Gruwelijke feiten

Eigenaardig, nu we zowat halverwege zijn wat betreft de deelnames aan ‘Uitdaging van de maand’ valt de algemene tendens dat ‘ze’ het niet zo goed meer weten me op. Wat nu volgt is voor mij nu nog altijd een gebeurtenis alsof het gisteren was. Om precies te zijn, 55 jaar geleden, op een voormiddag, aan het in rode bakstenen gemetselde schuurtje, met daar voor een hobbelig pad van kasseien, met daarnaast wat vuil gras en modder, deed er zich volgens onze kindergedachten van toen een ware lynchpartij voor, een afslachting zonder weerga. Met ‘onze’ bedoel ik uiteraard mezelf en mijn beste vriend-overbuur.

Het was een miezerige dag in het voorjaar.

De kat, een flink uit de kluiten gewassen grijze kater had maar drie poten, was niet zo tam en kwam steeds ‘vechten’ bij de katten van ons. Weg jagen hielp maar weinig maar wij, Peter en ik, nog te jong om het kattengedrag correct te analyseren waren er ten sterkste van overtuigd dat onze lieve poezen moesten beschermd worden. Voorzichtig trachtten we, elk met een flinke stok achter de rug, zelfs met enkele lieve woordjes, het dier te benaderen. Plots haalden we uit, kort en krachtig. De kat enerzijds geraakt maar anderzijds toch nog half in staat om weg te komen probeerde nog te ontsnappen maar we waren haar te vlug af. We timmerden er op los tot ze dood was. Haar tong ging uit haar muil en er stroomde bloed uit haar ene oog. Wij, vanaf toen spitsbroeders keken hijgend naar elkaar en wisten dat we iets ergs gedaan hadden.

Vanavond zie ik Peter terug op de reünie. Die story heeft steeds onze vriendschap beheerst. Zonder dat het daadwerkelijk uitgesproken wordt zorgt ze voor een soort overkoepelende invloed op ons gedrag naar de anderen toe rondom ons. We zullen zoals gewoonlijk ‘samen’ met de andere leeftijdgenoten kijken luisteren en lachen. Als er iemand iets van vroeger verteld heeft zullen onze blikken elkaar kruisen in de zin van; wij weten beter.

Drie mogelijkheden zijn ons door Hella aangereikt maar nee, een hekel zal ik nimmer of te nooit aan Peter hebben en ik zal hem altijd herkennen. Bij de ontmoeting elkaar wenend in de armen vallen zal er ook niet bij zijn. Bovendien merk ik in de linker onderhoek dat ik al ruim boven de 300 woorden zit die ons zijn toegelaten. Dus, we schrappen deze bijdrage dan maar wat betreft de uitdaging van de maand maar weet dat er dan toch nog echte vriendschap bestaat, al is ze gebaseerd op gruwelijke feiten.