Het einde van de keukentafelgesprekken

‘Hans, we moeten nodig eens een kopje thee drinken’. Het wordt uitermate beschaafd uitgesproken, maar je voelt op je klompen aan dat de beschaafde spreker ‘iets van je moet’ . ‘ Man, eikel’ denk ik dan. ‘ Zeg gewoon dat je me wilt spreken, trek je agenda, kom langs, we praten gewoon en recht door zee. Na afloop krijg je een neut.’

Het zijn de ‘balletjes’ onder ons die thee willen drinken of grijpen naar het alternatieve wapen van  het ‘keukentafelgesprek’. Een keukentafelgesprek? Ja een keukentafelgesprek! Dit is de sfeer opwekken van een gemoedelijk gesprek aan de  keukentafel, met een schaaltje koek en een kopje thee, met ‘ heerlijk de gedachten de vrije loop laten’ , niets vastleggen en later toch komen met een bindend rapport, waarvan de inhoud je doet verzuchten:‘ ik word genaaid’.

Ik heb, door schade en schande wijs geworden, gezworen nooit meer aan een ‘keukentafelgesprek’  deel te nemen.

Begin deze week las echter ik in de Volkskrant dat ‘keukentafelgesprekken’, bij duizenden tegelijk, dagelijks worden gevoerd binnen het kader van het verlenen van zorg aan mensen die hulp nodig hebben. Ook dat leidt wel eens tot de verzuchting ‘ ik word genaaid’ . De Gemeenten zijn sinds kort verantwoordelijk, ze moeten besparen en hele volksstammen worden op cursus (google maar eens)  gestuurd om de fijne kneepjes van het ‘keukentafelgesprek’ aan te leren. Alleen al bij het lezen van dit feit, heb ik directe hulp nodig. De toekomstige hulp vragende gesprekspartner wordt in lesstof ‘ burger’ genoemd. Snertverderrie dat is  een woord waar het denigreren van afstraalt! Dat woord neemt normaal gesproken alleen een Gemeentehuisbewoner die moet ‘handhaven’ in de mond. Neem van mij aan dat de leerlingen, na het met goed resultaat slagen voor het eindexamen ‘keukentafelgesprekken’,  niet op de voorhand bij de burger zullen aankomen voor een ‘tafeltje dek-je’, maar voor een ‘ ezeltje strek je’ en ‘ knuppel uit de zak’. Ik veroorloof mij daarbij op te merken dat in de meeste huizen niet eens een keukentafel staat; waarmee de volksverlakkerij is bewezen.

Ik hoop oud te worden en het liefst zonder behoefte aan hulp. Dit laatste is waarschijnlijk een illusie. Oud worden brengt mij, zonder ingrijpen, uiteindelijk toch in de positie van een gedwongen uitnodiging voor een  ‘ keukentafelgesprek’  of een ‘ kopje thee’. Mijneed dus.

Dit moet worden voorkomen en de oplossing kwam van mijn creatieve vrouw; ook belanghebbend in dit geval. Ik heb voor donderdag aanstaande bij de redactie ‘de Wereld draait door’ om zendtijd gevraagd voor de presentatie van het letterlijk lumineus idee: Een verbranding van alle Nederlandse keukentafels op het Malieveld in Den Haag. Red de zorg!

‘Burger, we moeten nodig eens een neut nemen’ .