Een natuurlijke tuin

Ondanks dat ik er een exorbitant bedrag voor neer heb moeten leggen, heb ik na vijf jaar planmatig tuinieren mijn tuin vier jaar geleden, zoals men dat in natuurbeschermende kringen noemt, ‘teruggegeven aan de natuur’. Ik liet alles op zijn beloop. Moeder Natuur mocht haar gang gaan. Ik had er vertrouwen in. Haar gespuis kreeg een vrijgeleide en madame mocht aanwassen wat ze wilde, tenminste zolang het binnen de perken bleef. Precies zoals dat bij nieuwe natuur hoort.

Zoals we dat ondertussen wel van haar gewend zijn, maakte Moeder Natuur er binnen de kortste keren een zooitje van. Nog geen half jaar na de overdracht overwoekerde het zevenblad, de melde, het riet en de moerasandoorn driekwart van mijn achtertuin, nestelde er wespen in de vlinderkast, verpulverde het ongedierte mijn wilgentenen erfafscheiding en trokken de slakken een spoor van verderf door het moes. Om over de luizen nog maar te zwijgen. Maar afspraak is afspraak, ik bleef er met mijn poten af. Slechts met het groen dat buiten de perken trad maakte ik, zoals in een clausule opgenomen, korte metten. Jaarlijks. En om leed te voorkomen verwijderde ik het wespennest uit mijn tuin. Dat mocht.

De afgelopen twee jaar was de tuin in balans. Ieder plantje kende zijn plek en het gespuis hield zich in bedwang. Ik kon op mijn lauweren rusten… maar dat deed ik niet! Ik smeedde, zoals een ware natuurbeschermer betaamt, een plan mijn natuurlijke tuin nog natuurlijker te maken. Meer bijen en vlinders.

Voordat er gras over kon groeien, zaaide ik wilde bloemenzaad en plantte ik, omdat ze het goed doen bij de bijtjes (stiekem ook omdat ik er dol op ben) en omdat van het bloemenzaad het eerste jaar geen bloei viel te verwachten, lavendel. Een heel dozijn struikjes. Ik verwachte er veel van.

Alles leek goed te gaan. De lavendel sloeg aan en het zaad kiemde. Ik maakte me op voor een paarse zee vol hommels, vlinders en bijen.

image

Zomer

Nu is het zomer, maar niks lavendelbloesem, niets paarse bloemenzee. Slechts de stengels die ooit de knop droegen verraadden de plek waar het natuurschoon was gepland. “Wel heb ik ooit!” en “wat is dit!”, wilde ik Moeder Natuur naar haar hoofd slingeren, “of ze wel wist wat dat allemaal gekost had”. Maar ik slikte het in toen ik de boosdoener op heterdaad betrapte.

Op de lavendel, op de restanten van een knop zat een oogstrelend kevertje. Paarsgroen met een bovenmatige goudglans. Nog nooit gezien. Toen ik de rest van de struiken er op nakeek, bleken ze vol te zitten. Prachtig! “Zo zie je maar”, zei in tegen mezelf, “een ‘natuurlijke’ tuin zit vol verassingen. Plannen is zinloos. Laat gaan!”

Naam

Ondertussen ben ik er achter welk kevertje het is. Het betreft het rozemarijngoudhaantje (Chrysoliet americana) een exoot waarover Wikipedia het volgende zegt:

Het rozemarijngoudhaantje (Chrysolina americana) is een keversoort uit de familie bladhaantjes (Chrysomelidae). De soort komt in Nederland en België voor als exoot en is oorspronkelijk afkomstig uit Zuid-Europa.
De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.Het dier is overdag actief en kan tot acht millimeter groot worden. Opvallend zijn de kleurrijke en glimmende dekschilden. Hieronder liggen de vleugels, maar deze zijn te kort om mee te kunnen vliegen. De antennes bestaan uit elf geledingen. Bij gevaar gedraagt het rozemarijngoudhaantje zich alsof het dood is en trekt het de pootjes en antennes in. De larve is grijszwart en voedt zich met de bladeren van rozemarijn, lavendel, tijm en salie.

Categorieën: Algemeen

brilmans

Als je je ogen open houdt, een beetje kijkt en er oog voor hebt dan vind je altijd wel wat. Iets moois of ergens van, dat maakt niet uit. Op mijn blog probeer ik regelmatig verslag te doen van wat ik vind.

2 reacties

Mien · 14 juli 2014 op 08:12

Herkenbaar. Bijna net zo erg als het [b][url=http://www.groen.net/Article.aspx?id=16244]leliehaantje[/url][/b], ook familie van. Het leliehaantje is de Robben onder de kevers. Hij laat zich ook bij de minste beweging op zijn rug vallen. Leuk om na al het voetbal weer eens op CX een stukje natuur te lezen.

troubadour · 14 juli 2014 op 10:08

Eens met Mien. De rust van ‘rail away’ kwam over me. Mijn tuin is ook een woesternij, zelfs de tegels schieten uit.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder