Het Briefje (1)

Michael was een populaire jongen op de middelbare school.  In het tweede jaar kwam hij bij mij in de klas terecht. Hij was een paar jaar ouder dan zijn andere klasgenoten. In die tijd was het nog niet vreemd om vaker te blijven zitten. Van uiterlijk leek hij op iets dat het midden hield van een kruising tussen Prince en Michael Jackson. Alle meiden waren van hem onder de indruk. Vanwege zijn grote bek, want van zijn intelligentie moest hij het niet hebben.

Michael was een pestkop. Het meest kon hij genieten van het vernederen van zijn weerloze prooi. Dit waren klasgenoten die stukken minder waren opgewassen tegen zijn levenservaring en bravoure en zodoende vaak het slachtoffer werden van zijn pesterijen. De levenservaring was naar eigen zeggen opgedaan in de kroeg waar hij regelmatig blowde en dronk, in de grote stad en op straat. Over boekenwijsheid sprak hij niet.

Henk (zie column Overtuigd) was het meest slachtoffer van deze pesterijen. Zijn broek werd dagelijks naar beneden getrokken. Zijn tas, die dat jaar opeens regelmatig zoek was, werd na lange tijd dikwijls teruggevonden in een hoek op de gang met flinke waterschade. Michael was de dader, iedereen wist het, maar niemand die er wat van zei. Of durfde te zeggen. Voor Michael hadden we een heilig ontzag.

Op een dag zat Michael achter mij. Hij kon nooit rustig een uur achter elkaar stil zitten, dus er klonk achter mij een hoop geschuifel, geharrewar en gekreun.  Ik probeerde hem meestal maar zo veel mogelijk te negeren. Angst was mij niet vreemd en populair was ik ook al niet.

Opeens voelde ik vluchtigs iets mijn hoofd raken. Ik voelde aan mijn lange haren en viste er een prop papier uit die was blijven hangen in mijn krullen. Snel opende ik de prop en streek het vod recht voor mij uit. De slordige hanenpoten leken afkomstig van Michael en waren moeilijk te ontcijferen. Het kwam er op neer dat hij met een ”serieus meisje wilde praten, want hij zag het niet meer zitten.” Geschrokken keek ik naar achteren, maar uit niets bleek dat Michael echt zojuist deze tekst naar mij gestuurd had. Zijn blik was onbewogen en hij keek rakelings langs mij heen. Alsof ik er helemaal niet zat.

Ik draaide mij weer om en haalde mijn schouders op. Saskia, de geblondeerde rondborstige stoot van de klas,  kwam van achter me langs naar voren en greep een pen uit zijn mond. “Daar is mijn pen. Zit je die nou stuk te kauwen. Lekker met die Zoeloe lippen van je.” zei ze in het voorbijgaan. Die durfde wel wat te zeggen. Michael reageerde door wat schamper terug te lachen en haar op het achterwerk te slaan. Vond Saskia geen enkel probleem. Ze lachte maar wat, als een krols konijn.

De leraar voor in de klas had alles gade geslagen, maar bleef onverstoorbaar uitleggen over de derde naamval. Mit, nach bei seit zu von aus auser gegenuber. De man had allang de moed opgegeven dat hij iets zou kunnen veranderen aan het gedrag van zijn baldadige leerling. Michael viel niet te corrigeren, om de simpele reden dat hij zich niet LIET corrigeren.

De bel ging en we stonden allen op om onze spullen in te pakken en de klas te verlaten. Terwijl ik mijn spullen inpakte keek ik even omhoog, recht in Michaels ogen. De blik was nu eens niet spottend en brutaal, maar verslagen en iets anders, een emotie die ik in die tijd nog niet goed kon herkennen. Melancholie. Hij sprak niet, maar drukte me in het voorbijgaan een briefje in mijn handen. Daarna verdween hij naar buiten, het stralende zonlicht tegemoet.

Ik keek hem na, het briefje brandde in mijn handen..