Gemis

Het was hartje winter. Dankzij de koude Noordpoolwind was het niet bepaald aangenaam om in de buitenlucht te vertoeven. Maar hij voelde er niets van. De grijzende haren waren verstijfd door de kou, de neus rood, de huid verweerd. Tussen de duim en wijsvinger van zijn linkerhand bungelde een brandende sigaret, merk Camel, al droeg hij het ding meer mee voor de sier.  Hij zat gehuld in zijn afgebladderde lederen jas op de fiets. Met stevige trappen fietste hij een eind heen voordat de nacht zou invallen. Geen reden of afstand, noch plaats van bestemming. Hij wist niet waartoe de weg hem zou leiden. Het zadel kraakte. De kont was nat. De natte zitting vroor licht tegen het zitvlak. De oude smoezelige gympen zaten nog altijd als gegoten. Lang geleden waren ze sneeuwwit, nu waren ze van een onbestemde kleur. De versleten veters slingerden losjes langs de trappers. Het liet hem eigenlijk allemaal maar koud.

De omgeving was somber, passend bij zijn stemming. Kale bomen, modderige velden, uitgebluste natuur. Vanwege de kou begonnen de grijze ogen te tranen vanachter zijn bril met één losse poot. Een kille traan gleed over zijn wang en viel op het gebarsten leer. De weg die voor hem lag was opengescheurd. Diepe kloven die liepen door de rode klinkertjes als kronkelende slangen.  Hij vervolgde zijn weg zonder doel. Zonder de aanwezigheid van passanten ook maar een keer op te merken.

De kilte van de winter ging door merg en been. Maar het gemis van zijn gezin maakte dat gevoel gering.