ARTIKEL 182 ‘In theorie zijn we met z’n allen verantwoordelijk voor wat er met de oceanen gebeurt. We leven met elkaar op één planeet en zijn allemaal omgeven door water. De Open Zee is van iedereen en de belangrijkste verplichting uit de Convention on the Law of the Sea die in 1982 door de Verenigde Naties is opgesteld, staat in artikel 182. Dat artikel stelt dat alle landen verantwoordelijk zijn voor het beschermen en het in stand houden van het zeemilieu.
Er is Vrijheid van ‘Open Zee’ voor alle landen met als enige restrictie dat iedereen zijn eigen rommel opruimt.
Het jaar 2025
Een boot voer langszij. Ze kon niet goed onderscheiden wat voor type mens erop zat. Het was wel een kleurige boot, kleden hingen over de reling en kleurige was wapperde aan de lijnen van het zeil. De boot was veel kleiner dan die van hen. Ze was benieuwd wat deze boot ging brengen aan ervaring of misschien wel een nieuw exotisch recept?
De boot kwam dichterbij en een gejoel klonk op. Het was altijd weer een klein feest om een andere boot te treffen. Ze konden elkaar vaak niet verstaan maar met handen en voeten kwam je ver. Met de Fransen, Engelsen, Belgen en Duitsers kon ze altijd wel even een leuk gesprek voeren. Vragen als: hoe lang zijn jullie al aan het dobberen? Hebben jullie specifieke medicijnen als die van hun spaarzaam werden. Dan ruilden ze. Ook etenswaren werden verhandeld of geruild. Vis was een mooi handelsmiddel. Iedereen beschikte erover maar niet iedereen was even handig met vissen. Soms was de boot er ook minder geschikt voor.
Het uitwisselen van goede tips over het opvangen van regenwater was ook een belangrijk gespreksonderwerp. Drinkwater was misschien wel het hoogste goed.
Een belangrijkste aandachtspunt van elke nieuwe dag, week na week, maand na maand, jaar na jaar, was dat ze op de open zeeën bleven, ver van alle kusten. De open zee was van niemand en dus van iedereen. Ze waren vrij.
Ze moest haar bed nog opmaken bedacht ze en ze liep naar het achterdek waar alle dekens keurig opgevouwen op een stapel lagen. Ze was de laatste en aan haar de taak het dekzeil vast te maken zodat het slaapgoed mooi droog bleef.
Iedereen aan boord had vaste taken. Dat was bij inschrijving bepaald. Zij was goed in haren knippen dus hield ze al het overtollig haar van haar medebemanning in toom. Vandaag had ze geen afspraken.
Er werd Djembé gespeeld op de andere boot, dat had ze altijd al een keer willen doen. Nu de boot dichterbij dreef kon ze een groep onderscheiden die in een cirkel zat met de Djembé tussen hun knieën gekneld. Ze trommelden er lustig op los.
“Hé, zullen we even op visite?”, riep ze naar haar medebootbewoners…
4 reacties
Yfs · 25 mei 2015 op 10:03
Moet je eerlijke bekennen dat ik dit een beetje onsamenhangend vind geschreven.
Als iemand me zou vragen, waar gaat deze column over, zou ik hooguit kunnen antwoorden : ‘iets met een boot en kleuren?””
‘Ze’ enkelvoud, ‘Ze’ meervoud, ‘Hen”….'” Wie??????
Geen touw aan vast te knopen
2025 en dan in de verleden tijd geschreven ?:-)
Sorry, ik kan er niet zo veel mee!
Ik lees denk ik toch liever over je zoendates!! 😉
Mien · 25 mei 2015 op 21:48
Een soort van Utopia op de Ark van Noah. Zo leest het.
Ben benieuwd naar het vervolg. Dat komt er toch?
O ja, een punt achter de titel is not done.
Esther Suzanna · 26 mei 2015 op 00:45
Iets enthousiast geweest Yfs. Ik zat in een leuke utopische discussie met vriendin maar schreef maar een flard van ‘Het idee’….
Snap dat er geen touw aan vast te knopen is…ja, een scheepstouw. Weer een lesje in objectiviteit en secuurheid.
Esther Suzanna · 26 mei 2015 op 00:46
Mien, dank voor de redding. Het idee was leuk, misschien kan ik er nog een goed vervolg en einde aan breien….
:laugh: