Daar zit ik dan. Moe maar voldaan. Op het rode pluche. Koffie in de hand. Het grote witte doek voor me. Ik heb gekozen voor een prijswinnaar. Gouden Palm, filmfestival Cannes. De Turkse film heet voor ons Nederlanders: ‘Winter Sleep.’ Even daarvoor heb ik gezeuld met zeventien kilo platgetrapte lege blikjes. Netjes in zakken verdeeld: blik en aluminium. En zeventien kilo, dat zijn aardig wat zakken. De oud-ijzerhandelaar gaf me er negen euro voor. Graag wil ik met deze column iedereen hartelijk bedanken die niet de kracht had een leeggedronken blikje te dragen naar een prullenbak. Dankzij jullie ligt het geld letterlijk op straat.

 

Ik stoor me niet meer aan zwerfvuil. Ik ruim het op. Alleen ben ik een maand of wat geleden begonnen de blikjes mee naar huis te nemen. Buren zullen zich vast afgevraagd hebben wat ik toch steeds in mijn schuur aan het doen was.

 

De film begint met indrukwekkende beelden van Cappadocië. Ik zucht diep en denk terug aan de nacht dat ik de laatste trein miste. Ik kwam met bijna twee kilo blik thuis, gevonden langs het spoor. Ik liep er toch. Onder het licht van de straatlantaarns zag ik gemaaid gras. Het aluminium van de rode stier, haar goedkopere varianten en plastic flesjes waren gewoon meegemaaid. Zouden huisdieren dit hooi later te eten krijgen?

 

Of die keer dat mijn groenteboer me vroeg wat ik toch in hemelsnaam bij die sloot aan het doen was? Ik heb hem maar niet verteld van die puntzak Red Band waar een muis in was verdronken. De doorzichtige fuik des doods. Op de A12 uit een auto gemieterd. Ik weet zeker dat die wagen van binnen brandschoon is.

 

De film duurt drie uur en een kwartier. Ik krijg echt waar voor jullie geld. Schitterende sneeuwlandschappen schieten voorbij. Ik denk aan al die keren dat er nog net een naaktslak uit een blik kwam gekropen. Hun levens zijn gered. Al moeten ze nu wel met ADHD door het leven door die gigantische cafeïne boost. Ook een naaktslak krijgt vleugels. Degenen die bier troffen, kruipen nu vast steeds hetzelfde rondje door de Korsakov.

 

Ik sla mezelf op de borst. Nederland is weer een stukje mooier. Wat dieren zijn bevrijd. Google meldt dat aluminium recyclen 95% minder energie kost dan nieuw aluminium aanboren. En toch, iedere keer als ik me buk, schaam ik me. Zwerfies oprapen is helaas nog niet zo gewoon.

 

www.reneturk.nl

 

 

Categorieën: Maatschappij

11 reacties

Meralixe · 25 oktober 2014 op 09:40

Mooi hoe je in zit met moeder natuur. Eigenaardig, iedereen beseft dat u 100% gelijk heeft maar toch blijft dat zwerfvuil maar komen.
Je probeerde via de film de schoonheid van de natuur over te brengen op het ondoordachte gedrag van de mens. Ik maak me al lang geen illusies meer hoor, de MENS zal uiteindelijk toch de wereld om zeep helpen, daar zijn we toch met zijn allen mee bezig? ?:-)

troubadour · 25 oktober 2014 op 11:48

Prachtige column, zeer sympathieke vingerwijzing! Ik woon vlak bij een Mc Donalds, die auto’s daar zijn echt proper van binnen!

pally · 25 oktober 2014 op 19:00

‘ik kreeg echt waar voor jullie geld’ geestig gevonden.
Leuk en zinnig stuk.

De zin die begint met : ‘Alleen ben ik … etc.” vind ik wat vreemd achter de vorige aan komen. Mij lijkt ‘Ik ben begonnen etc.’ logischer klinken in het geheel.

Spencer · 25 oktober 2014 op 21:22

:yes:

Mien · 25 oktober 2014 op 22:44

Mooie column. Heb ook even je website bekeken. Ook mooi. Succes met je tweede boek. :yes:

Dees · 27 oktober 2014 op 10:02

Sluit me bij Spencer aan.

    Meralixe · 27 oktober 2014 op 13:16

    Oei Dees, mijn bovenstaande reactie is nu ook niet zo opbeurend voor mensen zoals U he! Hier noemen ze dergelijke mensen zwartkijkers. 🙁

      Dees · 29 oktober 2014 op 19:03

      Ik ben gek op zwartkijken Meralixe. Er zit veelal humor in. En ondanks alle fratsen ben ik gek op het leven, dus laat dat erfelijk zijn!?

      Houd je vooral niet in, iig 😀

evil-ine · 27 oktober 2014 op 12:26

Originele invalshoek met een duidelijk punt. Knap geschreven!

Tarzan · 27 oktober 2014 op 13:48

Bedankt voor jullie mooie reacties!

Schone groet van René

Ferrara · 29 oktober 2014 op 14:30

Zwerfies oprapen is helaas nog niet gewoon.
Ik doe het voor mijn deur altijd, er waait wat rotzooi langs aan verpakkingen van de warme bakker om de hoek.
En als me ergens op straat een leeg blikje voor de voeten komt neem ik het mee naar de prullenbak waar er toch behoorlijk veel van te vinden zijn, als je het wilt zien …

Goed stuk.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder