Het FestiVal

Het nepmarmeren tafelblad wiebelt bijna onzichtbaar onder het wisselende gewicht van de man en vrouw, die tegenover elkaar voor het raam van de eetgelegenheid zitten. Wanneer de man beweging veroorzaakt glijdt de elleboog van de dame steeds een beetje naar rechts. Haar hele lichaam beweegt in slowmotion mee, tot ze zich herpakt en weer haar oorspronkelijke positie aanneemt. Onderuithangend, af en toe een frietje in haar mond stekend, aan het tafeltje. Haar wereld lijkt gekrompen tot een zeepbel, gevuld met twee mensen en een tafeltje.

De man lacht, net iets te hard, om haar. Na drie herpakkingen van de vrouw staat hij een beetje op, buigt voorover en tuit zijn lippen om vervolgens loeihard zijn neus te stoten. Tegen die van haar. Met een gil grijpt ze met haar linkerhand naar het enorme reukorgaan, terwijl in de rechterhand de inhoud in het sjieke bierglas gevaarlijk tot de rand deint. De inhoud wordt geheel gered.

Ook hij heeft met beide handen zijn neus vastgegrepen. Zijn lodderige ogen geschokt gericht op zijn vriendin.
‘Ik w-w-wilde een zoentje van jouu’, stottert hij ter verdediging.
Bijna vertederd kijkt ze op, giet wat bier in haar mond en ziet dan pas het bloed op haar hand. Schouderophalend trekt ze er haar degelijke beige jas mee recht en reikt naar haar vriend.
‘Kom, lieve schat van me, nog één pietiepietie biertje proeven!’

‘Lieve schat’ trekt zijn stropdas recht, loopt naar haar toe en doet een nieuwe vergeefse poging tot zoenen. Giebelend steekt de dame haar arm door die van hem. Vastberaden en hun paraplu vergetend lopen ze op de hoge marmeren trap af om het etablissement te verlaten.

Een beetje lachend loop ik ze met de paraplu achterna.

‘Gaan we nog terug naar dat bierfestival?’
‘Nog ééntje dan!’
‘Eerst nog even deze trap af.’
‘Trap?’

‘Mijnheer!’ schreeuw ik hard, terwijl de twee als zandzakken traag van de trap rollen.

Binnen acht minuten is de ambulance ter plaatse.