachting, joelt, schreeuwt en slaat deuken in de metalen klapdeur van enthousiasme. Na veertig jaar vieren we een reünie en de woorden van idool Boudewijn de Groot uit “Terug van Weggeweest”: ‘de ene is wat dikker en de ander is getrouwd’ zijn profetisch. En de stemming als vanouds!

25 maart 2017