Gratis koffie

Op korte afstand van de jachthaven van Ommen, opent supermarkt Jumbo haar deuren voor vaargasten die hun proviand willen aanvullen. Parlevinkers zijn hier overbodig.

Wij gingen winkelen. Een stevige wandeling rond Ommen ging aan het bezoek van Jumbo vooraf. Mijn zin om naast echtgenote en winkelwagen door Jumbo te sjokken, was daardoor nul. Ik keek uit naar een bankje, zoals dat in sommige supermarkten wordt neergezet voor lotgenoten.
Het was bij Jumbo in Ommen nog mooier: een witte tafel met meerdere hoge stoelen en het dagblad dat ik eigenlijk liever niet lees.
Ik zette mij tevreden neer en begon, bij gebrek aan beter, met het lezen van sensatie.

Ik was niet lang alleen. Als bijen op de honing, kwam een aantal bejaarden op de tafel af. ‘Wilt u ook koffie? Het is gratis!’ Alle stoelen werden bezet en gratis koffie stond dampend op tafel.
Ik zag lege boodschappenmandjes op de grond.
Mijn tafelgenoten startten, in onze landstaal met accent, een geanimeerd gesprek. Hoewel met moeite, herkende ik dorpspraatjes en enige roddel. ‘Wij ontmoeten elkaar hier voor sociaal contact’ vertelde mijn rechter tafeldame. ‘Met gratis koffie’.

Ik besefte dat ik plaats had genomen op een plek waar ik door mijn sociale kring (nog) niet gezien wil worden.
Op dat moment maakte ik de blunder van het jaar. ‘Dus dit is een hangplek’.
Een vinnig ‘nee’ deed mij mijn beledigend effect beseffen. Ik werd acuut genegeerd.

Een nieuwe toehoorder met gratis koffie ging demonstratief naast mijn stoel staan. Ik greep de kans, bood mijn zetel aan en maakte mij snel uit de voeten; als een dief in de nacht. Ik sloot aan bij de voort sjokkende winkelwagen.
‘Wat deed jij op die hangplek?’
‘O, de koffie was gratis’.