Hey…Sie hatte nur noch Schuhe an…

Na een lange dag skiën en jägerthee slurpen in het zonnetje stoppen we (ik en mijn drie ski-vrienden) voor een verlate lunch in een Oostenrijkse Hϋhnerhϋtte. Dat betekent zoiets als kip-tent. Ik ben zo moe dat ik de afslag naar de kip-tent  mis om vervolgens tegen een houten hek tot stilstand te komen. Pok! Wat hebben we vandaag moeten afzien in de werk-sneeuw. Ik ben kapot. We bestellen kip. Rond vier uur staan we op. ‘Tot hoe laat gaan de liften eigenlijk?’ piept er een.  Toch maar even opschieten… Snel skiën we naar de dichtstbijzijnde stoeltjeslift. Die gaat net voor onze neus dicht! Aiiii… und jetzt? Door naar de volgende lift dan maar! Ik kan het nauwelijks bijhouden. Ik ben beginnend skiër, word niet gehinderd door enige vorm van techniek en ga bambi-stijl de berg af, achter mijn vrienden aan. De aanvoerder van ons clubje spreekt mij en mijn skivriendin resoluut toe. ‘Jullie moeten nu, ja ik bedoel NU, als een dolle naar de volgende stoeltjeslift skiën!’ Hij gebaart druk met zijn handen. De blik in zijn ogen zegt mij genoeg. Hij gaat harder praten. ‘Wij redden dat wel, skiën richting het dal, maar jullie moeten echt via de lift en de gondel naar beneden!’ Ik slik en kijk hem angstig aan. ‘Opschieten!’ roept ie nu,  ‘anders krijg je een dalafdaling voor je kiezen en ben je echt nog niet jarig!’ Scheisse!

De paniek begint enigszins toe te slaan. Vol gas stuiven we samen op de laatste stoeltjeslift af. Die moeten we dus echt halen om vervolgens nog het laatste stuk naar de gondel te kunnen skiën. ‘Had ik maar meer geoefend’, kreun ik hardop. Mijn skivriendin schiet door het toegangspoortje. Ik zit er vlak achter. Ik ruik een overwinning, laatste paar meters… eitje! Een Oostenrijkse geitenpeter wil de poortjes voor mijn neus dichtgooien. Het is precies vier uur. Ik kijk hem aan en denk bij mezelf  ‘gast, ik ski nog in ploeg (pizza-punkt genau!), je dacht toch zeker niet dat ik nu nog kan remmen voor jouw poortje?’ Een seconde later kleun ik vol gas op het metalen toegangspoortje. Pok! (alweer…) Ik ben binnen, yes! Dat wordt blauwe plekken tellen… Geitenpeter kijkt me grimmig aan. Zijn belangrijkste taak van de dag is waarschijnlijk het sluiten van de poortjes. En aangezien ik in de verste verte niet op een Heidi lijk, was hij niet van plan om voor mij een uitzondering te maken. Ik zie hem nog net even ferm aan zijn knaloranje ‘ik-ben-ervan hesje’ trekken… Ik lach hem toe. Is weer eens wat anders dan koeienmelken he, Petertje!

We zitten te rillen in de koude lift. Halverwege slaan we nog eens aan het rekenen. ‘Hoe laat gaat de laatste gondel richting het dal eigenlijk?’ Oeps, weer stress! De laatste gondel missen betekent ook een wil-je-niet-dalafdaling… Tot overmaat van ramp stopt de stoeltjeslift. Ik verdenk Geitenpeter van wraak. De minuten tikken weg… Half 5 gaat waarschijnlijk de laatste gondel. Ik hoop op een beetje geluk.  Verkleumd kijken we elkaar aan. Piepend komt de lift weer in beweging. ‘Skiën alsof je leven er vanaf hangt!’ zegt mijn skivriendin met de paniek in haar ogen. En daar gaan we… We hebben nog 8 minuten! Ik suis ongecontroleerd naar beneden, hoezo mooie grote bochten? Gas op die lolly is nu het enige antwoord! Met de zonnebrillen nog op denderen we achter elkaar de schemerige piste af. Geen kip meer te zien. Ik zie geen reet. Ik doe geen moeite om om de sneeuwhopen heen te skiën en  hark mezelf in een rechte streep naar beneden. Door het beperkte zicht voel ik even geen angst. Fijne bijkomstigheid. Ik  schiet over een ijsplaat en voel mijn bilspier steken (de gluteus maximus, zo weet ik van mijn maatje Mr Marshmellow). Ook dat nog. Ik geef alles wat ik heb. En nog een beetje meer. Ik knal keihard richting de gondel en zie tot mijn grote blijdschap dat we nog op tijd zijn. Vermoeid ski ik de laatste meters richting mijn skivriendinnetje. Ze lacht. We made it! De apres-ski muziek galmt ons tegemoet… ‘HEY, Sie hatte nur noch Schuhe an…’.