Stilte. Twee gedragen minuten. Het is vier mei. Het aantal laatste ooggetuigen neemt gestaag af. Het is nu aan ons, de eerste generaties van na de oorlog, die de verhalen uit de eerste hand hebben meegekregen en nog directe verbondenheid met getroffenen en slachtoffers voelen. Desondanks is het onmogelijk je te verplaatsen in een wereld vol genadeloze onderdrukking en nietsontziende vervolging. Wim Aloserij, overlever van drie concentratiekampen en het bombardement van oceaanstomer Cap Arcona, overlijdt vlak voor Dodenherdenking, waarbij hij Koning en volk zou toespreken. Steeds vaker gaan we naar de gruwelplekken waar het gebeurde, in een poging iets van het oninvoelbare te voelen. Deze Hemelvaartsdag reizen we naar Neuengamme, nabij Hamburg, een van de kampen die Wim overleefde. ‘Vernichtung durch Arbeit’ was daar het motto: vernietiging door loodzware arbeid, maar ook mishandeling, ondervoeding en gebrek aan hygiëne. Wim is niet de enige reden. Mijn lieve moeder, geboren in Zeddam, in de Liemers, is nu 93 jaar oud en nog kraakhelder van geest. Tijdens de crisisjaren hadden ze thuis een kostganger: Dominicus Ettema, assistent-directeur van de melkfabriek, maar bovenal moedig verzetsheld. Het laatste beeld: de verraden en opgepakte man, gekneveld liggend in de vrachtwagen staat in ma’s geheugen gebeiteld als in een grafsteen. Onvoorwaardelijke trouw aan zijn vrienden en hardnekkig zwijgen, brachten hem via kamp Amersfoort ook naar Neuengamme. ‘Heer, verhoor het gebed van uwen getrouwen dienaar Dominicus, die zover van U in het land der kwelling, duisternis en dood ronddoolde’ staat op het bidprentje. Hier rest alleen nog stilte.

12 mei 2018  #BinnenDoorDenker

Categorieën: Algemeen

Robert

Robert Beernink auteur van verhalen, #binnendoordenkers en lichtgedichten. Zijn motto: elk verhaal is waar, elke waarheid slechts geloof.

4 reacties

Nummer 22 · 12 mei 2018 op 08:44

De Liemers! De streek waar ik ook woon,dicht tegen 026, maar dit terzijde. Mijn vader 4 jaar Japoenkamp, Birma spoorweg, vernederd… de rest is in te vullen. Pas tegen het eind van de vorige geaccepteerd als oorlogslachtoffer. In 2000 overleden! Ook zij moeten niet vergeten worden.

Jouw verhaal doet mij huilen. Ik heb de kampen bezocht in Polen Duitsland, Nederland en mijn kinderen het verhaal verteld.

Arta · 12 mei 2018 op 08:53

Pffft, Robert, die komt binnen!
Ook ik heb kampen in Nederland en Duitsland bezocht met mijn kinderen. De sfeer die er hangt maakte enorme indruk. Net als jouw column.

Karen.2.0 · 13 mei 2018 op 00:09

Een column die binnenkomt en blijft hangen, Rob. Douze points 😉

Mien · 14 mei 2018 op 09:46

Opdat we altijd zullen weten. ?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder