Lieve Arta!

Liever zou ik je echte voornaam gebruiken; die allitereert zo lekker in de warme aanhef! Maar ja, ik heb het er maar mee te doen. Waar zijn we aan begonnen. Een briefwisseling. Wat heb je me aangedaan. De liefde. En senior manvolk, dat er als de kippen (haantjesgedrag hè…) bij is om de opdracht te verazijnen. Liefde bestaat niet. Met andere woorden, stop maar voor je begonnen bent. Vrouwen hebben geen humor en jullie al helemaal niet, stelt de huiscolumnist, na een voorzetje van een stamgast, die wel van vrouwen houdt, zolang ze de mond maar houden en een tufje schaamhaar tonen. Ook hebben we impliciet de opdracht binnen om leuker te zijn dan Claudia de Breij. Ik heb nooit iets van haar gezien en ik kijk vrijwel niet naar de lange reclamespot van de VARA. Ze kan onmogelijk erger zijn dan Giel Beelen. Of om bij cabaret te blijven, Freek de Jonge. Ik vind overigens niet dat die niet leukheid iets zegt over hun gehele sekse.

De lat van jouw vraag wat liefde is, zou ik ook naast me neer kunnen leggen. Immers, zoals je zelf al zei, vraag het aan vijf mensen en je krijgt vijf antwoorden. Maar, je vraagt het aan mij. Dus toe maar. Voor mij is ware liefde het stel van 82 (hij) en 79 (zij) dat nog steeds graag hand in hand loopt hier in de buurt. Hoewel je ze niet voor je wilt hebben in de supermarkt als je haast hebt.

De vraag is of ze ook hand in hand liepen toen hij 42 was en zij 39, of dat zij indertijd vreemd ging met de buurman om wraak te nemen op de escapades van haar man op de Wallen. En of dat verschil maakt. Is ware liefde misschien iets dat je pas laat of achteraf weet? De kunst om door je problemen heen mogelijkheden te vinden om het samen toch leuk genoeg te hebben om bij elkaar te willen zijn?

Ik weet het niet. Ik heb in mijn leven twee maal een gevoel gehad van lotsbestemmende ware liefde. De eerste keer schrok ik me een hoedje. Daarover straks meer. De tweede keer ontaardde in een relatie die bestond uit de ups en downs van met name hem. Toen na langgerekte zin, de onvermijdelijke punt werd gezet was ik doodop en klaar met waren. Of dat verlies of wijsheid is geweest? Ik denk het laatste. Maar verwacht je dat pas veel later te kunnen vertellen.

De eerste keer was ik op reis. Ik had een zware, meerdaagse hike gedaan op een eiland in Chili, samen met een Britse man en een Duitse vrouw, die me al snel een derde wiel aan de wagen vonden. Ik denk niet dat zij elkaars ware zijn gebleven, maar ¡Dios mío!, wat wipten die twee erop los. Zij krijste oergermaanse kreten, hij riep ritmisch yes, yes, yes. En ik drukte mijn handen over mijn geoordopte oren ’s nachts.

Ik was daarna in mijn upje vertrokken naar een ander hotel dan zij, was moe van de hike, voelde me alleen en afgewezen, zag er niet uit door een koortslip die zijn weerga niet kende en kon desondanks niet slapen. Daar bij de receptie was een leeshoek ingericht, waar ik zo rond 1 uur ’s nachts belandde. Het duurde niet lang of een Israëlische jongeman, Dan, kwam bij me zitten. En ik weet niet of je die ontmoetingen ook hebt gekend, maar we raakten aan de praat en niet uitgepraat. We spraken over werkelijk alles. Vrij stromende energie. Het universum lag aan onze voeten, een hele nacht lang, door een spontaan verbonden lijn. Als ik geen koortslip had gehad, waren we aan de zoen geraakt. Maar nu eindigden we na een knuffel, ieder op de eigen kamer met de afspraak om die middag samen verder te reizen richting Puerto Monnt en een zeker gevoel dat onze toekomst samen zou zijn. Hoe raar dat misschien ook klinkt.

Dan kwam de volgende dag aanzetten met zijn reisgenoot, de Australische Kevin. En we vertrokken gedrie. De vrij stromende energie was veranderd in ‘awkward’ en het universum was weer zijn oude gesloten zelf. Dan stapte, na een brandende blik aan mijn adres, onderweg uit om een museum te bezoeken, Kevin en ik waren te moe en reisden vast door.

Vraag me niet waarom, maar we hebben het na aankomst direct op een zuipen gezet en we belandden in 1 bed.

De volgende dag stak Dan zijn hoofd om de deur en zijn blik zal ik nooit vergeten.

Hij meldde te vertrekken en geen tijd te hebben om op ons te wachten. De deur viel dicht. Na even stilte zei Kevin iets in de trant van ‘opgeruimd staat netjes’. Hij vond Dan ‘way too intense’. Kevin bleek natuurlijk ‘way too shallow’. Maar ja, over Kevin is het nooit gegaan.

Ik heb het me vaak afgevraagd, wtf, waarom, maar heb mezelf nooit begrepen. Behalve dan misschien dat het idee van ware liefde me dusdanig beangstigde, dat ik niet anders zag dan het zet-es-em te saboteren. 

Brengt me bij de kindertijd en de invloed op je liefdesleven. Stel dat liefde met name gebaseerd is op herkenning, dan zou je ook liefde kunnen voelen uit herkenning voor zaken die helemaal niet zo goed voor je zijn. Met een narcistische vader heb je bijvoorbeeld een grotere kans op een narcistische partner. Basale relatiepsychologie, maar oh, oh, wat een ellende komt daar uit voort.

Ook kun je gezonde liefde afwijzen, omdat het te onbekend is. Heb je in een dergelijk geval voorgoed pech dan, vroeg je? Nee, maar je bent daarmee wel een relationele mankepoot. Je radar doet het niet en je weet onvoldoende wanneer gas te geven, wanneer te remmen en wanneer het tijd is voor de sloop. En dat gebrek moet je maar net kennen én er dan ook nog iets mee of tegen kunnen doen én dan maar hopen dat je na het verwerven van die wijsheid nog wat levensjaren over hebt om er plezier aan te beleven. 

Klinkt dat te somber?

En dan weer terug naar jou. Je laat makkelijk los, zeg je. Wat is eigenlijk gekker, vijf jaar rouwen, of er na vijf minuten al klaar mee zijn? Wil je graag ware liefde en wat verwacht je daar dan van? En de logische vraag na mijn gemis, heb jij kansen laten lopen? Zijn er Arta’s die in parallelle universa gelukkig samenwonen met een man die jij in dit universum hebt laten lopen, om wat voor mogelijk niet al te slimme reden dan ook?

(jaah, ook ik wil een wenkbrauw in beweging zien komen)

Liefs en tot de volgende,

Dees

Categorieën: Letters

14 reacties

Mien · 4 januari 2016 op 12:24

De liefde in de volle brede verwoord. ?
De eigen, de ander, de angst voor, de twijfel, de hoop, het onvermijdelijke stukjes ‘doodgaan’. De eeuwige zoektocht van de liefdesmens. Lieblingsmensch.

Mien · 4 januari 2016 op 12:29

Lieblingsmensch mooi verwoord in dit lied:
https://youtu.be/xhln61FaG-8

pally · 4 januari 2016 op 12:52

Ach, wat een thema Dees! Zo oeverloos en allerlei kanten op te sturen of zelf te gaan. Maar daardoor ook zo mateloos interessant, dat het altijd stof tot nadenken, verrast zijn, blij zijn, blind zijn en teleurstelling geeft. En nog zo veel, veel meer.
Mooie brief!

troubadour · 4 januari 2016 op 13:26

Ik kan er niet omheen, dit is onmiskenbaar een prachtige brief, die ik met plezier nog een tweede keer zal lezen. Ik was bang voor een hoog ‘lieve Lita’ gehalte maar als het zo gaat dan mag het van mij.
Tufje moet ’toefje’ zijn maar wat fijn dat je wellicht mijn schaamhaartip nog eens ter harte zult nemen. Jouw radar werkt, zeker weten..

Sagita · 4 januari 2016 op 13:27

Ja een oeverloos thema, maar je tilt er mooie stukjes klei uit. Het gaat ons allen aan!
groet Sa

Meralixe · 4 januari 2016 op 13:38

Tufje of toefje, zo veel maakt het nu ook niet uit. Verazijnen, wat een mooi woord!
Graag gelezen.
Ik herkende mezelf wel in de opmerking die je gaf dat liefde niet zou bestaan. Wat ik daar bedoelde vraagt echter een lange uiteenzetting waarbij ik het gevoel heb dat het egoïsme van de mens de liefde in de weg staat.

    troubadour · 4 januari 2016 op 13:48

    Verazijnen is een mooi woord Meralixe, maar hier verkeerd gekozen. In een apart item over humor zou het een glansrol kunnen spelen.

    Meralixe · 4 januari 2016 op 17:29

    Kleine vergissing, het was Mosje die beweerde dat liefde wel eens NIET zou kunnen bestaan. Wist hij veel dat hij onbewust ook mijn mening verwoorde.

arta · 4 januari 2016 op 14:28

Wie een kuil graaft voor een ander…
Auw!

Wat een mooi antwoord!
Tot gauw!

Esther Suzanna · 4 januari 2016 op 14:39

Eerst was ik wat afwachtend over dit voor mij nog niet echt duidelijke ‘experiment’, nu begrijp ik meer wat ongeveer de uitkomst kan zijn. Mooi dus.

Prachtige brief, vooral écht en herkenbaar in zijn universele aspecten.

Zo ben ik gisterenavond een man tegengekomen die perfect was. In alle facetten. Een soort droomprins. Ik heb hem al van mij afgezet want perfectie heeft altijd een addertje ergens… 😉

Mosje · 4 januari 2016 op 15:20

Dat liefde niet bestaat wil natuurlijk niet zeggen dat gestopt moet worden erover te schrijven.
Ik vind de briefwisseling tot nu toe prachtig

trawant · 4 januari 2016 op 21:33

Een mooie briefwisseling die verwachtingen schept. Fijn ook qua stijl en beelden. Tot dusver doen de kippetjes het beter dan de haantjes die, hoewel in de veronderstelling wat peper in het hok te strooien, weinig gekraai terug krijgen.
Nu is de liefde ook een eindeloos onderwerp en inspiratie.
Benieuwd! Enne is het Lea, Lieke, Liesbeth, Lonneke, of Loes … of zelfs Lieve ? ..;-)

Li · 5 januari 2016 op 21:03

Jeempie meiden, waar zijn jullie aan begonnen. Ik volg de briefwisseling met belangstelling en ben benieuwd wat de eindconclusie wordt…als die er is.

Dees · 6 januari 2016 op 08:11

Een verazijnd tufje met een schaamhaar erin?

Dank voor de leuke reacties! En geweldige zijsporen elders op de site. De liefde. Wie had dat kunnen denken!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder