Al gauw stond ik ook buiten. Achter de school stond Michael eenzaam op mij te wachten. Hij had me in zijn briefje verzocht hem daar op te zoeken. En om alleen te komen. Zijn voet had hij afgezet tegen een gekanteld paaltje en hij rookte starend in de verte een sigaret. Mijn blik viel op de gerafelde mouw van zijn jas. Er hingen losse draadjes langs de smoezelige stof. Het zwarte achterover gekamde haar werd lichtjes door een korte windvlaag uit model geblazen. Ik probeerde te bedenken wat het niet meer zien zitten betekenen kon. Een slecht rapport? Ruzie met iemand?
Ik liep hem tegemoet en hij draaide zich een halve slag mijn richting in. Zijn blik probeerde ik te vangen, maar we stonden te ver van elkander verwijderd om dat goed te kunnen.
Toen ik dichterbij kwam zag ik een vage grijns op zijn gezicht verschijnen. “Je bent er toch.” Zei hij tevreden. “Dat had ik niet verwacht.” Ik knikte. “Wat is er?” Hij kwam naar me toe lopen en draaide zich van mij af. Toen tilde hij zwijgend zijn jas en trui op en trok ze in één beweging om hoog. Zonder woorden stond hij daar. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond van ontzetting. De rug was bont en blauw. Hij liet zijn bovenkleding weer naar beneden zakken. Ik keek opnieuw in zijn ogen en zag geen bravoure. Geen spottende blik. Alleen verslagenheid. Ik kon geen woord uitbrengen. “Mijn vader.” Zei Michael en hij gooide zijn peuk met een boog de straat in. “Ik weet niet wat ik moet doen.” Ik adviseerde hem om zijn mentor te informeren. Er was toch wel iemand? Hij wendde zich weer om. Niemand mocht er van weten. Dat kon beslist niet gebeuren. Hij was cool tenslotte. En dit was niet goed voor een reputatie. Geslagen worden door een vader. Het lukte me niet om hem over te halen er iets aan te doen. Om hulp te gaan zoeken.
Na ons gesprek liet hij me dan ook beloven om nooit iets aan iemand te vertellen. Hij wilde alleen zijn verhaal aan iemand kwijt. Gewoon een levend wezen dat naar hem luisterde. Nee, ik hoefde me echt niet druk te maken. Alles zou goed komen. Hij loste het wel op. Daarna wandelde hij naar de bushalte. Zijn donkere gestalte werd steeds kleiner tot hij uit het zicht was verdwenen. Ik bleef alleen achter. De wind blies de half opgerookte peuk naar de andere kant van de straat. Een stille getuige van ons gesprek.
Kort daarna verscheen Michael niet meer op school. Ik heb hem nooit meer gezien.
15 reacties
Mien · 5 mei 2016 op 20:52
Zo wat een ontknoping, openbaring, twist. Niet te vatten. Goed geschreven. Deel twee zindert na.
NicoleS · 5 mei 2016 op 21:08
Dankjewel Mien?
Yfs · 5 mei 2016 op 21:12
Mooi hoe je de half opgerookte peuk een stille getuige laat zijn en weg laat blazen door de wind!
Van het moment dat je geen woord uit kon brengen naar dat je hem meteen maar adviseerde om met zijn mentor te praten vind ik een iets te grote sprong. Ik mis daar nog een stapje, iets ertussen, zoals gestamel, of een uitdrukking van ontzetting.
Het einde ( of komt er nog een deel?) is een beetje abrupt, maar juist daardoor heeft het wellicht meer impact.
Mooi en pakkend geschreven! 🙂
NicoleS · 5 mei 2016 op 21:27
Dank yfs. Goede tip. Dat was dus wat er aan ontbrak. Was inderdaad het laatste deel
Meralixe · 6 mei 2016 op 08:27
Hm NicoleS, je brengt sfeervolle verhalen en onder meer die wegwaaiende peuk is gewoonweg een pareltje. De beschrijving van die jongeman is ook niet onaardig. (gerafelde mouw van zijn jas) Dergelijke details tonen aan dat je meer in je mars hebt.
Zo, dat was het bloemetje, nu het potje.
Meerdere zinnen zitten niet goed in elkaar en krijgen daardoor de betekenis niet die je er wil aan geven. Een klein voorbeeldje uit deel één:
“ Zijn tas, die dat jaar opeens regelmatig zoek was, werd na lange tijd dikwijls teruggevonden in een hoek op de gang met flinke waterschade.”
Hier is er waterschade op de gang terwijl je waterschade aan de tas bedoelde…
Nog eentje…
“Zijn blik probeerde ik te vangen, maar we stonden te ver van elkander verwijderd om dat goed te kunnen.”
Schrijf je “Ik probeerde zijn blik te vangen, maar…” en ’t klinkt al helemaal anders.
En dan iets met de verhaallijn, steeds een moeilijk punt in de schrijverij.
Plots schrijf je “Ik probeerde te bedenken wat het niet meer zien zitten betekenen kon.”
Op een moment dat zowel de lezer als jijzelf nog niet kon weten wat er gaande was. Tuurlijk wist je als schrijver wel waar je naartoe moest met het verhaal maar door die zin liep je als ’t ware op de dingen vooruit. En ja hoor, één en ander kon in dat briefje staan maar dat dat heb je dan niet vermeld.
Zonnige groeten uit Vlaanderen en ik probeer er een smylietje bij te zetten.:)
NicoleS · 6 mei 2016 op 09:41
Hoi meralixe, alle tips eens. Alleen heb ik in deel 1 genoemd dat Michael een eerste briefje schreef met de mededeling dat hij het niet zit zitten. Hier kom ik op terug in deel ll. Lees maar terug. Dank voor je feedback. Zonnige groet uit Volendam
NicoleS · 6 mei 2016 op 09:44
Ik citeer: ik wil met een serieus meisje praten, want ik zie het niet meer zitten. Dat was het eerste briefje.?
Meralixe · 6 mei 2016 op 10:00
Inderdaad, daar zat ik fout. (smylietje van een treurig kijkende traan weg pinkende Meralixe) 🙁
NicoleS · 6 mei 2016 op 10:09
????met smartphone lukt het je zeker.??
Snarf · 6 mei 2016 op 19:27
Je bent goed bezig en je teksten groeien … ik lees ze aandachtig en met plezier.
NicoleS · 6 mei 2016 op 20:06
Dankjewel Snarf. Ik heb ook veel plezier in het schrijven. Leuk dat je het graag leest.?
Bruun · 6 mei 2016 op 23:12
Mooi mooi mooi! Samen met deel 1 een juweeltje als je het mij vraagt.
NicoleS · 7 mei 2016 op 07:22
Dank Bruun
Esther Suzanna · 6 mei 2016 op 23:50
Mooi. 🙂
NicoleS · 7 mei 2016 op 07:23
Dankjewel