Handy-cap

In de bus komt tegenover mij een jongen zitten, hij is gewoon anders. Zo te zien komt hij net van school, hij zuigt op een lolly, zijn tas houdt hij stevig vast op zijn schoot.
Af en toe kijkt hij schichtig om zich heen, van onder de klep van zijn rode pet zie ik zijn ogen heen en weer draaien. Een andere “gewone” jongen staart naar de jongen met pet, zijn mond hangt een beetje open. Ik sla het tafereel gade. De jongen met pet lijkt mij licht autistisch, ik herken het van andere autistische mensen, de blik in zijn ogen en zijn gedrag.

De gewone jongen durft niet naast hem te gaan zitten en blijft staan staren, totdat we een paar haltes verder zijn en hij uitstapt. Ik zie de jongen met pet opluchtend zuchten. Hij is vast blij dat het staren voorbij is.
Ik kijk hem in zijn ogen en vraag: ‘Heb je een leuke dag gehad?’
Hij kijkt mij verbaast aan en knikt van ja. Zijn ogen kijken mij vragend aan.
‘Ga je naar huis?’
‘Ja, mevrouw. Weet u dat ik een handycap heb?’
’Nee dat wist ik niet en dat maakt toch ook niet uit?’
‘Ik heb er thuis nog veel meer, blauwe, groene en zwarte’, zegt hij lachend, terwijl hij zijn rode pet eventjes afzet. Zijn lach is echt en zijn ogen spreken, alleen zijn constant wiebelende voeten verklappen dat hij toch wel anders is.

‘Mijn moeder zegt dat ik niet tegen vreemden mag praten, want normale mensen doen vaak vreemd tegen mij. Maar u doet niet raar hè?’
‘Nee, waarom zou ik raar doen? Jij bent een aardige jongen, vind ik.’
‘Ik vind sommige normale mensen net mongolen. Die jongen van net die keek ook zo raar.’
‘Je hebt gelijk, sommige normale mensen weten niet goed hoe ze om moeten gaan met mensen die een beetje anders zijn. Dat is jammer hè?’
Hij knikt weer en kruipt weer onder zijn rode pet, hij drukt op het stopknopje en staat op.
‘Dag mevrouw, niet tegen mijn moeder zeggen dat ik met u heb gepraat hoor.’
‘Wees maar niet bang knul, dit is ons geheim, fijne dag verder.’