Het Vreemdelingenbeleid Deel II

In een vorige column heb ik het een en ander te zeggen gehad over de manier waarop allochtonen worden gezien hier in Nederland. In deze column wil ik het graag hebben over een andere kant van de zaak. Een kant die ook erg belangrijk is en die wat mij betreft niet vaak genoeg kan worden benadrukt. Ik heb het nu over “Eigen verantwoordelijkheid”.

Maar voor ik daar dieper op inga, wil ik graag eerst de huidige situatie schetsen, omwille van het evenwicht. Nederland is een redelijk tolerant land, daar kunnen we duidelijk over zijn. Vergeleken met veel landen in de wereld, is de situatie in Nederland – m.b.t kleurlingen – lang zo slecht nog niet. De overheid, zowel als individuen streven naar gelijke behandeling en tegen discriminatie op basis van huidskleur, religie, geaardheid etc. Ook steekt de overheid al jarenlang miljoenen Euro’s in het integratiebeleid. Theoretisch gezien is Nederland de rest van de wereld ver vooruit op het gebied van integratie. Maar de praktische realiteit klopt niet helemaal met dit verhaal. Hoewel er van alle kanten getracht wordt om mensen dezelfde kansen te geven, is het in de realiteit nog steeds zo dat mensen met een buitenlands klinkende achternaam meer moeite hebben met zelfs maar het krijgen van een sollicitatiegesprek. Ondanks alle maatregelen worden bij veel uitgaansgelegenheden nog steeds structureel “buitenlanders” geweigerd. In de praktijk is er nog genoeg mis en maken mensen dagelijks dingen mee die hen naar aanleiding van hun huidskleur cq afkomst overkomen.

Al deze zaken gebeuren. Deze in-balans bestaat en moet als zodanig erkend worden. Van de kant van autochtonen, moet men er uiteraard vanaf zien om mensen met een andere afkomst te zien als een soort tweederangsburgers. Autochtonen moeten zich gaan realiseren dat de groep die men nu allochtonen noemt, dat helemaal niet zijn. Dat het -problemen of niet- net zo goed Nederlanders zijn als bakker Jansen op de hoek. Dat is de kant van de autochtonen. Maar ook aan de kant van de allochtonen moet er worden gewerkt. Ook de allochtonen moeten investeren. Ook de allochtonen moeten de verantwoordelijkheid voor zichzelf en hun eigen integratieproces nemen. In de verschillende politieke debatten valt deze term (verantwoordelijkheid) zelden of nooit. Er wordt gesproken over het terugbrengen van ouderwetse normen en waarden. Respect voor gezag, respect voor de wet en respect voor elkaar. Er wordt over deze onderwerpen gesproken en vervolgens (omhoog) naar de overheid gekeken voor oplossingen. Hetzelfde geldt (en misschien wel dubbel) voor allochtonen. Men praat over problemen, men spreekt over rechten en kijkt vervolgens naar de overheid om de oplossing te bieden.

Maar de macht van de overheid is in deze beperkt. Het enige dat een overheid kan doen is randvoorwaarden scheppen. Gedegen onderwijs, het vervaardigen van wetten, het steunen (financieel) van initiatieven etc. Maar het daadwerkelijke werk ligt bij de mensen, niet bij de politiek. Die eigen verantwoordelijkheid nog zwaarder wanneer het gaat om allochtonen. Als allochtoon ben je namelijk verantwoordelijk voor een hele groep. Als jij je – als allochtoon – misdraagt, wordt niet alleen jij daar namelijk op aangesproken, maar wordt (direct of na verloop van tijd) de hele groep met scheve ogen aangekeken. Toch nemen veel allochtonen deze verantwoordelijkheid niet, deze plicht als het ware. Maar deze zelfde mensen roepen wel het hardst om hun rechten. En dan zijn we aanbeland in een patsstelling. Allochtonen roepen rechten, autochtonen roepen plichten, maar beide groepen willen dat de ander begint. Het credo “verbeter de wereld, begin bij jezelf” zou een oplossing kunnen brengen. Wat beide groepen namelijk niet schijnen te begrijpen is dat je het niet voor de ander doet. Je doet het voor jezelf en je eigen toekomst. Die integratie is geen straf. Integratie is een proces dat ongeacht of je het wil of niet, zich toch na verloop van tijd wel voltrekt. Hoe harder je ertegen vecht, hoe moeilijker je het jezelf, maar ook anderen maakt. In plaats van te kijken naar wat anderen doen en in plaats van die eigen verantwoordelijkheid pas te nemen wanneer er iets tegenover staat, zou je naar jezelf moeten kijken en de verantwoordelijkheid moeten nemen omdat je een volwassen persoon bent en het van de gekken is dat de overheid een bevolking normen en waarden op zou moeten leggen.

Over dit onderwerp raak ik niet uitgesproken, maar voor dit moment is het even genoeg.