Herfstsfeer

Het is al enkele dagen geleden en toch is het ritje met de fiets doorheen het bos me bijgebleven. Ik was alleen, er waren geen storende elementen in mijn denken. Was dat de voornaamste bron tot een overdreven nostalgische blik op moeder natuur?

Er was beslist meer. Het was bijna avond, de lage zon scheen waterig fel tussen enkele dreigende wolken. In het bos was even daarvoor een plensbuitje gevallen. De opstijgende mist na deze regenbui gaf aan het totale plaatje iets mystieks, iets toverachtig, alsof het hier om een decor ging voor een Harry Potter opname. Waar zou de heks zijn?

De beschrijving moet juist zijn, hangt af van details. De wandelaars die in de zon keken zagen niets van deze schoonheid. Ik zag, fietsend met de zon in de rug, nu en dan de meterslange schaduw van mezelf sterk afgetekend op de zanderige grond. Die hobbelde langs de dikke eiken, deed de eekhoorn schichtig wegspringen. Er zat kleur in het scherpe licht! Een rode gloed zorgde voor een anders groen mos, een ander bos! Nog nooit was ik zó meegesleurd door deze uitzonderlijke sfeer. Lyrische volzinnen flitsten door mijn hoofd.
Iets met diamantjes. Jaaa, overal werden de achtergelaten regendruppels kleine glinsterende edelsteentjes. En dat contrast tussen schaduw en licht, die slierten mist, kan dit met een digitale lens gevangen worden? “Toch proberen” dacht ik luidop.

Details: Spinnenwebben, beter geaccentueerd door de uitzonderlijke combinatie van licht en vochtigheid, kastanjes, de ene nog deels gevangen in de puntige opengebarsten bolster, de andere reeds tot pulp gereden door niets ontziende wielen, de plakkerige regenslak die haar huisje in veiligheid brengt, herfstbladeren die zacht neerdwarrelen op de muffe grond, nu en dan de doffe tik van een eikel die de akelige stilte doorbreekt …En dan, die geur, die mengeling van hars, slijk en zwammen, die rode paddenstoel met witte stippen, de zitbank voor kabouters. Foto!!!

Het decor voor mijn fietstocht kreeg een andere invulling. De vele maïsvelden wachtten nog even op de stalen monsters met storend lawaai. Een haas rende weg over een reeds gerooid aardappelveld alsof zijn leven er van afging om dan even later nieuwsgierig achterom te kijken. Het totaalbeeld had me afgeleid van de werkelijkheid. De verloren tijd, gespendeerd aan het dromerig observeren zou me duur te staan komen. Inktzwarte wolken trokken zich samen boven mijn hulpeloze kop. Wat dreigde gebeurde. De fikse regenbui bracht me terug bij de realiteit.
Geen huis, geen schuur, geen boom, geen regenmantel. Niets, enkel zo vlug mogelijk huiswaarts keren was mijn deel. Ondanks de kletsnatte klederen bleef er een tevreden gevoel overeind. Een dankbaar gevoel dat ik het bos ook eens van uit deze dweperige invalshoek heb mogen meemaken.

Heerlijk, zo ’n kom erwtensoep…