Het laatste ei

Jaar in jaar uit bediende zij hem met eten en op expliciete en impliciete wenken. Zo had hij de gewoonte om bij het opstaan in de ochtend zijn pyjama af te stropen en deze met de pijpen en mouwen binnenstebuiten ergens op het onopgemaakte bed te gooien. Vervolgens liet hij zijn witte oude mannenonderbroek met onvermijdelijke sporen naar beneden zakken op de grond, om hem te laten liggen waar hij landde. Het textiel werd binnen een minuut opgevouwen dan wel in de wasmand gegooid. Het bed werd steevast opgemaakt binnen ongeveer het dubbele daarvan. Daar zorgde zij wel voor.

Hun gemeenschappelijke zondagsritueel bestond voornamelijk uit een zilveren dienblad met daarop een gekookt ei in een eierdop, hij aan tafel, zij staand voor hem. Hij met zijn mes bij het eierhoofd in de aanslag en altijd dezelfde begeleidende tekst:
“Oh wee als mijn ei niet perfect bereid is. Je weet het he, het wit stevig en het geel zacht”. Om daarna tergend langzaam zijn ei open te zagen terwijl zij stond te wachten op zijn oordeel.

Op een dag had ze er schoon genoeg van en aangezien dat toevallig op een zondag was, serveerde ze hem een rauw ei, liet zijn gebruikelijke servet daarbij achterwege, wachtte op zijn standaardtekst en verliet de kamer terwijl hij vloekend en scheldend het eierstruif van zijn vingers probeerde te krijgen. Ze ging naar boven, kleedde zich binnenstebuiten uit, liet alles op de grond vallen zoals het uitkwam en gooide als laatste haar onderbroek op iets meer dan een meter afstand van de rest.

Ze hoorde hem razen beneden en in gedachten antwoordde ze hem met een hartgrondig ‘rotvent’, waarop prompt haar hart zijn laatste slag sloeg. Ze stortte neer ergens tussen onderbroek en de rest van haar kledij.

Hij had wat op te ruimen.