Geen angst voor hoogte

Ik ben nog nooit ergens tot de rand gelopen. Op een balkon bijvoorbeeld, houd ik altijd gepaste afstand. Ik ben toch bang dat ik schrik, of dat iemand mij duwt en ik het dan niet meer kan na vertellen.
Als ik ga zwemmen, zwem ik nooit ver weg van de kust. Ik wil zelf de regie in handen houden en voorkomen dat het water mij meesleurt naar geheime dieptes waar de angst me bekruipt.

Ik hou er niet van om in het bos rond te wandelen, uit angst dat ik de weg kwijtraak en geen idee heb hoe ik eruit moet komen. Want wat als het donker word en ik rare geluiden hoor? Geritsel, gehuil van wolven of nog erger. Nee, laat mij maar de paden bewandelen die al vele malen bewandeld zijn.

Ik hou er niet van om de diepte in te gaan.
Diepgaande gesprekken zijn aan mij niet besteed. Of dat zweverige, onder hypnose gebracht worden en dan van alles over jezelf ontdekken. Mijn gevoelens en gedachte wil ik gewoon met niemand delen, uit angst om niet alles meer voor mezelf te kunnen houden.

Maar wanneer ik thuis ben en ik zie daar de onbevangenheid van mijn dochtertje die nog geen gevaren kent, ben ik niet bang voor grote hoogtes, heb ik geen angst voor de diepblauwe zee, ook al kan ze me verdrinken.
Ik heb geen angsten meer om te vallen, omdat niets mij nog kan breken als ik met haar ben.

Wat een kind al niet met je kan doen.