Gedenken

Mei is een overgangsmaand tussen uitersten: winter en zomer, doden en levenden, herdenken en bedenken. Mei is de enige maand waarin je kunt gedenken; het kan nog alle kanten op. Mei is een ei. Een ideale maand om te reflecteren wat uit is gekomen en wat niet en uit te broeden wat nog uit zal komen. Aan het eerste kun je niets meer doen en de toekomst is onzeker. Het is immers altijd nu. Mei is examenmaand. Heb je genoeg geleerd om verder te kunnen? Het is slagen of geslagen worden. Mei is de maand van finales. De laatste, allesbeslissende wedstrijd. Het einde van een vaste reeks of rij in tijd. En wat het ook is: we vieren het met opzwepende muziek, paringsdansen, knallende champagnemagnums en Bengaals vuur. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Donderende kanonslagen en gillende keukenmeiden die niet van de panische wanhoopsschreeuwen van de mensen te onderscheiden zijn, vliegen ons hier om de oren. Weer zie ik de inktzwarte paddenstoelwolk omhoog stijgen, waarachter de zon zich schielijk verschuilt om maar niet te hoeven kijken, de aarde onverschillig laat verkillen en overlaat aan haar lot. Maar dat is niet het enige. Er hangt meer dan vuurwerk in de lucht: losse auto-onderdelen, onvolgroeide hennepplanten, stenen met cementresten als vlees met een vetrand, dakpannen van de daklozen, schietende brokken gewapend beton, spattend bloed om in te baden, breekbare botten en afgerukte ledematen. Alles wat een oude wijk aan het eind van zijn bestaan in zich bergt.

13 mei 2017