Groeten uit Ankara (4)

“Tja, John, wat zal ik zeggen”, reageer ik na een korte pauze. “Dit had ik echt nooit achter jou gezocht. En eerlijk gezegd is het een behoorlijke afknapper voor mij.” John kijkt mij schuin aan en zucht: “Snap het helemaal, maar het is niet anders. Misschien is het maar beter dat we hier afscheid nemen. Een advies van mij, verlaat het land zo snel mogelijk. Als ze jou op een of andere manier met mij linken, pakken ze je misschien ook nog wel.” Hij geeft me een hand, slaat me op de schouder en draait zich om. “Fayez brengt je wel terug” besluit hij en verlaat de kamer. Even later sta ik weer buiten en eerlijk gezegd, heeft het me allemaal behoorlijk aangegrepen.

Het lijkt me het beste om Tamara maar weer op te zoeken, met haar naar Boghaz Koy te reizen en van daaruit dan zo snel mogelijk huiswaarts te keren. Fayez, John’s chauffeur brengt mij terug naar mijn logeeradres. Tamara reageert verbaasd op mijn lange wegblijven. Nadat ik haar heb verteld wat er is gebeurd stelt zij voor om eerst maar eens goed uit te rusten, dan zien we morgen wel verder. In de woonkamer staat de t.v. aan. Daarop verschijnt plotseling het brandende pand van Mojo trading. Een reporter doet verslag. Tamara luistert geboeid en legt uit dat de politie op zoek is naar de eigenaren, maar ook naar een verdachte buitenlander die zich bij het pand ophield en voor de politie op de vlucht is geslagen. “Misschien is het toch beter om morgen al het land te verlaten” oppert zij. “Mijn idee”, beaam ik. Gelukkig kan ik voor de volgende dag nog een ticket reserveren voor een vlucht naar Amsterdam. Uitgeput door het hele gedoe van die dag besluit ik dan toch maar wat te gaan slapen.

’s Nacht word ik wakker van fluisterende stemmen. Voorzichtig sluip ik naar beneden. In de woonkamer hoor ik Hatem en Tamara met enkele mannen praten. Ik meen twee agenten in het schemerlicht te kunnen te kunnen onderscheiden. Ze zijn moeilijk te verstaan. Dan hoor ik echter mijn naam en die van John vallen. “Dit is geen zuivere koffie” concludeer ik en keer op mijn schreden terug naar boven. Vervolgens probeer ik via het balkon van mijn slaapkamer te ontsnappen. Een sprong in het duister naar beneden, maar te laat! In de tuin van het appartementencomplex word ik door de agenten alsnog te grazen genomen en in de boeien geslagen.

De dienders duwen mij in hun wagen en brengen mij naar een politie bureau in de buurt. Tamara gaat mee. In de auto ratelt ze aan een stuk door over wat haar broer Hatem allemaal heeft gezegd en dat ze bang is dat ze door mijn toedoen haar licentie kwijt kan raken en dat die zogenaamde vriend John van mij moet worden opgepakt omdat hij met zijn handel en wandel een gevaar is voor Turkije en dat haar broer nog meer heeft gezegd en bla bla bla. Wat moet ik hier nou weer mee? Ik lach een beetje als een boer met kiespijn. “Dat is geloof ik mijn grootste talent” onderbreek ik haar. “Wat?” vraagt Tamara bits. “Vrienden uitkiezen die me besodemieteren waar ik bij sta.” De rest van de rit blijft het stil in de auto.