Weer ging de beker naar de column met de meeste facebook-likes. Mijn stuk graviteert onwaargenomen richting vergetelheid. In de ratrace naar literaire erkenning strompel ik in de achterhoede, want ik heb geen sociale media. Ik kijk wel link uit.

Ooit had ik ze allemaal. Linkedin ging als eerste voor de bijl. De onaflatende ijver, mij betalend lid te maken, werkte op mijn zenuwen. Endorsements zijn niet zozeer een kwestie van professionaliteit dan wel van quid pro quo. Bezocht werd mijn profiel door ex-collegae en -superieuren. Noem me paranoia, maar het leek alsof HR’s en managers over mijn hoofd heen wederrechtelijk en onnavolgbaar informatie uitwisselden. Ongevraagd werd ik aan andermans netwerk toegevoegd door endorsement-jagers. Voor sollicitanten is een Linkedin-account nog net niet verplicht. Linkedin leverde mij ondertussen voor geen meter klandizie op.

Facebook voerde ik onder pseudoniem in wantrouwen tegen de alomtegenwoordigheid van wat men allemaal over zichzelf publiceert. Verder ben ik geen haar beter: bespioneren van klasgenoten, excollegae, exgeliefden, vriend &vijand. Wat ik allemaal niet te weten kwam! Verwoed speelde ik angry birds, en daarbij wordt pas echt naar data gevist. Mijn sociale gehalte werd gemeten adhv deelname aan liken en posten: of ik wel een goede vriend was. En Facebook zoals Linkedin: op een gegeven moment MOET je het hebben.

Last but not least ging mijn stekker uit Twitter. Mooi hoor, de ijver van al die wereldverbeteraars, de plastic soep, kindbruiden, Tahrirplein… . De maatschappelijke discussie vertroebelt door wat iedereen ongecontroleerd cyberspace inslingert en wat erger is: deze heksenketel van meningen gijzelt de berichtgeving. De schandpaal is weer helemaal terug. En al die politici die zich zo ijverig profileren. Kijk mij eens politiek correct zijn.Toe maar, waar een gedreven politicus al geen tijd voor heeft. En verruimt twitter op welke manier dan ook de geest? De verkettering die mij ten deel viel, toen ik mij anti-zwartepiet en pro-hoofddoek uitsprak, suggereren anderszins. Om wat ik van IS vind, ligt morgen een bom onder mijn terras. Twitter is: kijk eens, die mening van mij, een vreugdevuur der ijdelheden, des keizers nieuwe kleren.

In wiens handen is alles, wat we virtueel uitzenden? Gedachtenpolitie scherpt de klauwen in de coulissen van de nieuwe orde. Nog even, en een vieze voyeur als ik, wiens IP-adres de meest onuitsprekelijke perversiteiten googled, wordt van zijn bed gelicht. Zo zie je maar hoe chique al die dé-anonymisering is.


8 reacties

Mr Moderator · 13 september 2014 op 16:15

Het kostte, zoals jullie gemerkt hebben, wat moeite om deze column online te krijgen zonder foutmelding bij doorklikken vanaf de hoofdpagina.
Excuses voor het ongemak, Vanlidt!

troubadour · 13 september 2014 op 16:37

‘Endorsements zijn niet zozeer een kwestie van professionaliteit dan wel van quid pro quo.’
Overal waar mensen samenkomen geldt dit een beetje. Zelfs waar twee mensen samenkomen om de liefde.., ach laat maar, jij weet alles al. Buiten een stinkbommetje zo nu en dan is het hier goed toeven!
‘Odero, si potero, si non, invitus amabo’

arta · 13 september 2014 op 21:04

Professioneel ben ik constant met Social Media bezig. Privé nauwelijks.
Jij beschrijft waarom in dit uitstekend geschreven stuk!

En die schrijfwedstrijden in combinatie met Facebookstemmen: Laat gaan, jij bent meer waard!

Klein puntje: Afkortingen zou ik uitschrijven.

pally · 13 september 2014 op 21:30

Goed, duidelijk en boos. Prima je weer terug te zien, van Lidt, jouw scherpte is hier welkom.

evil-ine · 14 september 2014 op 12:51

Prima stukje. Inderdaad lekker boos. Ik ben het met je eens, heb een flinke aversie tegen dit soort social media. In mijn ogen raak je er sociaal gehandicapt van als je niet uitkijkt.

Dees · 14 september 2014 op 18:41

M’n linkedinpagina heeft tien minuten bestaan en daarna was ik het al zat. Je omschrijving van Twitter is wat ik erbij voel, maar niet zo mooi kan verwoorden als jij. Dan ben ik toch nog schuldig aan Facebook, hoewel het haat-liefde is.

Mooi stuk. Maar ik denk dat de literaire ratrace ook niet gewonnen wordt via social media. En al helemaal niet via Metro.

Chris · 14 september 2014 op 23:49

goed stuk; ik neem aan dat columnx de volgende is die eraan zal moeten geloven…….

Mien · 15 september 2014 op 00:46

De mens een sociaal dier. Daar horen de sociale media gewoon bij. Of je wil of niet. Het is klikken of geklikt worden. Aldus Klikspeare. Goede column.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder