Herrurfstugg!

De laagstaande zon in dit seizoen geeft alles een zweem goudverf mee. Ik krijg er nooit genoeg van daarnaar te kijken. Maar bij het sombere weer van vadaag vergrauwt alles om mij heen. Ik kan me zelfs niet meer voor de geest halen hoe het was mèt de zon. Het lijkt volkomen idioot, gisteren scheen hij nog een poos, maar het blijft gewoon niet in mijn hoofd zitten. Ik zie alleen grauw en dat beeld van zongouden landschap is totaal verdwenen. Alleen het gevoel erbij, dat herinner ik mij nog wel, maar de beelden houden die grauwsluier.

Dat de bladeren met dit weer ook treuriger naar beneden hangen, kan best een waanidee zijn. De appels, die trouwens nodig geplukt moeten worden, hangen toch beslist lager volgens mij. Je zou het bijna gaan nameten en dan weer opnieuw als de zon schijnt: de afstand tussen gras en vruchten.
Je moet trouwens wel herfstdronken zijn om op zo’n achterlijk idee te komen. De boomgaard doorlopen met een meetlat. Ik vermoed dat de bijna tachtigjarige bomen met hun stammen zullen schudden – misschien wel van het lachen – bij zoveel menselijke idioterie. Vervolgens vallen alle vruchten er af. Dat ga ik dus echt niet doen.

Dan maar een paar takken van de sneeuwbes plukken en wat valeriaan. In een grote vaas ziet dat geheel er best heel artistiek, maar bepaald niet florissant uit. Ze voelen ook zo slap aan, die takken, alsof ze zich huilend aan mijn borst zouden willen werpen. Nee, dit schiet niet op. Ook kleur is ver te zoeken in dit boeket. Binnen ziet het er trouwens nog kleurlozer uit dan buiten. Ik vraag mij af waarom ik zelf zwart met kakigroen aan heb getrokken vandaag. Het ging van zelf. Als ik nu in de boomgaard ga zitten, val ik gewoon weg. Trouwens met die sneeuwbes en valeriaantakken vorm ik ook een soort geheel.
Of ik mij anders voel dan anders, nu, in de herfst? Als de bladeren vallen, depressief weet je wel?
Ach nee, hoogstens wat herfstig.
Een soort onduidelijk heimwee.
Een lekker rotgevoel