Ik ben te vroeg voor mijn afspraak in het verzorgingshuis van mijn tante, en besluit koffie te drinken in de gemeenschapsruimte. Het is er rumoerig en warm. Stuntelend loop ik met een kop koffie, mijn jas en tas tussen de drukbezette tafeltjes. Achter een pilaar vind ik een plaatsje. Ik knik naar de man en vrouw aan het tafeltje naast me, ze gaan echter zo in elkaar op dat ze me niet eens opmerken. De vrouw is mooi gekleed, en haar spierwitte haar mooi gekapt. Ondanks dat de man er ziekelijk uitziet, valt ook bij hem de verzorgde aanblik op. Maar niet alleen het uiterlijk van deze twee mensen trekt mijn aandacht.

Hij zit voorovergebogen en maakt een verslagen indruk. Sussend herhaalt zij de woorden ‘ik weet het, ik weet het’, en streelt liefdevol zijn verrimpelde hand. Hevig hoestend probeert de man iets te zeggen. Onbeschaamd spits ik mij oren. Met krakende stem zegt hij: ‘Lieverd, ik hou van je, maar ik kan niet meer’.

Ik wil niet staren dus kijk wat om me heen. Echter het beeld van het innige stel blijft aan me trekken. Het geeft me een warm gevoel. Ondanks het verdriet dat uit hun houding spreekt, is de liefde haast tastbaar. Hoe zou het verleden van deze oude mensen zijn geweest? Overwegend gelukkig of met zware tegenslagen? Het bracht hen in ieder geval de band, die ik zie en voel.

De meesten van mijn generatie zullen later niet, op de lange geschiedenis die zij vermoedelijk hebben gedeeld, kunnen terugkijken. Een lang leven samen garandeert vaak ook niet een dergelijke intimiteit. Wat zou het geheim zijn?

Ik kijk nog eens opzij, en zie de man het gezicht van de vrouw naar zich toetrekken. Teder kust hij de tranen op haar wangen weg. Met een slok koffie probeer ik de brok in mijn keel weg te slikken.

Opgelucht zie ik de verpleegkundige, waarmee ik heb afgesproken haastig aankomen. Ze ziet het stel naast me en knipoogt naar mij. Ze richt zich tot de vrouw en zegt: Mevrouw Hartkamp, uw man vraagt zich af waar u blijft!


10 reacties

Avalanche · 19 april 2010 op 13:04

Ontroerend mooi met een prachtige verrassing aan het slot, die deze column nog iets extra’s geeft.

Mariska888 · 19 april 2010 op 16:40

Avalanche, bedankt voor je compliment!

Emiliever · 19 april 2010 op 19:54

Prachtig. Jammer van die ontknoping. Voor de column is het een geweldige vondst, maar het spijt me haast dat het stel geen stel was…

arta · 19 april 2010 op 19:58

Ik zag de titel, vervolgens de rubriek, en dacht: Ah, daar gaan we weer. Voorbereid (sorry) op een clichéstukje begon ik te lezen en werd blij verrast. Erg leuk! En bij die laatste zin lag ik écht dúbbel! Heerlijk zo’n onverwachte twist op het einde!
Eén kleine tip: Je begint je stuk (en enkele alinea’s) met ‘ik’, dat zou ik de volgende keer proberen te omzeilen…

LouisP · 19 april 2010 op 22:20

Mariska888,

’t lijkt me een uniek stukje…
‘k had ’t eruitgelaten dat je een warm gevoel kreeg…dat geef je al op een andere subtielere manier aan.
Knap dat je in zo’n kort stukje een idee suggereert en dat in een zin een totaal andere uitkomst krijgt….complimenten…
enne..het stuk op zich….ik kreeg het er warm van….
Dat knipoogje…..wow
groet,
Louis

Mariska888 · 20 april 2010 op 00:39

Emiliever, Arta en LouisP,

Bedankt voor jullie complimenten en opmerkingen.

Groetjes,
Mariska

Fem · 20 april 2010 op 07:54

Zo zie je maar dat in liefde, leeftijd geen rol speelt….;-) een bijzonder en schattig verhaal!

lisa-marie · 20 april 2010 op 09:04

Hier geniet ik van!!
En die laatste zin geweldig, hoe zo’n verpleegkundige met zo’n zin toch haar weer terug naar de kamer krijgt zonder dat er hysterische taferelen voor beide echtlieden hoeven plaats te vinden.

sylvia1 · 20 april 2010 op 13:49

Inderdaad, een column met een einde dat blijft hangen. Ik heb je column gelezen alsof ik naar een film keek, knap geschreven.

pally · 20 april 2010 op 16:56

De verassende twist aan het eind maakt net dat het geen wee stukje is geworden. :wave:

groet van Pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder