Ahn is zeven jaar, maar gaat niet naar school. Ze heeft geen broertjes of zusjes en maar één vriend; Haar hond ‘Hoa’.
Haar vader kan zijn gezin niet onderhouden dus moet zij een bijdrage leveren in de kost. Zo verpakt het Vietnamese meisje zeven dagen per week ‘s-morgens schildpadjes in vacuüm getrokken sleutelhangers. Eentje schenkt ze iedere dag de vrijheid. Die laat ze los in het riool van Hanoi.
De keuze van dat ene diertje laat ze aan haar hond. Ahn heeft hem geleerd om één schildpadje met zijn poot uit het krioelende bergje te schuiven. Als beloning krijgt hij een handje gekookte rijst en een paar aaien over zijn kop. Voorzichtig pakt ze dan het schildje op, doet het in een ijzeren beker en zegt vervolgens: ‘Xin vui lòng xin lỗi.’; ‘Neem het mij niet kwalijk.’
Daarna gaat ze aan het werk. Routineus legt ze de diertjes op het apparaat dat ze levend lamineert. Als ze na ruim een uur alle schildpadjes heeft ingepakt, tilt ze de emmer op een houten trekkar, bindt de leidsels daarvan om haar hond en vertrekt naar het metrostation alwaar haar tante deze souvenirs verkoopt aan toeristen.

Via een omweg, nabij de markt, stopt ze altijd om haar verkozen schildpadje vrij te laten aan de rand van de marktgoot. Voor het loslaten kust ze het en spreekt opnieuw haar wens uit.
Gewoonlijk trekt haar tante even verderop de emmer van de kar en snauwt Ahn toe dat ze te laat is. Iets dat Ahn iedere dag gelaten aanhoort. Vandaag echter is ze vriendelijk voor haar nichtje.

In de middag vangt Ahn sprinkhanen. Haar vader frituurt deze en verkoopt ze als dim sum op de markt. Zo jong als ze is, weet Ahn precies hoe ze de beestjes het beste kan vangen. Sprinkhanen raken verlamd bij een geluid dat zij kan maken met haar hoge stemgeluid. Aan de rand van het veld achter haar huis piept ze de beestjes in slaap, waarna ze een fijnmazig net voor zich uitwerpt. Zo raken de opgeschrikte insecten verstrikt en hoeft Ahn ze slechts te plukken.
Hiervan geeft ze er iedere dag een vuistje vol de vrijheid terug. Met meerdere goed gevulde weckflessen laat het meisje, onderweg naar haar vader, een aantal ‘verkozene’ vrij bij de gemeenschappelijke bidplaats. Nadat ze haar knuistje heeft gekust opent ze haar hand. Terwijl de beestjes alle kanten heen springen spreekt ze voor de laatste keer van de dag haar wens uit.

Vandaag pakt haar vader zwijgend drie weckflessen van de trekkar. Pas nadat hij twee handen vol sprinkhanen in een beslag heeft dood gedrukt, zegt hij tegen Ahn: ‘Laat Hoa hier en ga naar huis.’
‘En de trekkar, pappa?’
‘Neem die mee… Ga. Nu!’
Verward loopt Ahn naar huis. Wat zij niet wist was dat haar vader al dagen lang tijdens het vet scheiden in de marktgoot schildpadjes had mee gezeefd. En eerder was hem door zijn zus al verteld dat zijn dochter sprinkhanen bij de bidplaats losliet welke zij uit weckflessen graaide. Op een ochtend had hij Ahn gevolgd en haar ritueel gezien. Vader had één plus één opgeteld en besloot om zijn dochter een les te leren.
Na haar vertrek vilt hij Hoa achter zijn kraamdoek en kookt hem.
‘Ik heb alles gezien.’ Spreekt vader tijdens het avondeten tot zijn dochter. ‘Neem de trekkar, ga naar de markt, neem afscheid van Hoa en breng hem thuis.’

 


28 reacties

Mien · 2 juni 2016 op 07:51

Geloof het of niet. Tussen de bedrijvigheid door een ingenieus geschreven stuk. Het zou een prima filmscript kunnen zijn voor een controversiële filmmaker.
Ik moest qua sfeer en thematiek aan filmscenes denken van Bertoluci’s Novecento (Olmo die kikkers vangt) en Coppola’s Apocalypse now.
Deze primer gaat voor mij hoog scoren. ?

van Gellekom · 2 juni 2016 op 09:30

Schitterend geschreven!

Esther Suzanna · 2 juni 2016 op 12:00

Het verhaaltje is prachtig. Wél heb ik moeite met enkele zinnen en begrijp ik die ook niet. Dat is jammer.

‘Zo verpakt het Vietnamese meisje zeven dagen per week ‘s-morgens schildpadjes in vacuüm getrokken sleutelhangers’.

Geen idee wat ik me hierbij moet voorstellen. Levende schildpadjes in een zakje? Sleutelhangers vacuüm gezogen?

‘Na haar vertrek vilt hij Hoa achter zijn kraamdoek en kookt hem.
‘Ik heb alles gezien.’ Spreekt vader tijdens het avondeten tot zijn dochter. ‘Neem de trekkar, ga naar de markt, neem afscheid van Hoa en breng hem thuis.’

Het einde snap ik ook niet. Heeft ze haar eigen hond opgegeten? Wie moet ze thuis brengen?

Verder natuurlijk prachtig geschreven.

    Pierken · 2 juni 2016 op 12:31

    Thnks Esther!
    Hierbij wat toelichting:

    Schildpadjes in sleutelhangers: http://www.nrc.nl/nieuws/2011/04/05/levend-schildpadje-aan-je-sleutelbos

    Het slachten en koken van Hoa was de les voor Ahn. Dat deed hij uit het zicht, achter zijn marktkraam. Een les, omdat Ahn schildpadden en sprinkhanen (lees de broodnodige inkomsten) de vrijheid gaf. Aangezien Ahn de trekkar mee naar huis had genomen, kon de vader de hond niet mee naar huis nemen. Daarom draagt de vader Ahn op om haar gekookte hond (wat Ahn nog niet weet) te gaan halen op de markt en thuis te brengen. De rest laat ik aan de lezer.

NicoleS · 2 juni 2016 op 15:32

Bijzonder mooi stuk, Pierken. Geen idee wat er verder geschreven gaat worden deze maand, maar ik zal zeker op je stemmen. ?

Yfs · 2 juni 2016 op 22:53

Met jouw laatste ‘slechte verhaal’nog in mijn achterhoofd laat je met deze column weer zien hoe gevarieerd je kunt schrijven Pierken.

Aangrijpend en vooral zeer filmisch geschreven.

Een afgrijselijke strafmaatregel in een land waarin je maar beter geen hond (of schildpad) kunt zijn. Zelfs geen mooi Vietnamees meisje!

Prachtig!!

Bruun · 3 juni 2016 op 12:55

Superlatieven schieten tekort. Wat een prachtige bijdrage Pierken! Ademloos gelezen.

Pierken · 3 juni 2016 op 15:03

@ Mien. Dikke dank! De sferen die je noemt zijn heilige grond. Dank voor de tip. Ik ga die films eens opnieuw bekijken. Weer wat inspiratie opdoen 😉

@ van Gellekom: Thnks! Had ik je al welkom geheten? Bij deze!

@ Esther: You’re welcome…

@ NicoleS: Dank en Deal!? Er komen er nog een paar. En ik las dat Mien op dag twee ook al krap in z’n kruisjes zit… 🙂 Maar fijn om te lezen dat je zo enthousiast bent over dit verhaal!

@ Yfs: Dank voor de krat lof! Voor als je deze maand weer meedoet, dan heb je deze alvast goed gelezen 😉 En inderdaad, verzin het en het is gebeurd… Ik schrik er iedere keer weer van hoe afschuwelijk ze daar met dieren omgaan. Het wordt tijd dat zij daar bij wet beschermd worden. Met name in China.

@ Bruun: Wat een fijne reactie. Dank daarvoor!

Meralixe · 25 juni 2016 op 06:52

Pierken… Ik lees dit nu pas en hoop voor Ahn dat dit een sprookje is. Wat een hoog niveau. Kleine opmerking, zeer kleine opmerking… Op het eind van ’t verhaal moest ik even controleren wie Hoa was. Arm meisje…
Waar moet ik nu die vijf kruisjes geven?

Snarf · 26 juni 2016 op 19:04

Alles is al gezegd. Rest mij je te complimenteren met een uitzonderlijke column.

NicoleS · 1 juli 2016 op 08:27

Top Pierken! Geweldig en het is je van harte gegund. Kei goed stuk.?

Bruun · 1 juli 2016 op 10:20

Ik blijf het een prachtverhaal vinden. Gefeliciteerd met je terechte overwinning Pierken!

Meralixe · 1 juli 2016 op 11:41

Terechte overwinning, het was ook mijn keuze.

Esther Suzanna · 1 juli 2016 op 11:53

Geweldig! Ennuh Nachtzuster, kalmpjes aan met de versnaperingen (onder tafel), hij moet nog wel kunnen schrijven.. 🙂

Lianne · 1 juli 2016 op 16:52

Overtuigende overwinning, je had zonder twijfel de mooiste inzending deze maand.

arta · 1 juli 2016 op 19:34

Een zeer overtuigende overwinning, met jouw eega als ‘ runner up’!

Heel terecht gekozen!

Erg mooie primer!

Yfs · 1 juli 2016 op 21:13

Gefeliciteerd Pierken. Een column waarvan je na het lezen van de eerste twee alinea’s al weet dat deze niet meer te overtreffen is. Het beeld van de wereld van Ahn dat je hebt weten neer te zetten zal me nog lang bijblijven!!

Snarf · 1 juli 2016 op 23:17

Tja, Pierken. Het is je eigen schuld dat je als winnaar uit de bus bent gekomen. Dat krijg je als je zoveel weet te zeggen met zo weinig woorden. Gefeliciteerd!

Nachtzuster · 1 juli 2016 op 23:54

Een dikke proficiat, lief. Je biertje heb je inmiddels boven tafel gedronken en zo hoort het ook. Wat een geweldig verhaal en een verdiende plek op de voorpagina. Zo, nu een tomatensapje? 😉

Pierken · 2 juli 2016 op 00:43

Aan iedereen die op dit verhaal heeft gereageerd: Dikke dank voor jullie positieve feedback, stem(men) en nu de felicitaties! Ben heel blij met de primer-wisselbokaal. Spencer komt ‘m vast morgenochtend vroeg brengen. 😉 … Toch?… Spencer…?

PS
@Meralixe: Thnks voor de primerprimeur: xxxxx (plus 1) 🙂
@Esther: Heefd iemant me peesee gezein?
@Snarf: Gedeelde schuld…
@MijnlieveNZ: Deze maand ben ik de Niels: http://nieuwspaal.nl/bier-krijgt-hij-niet/

Spencer · 3 juli 2016 op 12:23

Ik stuur ‘m wel op. Toen ik wilde gaan stemmen bleek de maand al voorbij… Maar bij dezen: XXXXX.

Frans · 5 juli 2016 op 09:53

Aangrijpend verhaal met een uiterst droevig einde. Dat vader dochterlief straft voor het vrijlaten van een schildpad, wat 80 cent inkomen scheelt en een handjevol sprinkhanen, die ze bij mijn weten in Vietnam niet eten, maar onder andere een Utrechts restaurant op de kaart heeft staan, is wel erg cru. Hond eten ze in Vietnam dan weer wel. Al slachten ze hun huisdier minder vaak dan wij onze konijnen. De schildpadjes worden overigens niet in een vacuum getrokken zakje gestopt maar leven zelfs nog een tijd door. De sleutelhangers met levende diertjes zoals vissen, hagedissen en schildpadden worden in China gemaakt en verkocht. Sorry, ik ben een beetje een fan van Vietnam en zie met lede ogen aan dat inwoners als dierenbeulen worden weggezet. Zegt meer over mijn lange tenen dan over de kwaliteit van deze column.

    Pierken · 5 juli 2016 op 15:35

    Je hebt gelijk, Frans. Waarbij het meisje for the records overigens ook nog eens 5 i.p.v. 7 jaar was (Zie: http://www.metronieuws.nl/buitenland/2015/03/meisje-vindt-vermiste-hond-gekookt-terug ). En haar hond heette geen ‘Hoa’, maar ‘Flower’. Als je echter ‘Bloem’ vertaald naar het Vietnamees, dan heette die hond in haar taal dus toch ‘Hoa’. Een detail wellicht, maar dat was voor mij dan weer belangrijk bij het schrijven.

    Het verhaal is een virtuele mix van de Chinese en Vietnamese cultuur. Vet scheiden uit het riool doen ze volgens internet ook niet in Vietnam; ( http://www.ad.nl/buitenland/walgelijk-chinezen-wokken-in-olie-uit-riool~a27616a9/ ). Het is dus voor het overgrote deel fictie, Frans. Al dan niet gebaseerd op een paar ijkpunten/feiten die m.i. op welke wijze dan ook gemanipuleerd mogen worden. Dus je hebt gelijk als dit om een onvolledige waarheid gaat. Maar lees het ajb als verhaal, niet als een feitelijke documentaire, want dat is dit niet.

      Frans · 6 juli 2016 op 10:26

      Ik vind het als verhaal zonder meer boeiend en het is ook niet moralistisch of zoiets. Dus het zijn inderdaad gewoon mijn lange tenen. Daarbij speelt denk ik mee dat ik nogal eens tamelijk heftige discussies met dierenvrienden heb over dierenmishandeling en dan met name in het buitenland. Nadat we hier in het westen zo’n beetje alle natuur hebben vernietigd verbieden we anderen dat ze dat ook doen. Ik vind dat dan weer een staaltje van kolonialisme. Maar dat zegt helemaal niks over de kwaliteit van jouw vertelling.
      Vraagje. Spreek jij Vietnamees.

        Pierken · 7 juli 2016 op 11:56

        Vloeiend, Frans. Met name op feestjes als de avond vordert 🙂 Dank voor je reacties! En voor wat het waard is; Ik kan je wel volgen in je gedachtegang. Ook als dierenvriend.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder