HIJ! Staalblauwe ogen in een pak van Suit Supply – Een jammerlijke gebeurtenis

HIJ was er klaar voor! HIJ zal even laten zien dat HIJ de meester was die velen les had gegeven in dit dorp en nooit was weggegaan naar de stad. HIJ !

Langzaam vulde de banken zich met de mensen uit het dorp en omliggende dorpen in de Achterhoek. HIJ stond nu klaar achter de katheder  en keek naar de mensen. Hier en daar gaf HIJ een knikje met zijn hoofd zonder enige blik van herkenning te ontdekken. De woorden op papier waren sierlijk – met een de Lamy vulpen- geschreven op een leeg vel papier zonder lijntjes.  Blauwe inkt. Nee, HIJ heeft geen hulplijntjes nodig. De woorden die zinnen vormden kwamen gisterenavond – na 5 glazen rode  Cabernet wijn-  zo uit zijn gedachten. Geen enkele verbetering was noodzakelijk. HIJ, heer en meester!

Het werd stil en 300 ogen keken naar hem, sommigen sloegen direct de ogen neer of draaiden deze weg. HIJ, staalblauwe ogen, keurig in een pak van Suit Supply ‘ klaar binnen 4 uur na het passen’, maar de broek toch een beetje schuurde tussen zijn billen. Ach, ik laat het wel vermaken na de begrafenis.

Naast hem, lag de kist met gesloten deksel omgeven door bloemen en kaarten, tekeningen en  bij de hoeken witte grote brandende kaarsen op zwarte metalen standaards.

De stilte. HIJ wist dat dit een teken was om te beginnen

‘Bedroefd zijn we, diep bedroefd om hier Nelleke die in ons dorp algemeen bekend stond als ‘Nelus’. Bedroefd zijn we dat ze op 92 jaar , 3 maanden en 7 dagen, de geest heeft gegeven na een lang ziektebed. Onze aarde geestelijk heeft verlaten om haar stoffelijk lichaam aan de aarde  te geven met volle dankbaar.

Nelus verloor haar echtgenoot Geert, op 84 jarige leeftijd, door een afschuwelijk ongeluk. Velen van u zullen de beelden van afgerukte armen en benen. Zijn hoofd werd geheel vermalen door zijn oogst machine -als voor eeuwig gebrand op het netvlies- nog wel herinneren.

HIJ nam nu een slokje water uit het gevulde glas voor hem, keek op zijn papier en sprak Nelus bleef alleen achter in haar schitterende  riet gedekte boerderij, als moeder, oma en overgrootmoeder van 7 kinderen, 14 kleinkinderen en 11 achterkleinkinderen.  Eenzaam ? Zoon Hendrik, de oudste……

In de overvolle aula was het stil en zo stil dat alleen het geluid in de verte van de kerkklok in het andere dorp hier te horen viel. 10 keer sloeg de klepel tegen de klok.

Een man, keurig in een donkergrijs pak, wit overhemd en een stropdas met een Windsor knoop, stond langzaam op. HIJ keek de man aan. De man kreeg een blos op zijn wangen alsof hij verlegen werd van staalblauwe ogen van HIJ. 

De man kuchte even ‘Meneer, wij allen en ik spreek namens allen in deze aula, kennen u niet! In de banken begon beweging te komen tussen de mensen. Het geluid van een zachte hoest werd hoorbaar. Niemand anders zei wat. Men keek elkaar aan. Zag HIJ  nu, op de achterste rijen de mensen stilletjes lachen.

De man, kuchte nog een keer, maar nu iets luider. Blijkbaar om de aandacht naar hem te terug te halen, te versterken. Meneer, wij kennen u niet, ‘Nelus’ zegt ons niets! Totaal niets. HIJ hoorde het lachen toenemen, hier en daar het geluid van handen die op elkaar werden geslagen en de elkaar aankijkende mensen met hun van boven naar beneden gaande, inmiddels rood aangelopen, gezichten

Wij kennen u niet! Het lachen nam nog meer toe. De man kon zijn eigen lach niet meer onder bedwang houden.

Meneer, meneer wij zijn……. ingehuurde amateur toneelspelers die, in dit dorp en deze zaal zonder camera’s, het gevoel van droevige mensen zelf moeten gaan voelen. Onze regisseur vertelde ons dat wij  dat gevoel moeten vasthouden en het van verdriet dan nog beter op de planken kunnen laten zien.

HIJ schrok, maar reageerde niet. HIJ keek naar rechts. Tussen de gebrandschilderde ramen, met  kleurige afbeeldingen van geboorte, kruisiging, dood en wederopstanding van een man met baard in en lang  wit gewaad, zag HIJ een kleine stoet van dorpelingen die HIJ direct herkende.

Piet en Gezina, de een gebogen de ander kaarsrecht lopend. Derk, op klompen, een sigaar in de mond en een baret op zijn kale hoofd. En, nee maar daar loopt ook de jongste zoon van Nelus, die het contact met zijn moeder had verbroken na de dood van zijn vader. Daar liep Femke, ooit het mooiste meisje van het dorp, in haar ‘Baghwan’ oranje kleding,  houten kralenketting, open sandalen en het inmiddels vergrijsde lange haar. HIJ zag dat Femke een fluit in haar mond had en haar vingers over de gaten van het hout heen en weer gingen.

Deze mensen liepen achter een kist op een kar met wielen. Het gegraven graf was niet ver, dat kon HIJ ook zien.

Zijn bulderen lach klonk opeens naar de aanwezigen. Een niet te stoppen lach dat pijn deed in zijn buik.

HIJ heer en meester, op de verkeerde tijd en een verkeerde plaats!