Vorig jaar zat ik rond deze tijd thuis, en behoorlijk in de lappenmand. Een hernia beperkte mij ernstig in mijn activiteiten. Het begon geleidelijk met een irritant gevoel in mijn linkerbeen, maar manifesteerde zich gaandeweg tot een hardnekkige pijn vanaf heup tot voet. De hernia ontwikkelde zich in rap tempo en deed mijn actieradius zienderogen slinken tot eigen huis en tuin. Zelfs daar kwam ik uiteindelijk, ondanks pijnstillers, niet verder dan het verrichten van bankzaken: televisie kijken, en het lezen van boeken. De complete Barbarotti serie van Hakan Nesser heb ik verslonden. Spannend!
Op het beeldscherm zag ik diverse series voorbijkomen: Band of Brothers, Pacific, Game of Thrones, Mad Men, allemaal heb ik ze van voor tot achter en van links naar rechts doorgenomen. Via marktplaats kon ik een dvd-reeks van Belle en Sebastien op de kop te tikken. Een jeugdserie uit de jaren zestig, en de eerste serie waaraan ik überhaupt herinneringen heb bewaard. Dat was nog uit de tijd dat de televisie haar entree deed, bij ons thuis op de boerderij. De komst daarvan was al een bijzondere ervaring geweest. De beelden waren weliswaar nog in zwart-wit, maar de verhalen over de weesjongen Sebastien die vriendschap sloot met de hond Belle en daar avonturen mee beleefde in een bergachtig sneeuwlandschap, spraken mij toen buitengewoon aan. De dvd’s lieten bij mij oude tijden herleven. Enkele scènes uit de serie waren mij altijd bijgebleven en de titelsong L’oiseau, gezongen door de hoofdrolspeler Mehdi el Glaoui maakte het plaatje compleet. Een gevoelig lied trouwens, waarin de zanger het heeft over sneeuw en een weggevlogen vogel die nooit meer terugkomt. Zou dat een metafoor kunnen zijn voor de jeugd die voorbij gaat en nooit meer terugkomt, of bedoelt hij zijn moeder die hem veel te vroeg is ontvallen? Ik vond het prachtig om weer eens terug te zien, maar hierdoor werd ik wel nog eens extra met de neus op de feitjes gedrukt: Je wordt ouder papa, en die slijtage, die is onomkeerbaar. Alsof een stem uit het verleden het mij, met nawerkende kracht, nog eens influisterde.
Een operatie heeft me nadien weer redelijk ter been geholpen, maar dat gevoel: Nee, ik raakte het niet meer kwijt.
8 reacties
Mien · 23 april 2015 op 07:20
Mooie column waarin je veel laat zien. Het terugkijken hoort bij de leeftijdsfase. Een onbestemd verlangen naar wat ooit was. Graag gelezen.
Meralixe · 23 april 2015 op 07:44
Goed, ‘Hernia blues’ is geen onaardige titel en er is een inkijk in het medialandschap maar ook hier – zoals in de meeste van uw andere columns – zit er iets eentonigs in uw schrijven. Met die ‘metafoor’ probeerde je nog even in een betere richting te gaan maar ook daar zit te weinig overredingskracht in. Goed, het is een blues-schrijven, zo zit je dan toch in de goede sfeer. 🙂
Overigens, uiteraard het beste met die rug en bij deze een uitnodiging bij uw schrijven het geweer eens van schouder te veranderen. 🙂
Frans · 23 april 2015 op 09:49
Doe als mij en besef dat je morgen altijd nog met je leven kunt beginnen. Zo blijf ik eeuwig jong. Zeker als ik dan luister naar muziek uit mijn jeugd en over een fantastische toekomst als schrijver fantaseer. Goed geschreven column overigens, die zoals blijkt tot mijmeren stemt.
troubadour · 23 april 2015 op 11:38
Ik verzin altijd een hoogtepunt in mijn verhaaltjes, anders worden het niet meer dan verslagjes. Spleetjes tussen de tanden van dames zijn al heerlijke dubbelzinnige dingen en dan als hoogtepunt een hele gitarist die binnendringt tussen het gleufje van de zangeres van Pussycat door. Tot zover de selfpromotion.
Had jij hier niks leuks bij kunnen verzinnen? De pijn in je ballen bijvoorbeeld, de blues is ontstaan uit een hernia volgens mij.
Nachtzuster · 23 april 2015 op 17:03
Mooie mijmering, ontstaan uit teveel verplichte rust met dito titel. Belle en Sebastien was in die tijd ook mijn favoriet, niet in het minst door de betoverende titelsong.
Een column hoeft, in mijn ogen, niet altijd opgepoetst te worden. Soms is het gewoon zoals je het voelt en is het goed. :yes:
troubadour · 23 april 2015 op 18:30
Opgepoetst, ja, da’s dan ook weer goed geformuleerd.
Esther Suzanna · 23 april 2015 op 19:23
Herkenbaar. Uit pijn komen ook mooie dingen. 4 maanden aan bed gekluisterd in 2008 en nog eens in 2012 heeft mij weer doen schrijven, lezen, schaken, mensergerjenieten, pesten…
Mooi en realistisch.
🙂
g.van stipdonk · 23 april 2015 op 21:10
Hartelijk dank voor deze diverse reacties. Mooi dat het stuk verschillende emoties oproept. Troubadour, ik mag hopen dat je weet wat een hernia is, en een hoogtepunt zoeken door een gitarist door de spleet van Tony Willé te jassen, daar waag ik mij niet aan.