Hoe alles op elkaar inhaakt

Een aantal kent mij hier van het schrijven, maar één van mijn andere grote hobby’s is haken. Noem mij truttig, maar voor de mensen om mij heen haak ik best veel dingen waar ze heel erg blij mee zijn. Afgelopen december heb ik bijvoorbeeld een portret gehaakt van de overleden moeder van een vriendin van mij. Je had haar gezicht moeten zien toen ik dat aan haar gaf toen het af was.
Ze had mij vooraf een foto gegeven van haar moeder. Daar zijn natuurlijk geen standaard patronen voor, dus was het best lastig om zoiets moeilijks als een gezicht te haken. Ik had geen houvast. Dus ook geen beginpunt. Als basis had ik een plank genomen van 30 bij 30 centimeter waar ik de foto uitvergroot op had geplakt. Zo ben ik, voornamelijk met vasten en stokjes, vanuit het midden naar de randen en de hoeken toe gaan werken.
Later heb ik de plank vervangen voor een open frame waarin het gespannen kon worden. Hierdoor kwam het door de lichtspeling, ook van achter het portret, echt tot leven. Het was mijn mooiste haakwerk tot dan toe en ik was er erg trots op.
Eerst schrok mijn vriendin van het gezicht van haar moeder, omdat het zo echt leek. Ze vond het zo mooi dat ze volschoot. Dat gaf mij heel veel voldoening, omdat ze haar verdriet kon verwerken door een “paar” avonden werk die ik er in had gestoken.

Drie weken geleden ontving ik een email van de gemeente waar ik woon met als onderwerp “Uitnodiging”. Mijn hierboven genoemde vriendin werkt op het stadhuis, dus dacht ik in een flits dat de mail van haar was. Maar dat was niet zo. Hij was van een andere medewerkster. Mijn vriendin had een foto van het portret van haar moeder aan collega’s laten zien. Ze waren daar zo van onder de indruk dat ze mij uitnodigden om in opdracht een portret te maken van de Burgermeester. Dat zou dan als verrassing aan hem cadeau worden gegeven voor zijn ambtsjubileum.
Het is nu al bijna klaar. Morgen ga ik het frame halen dat ik heb laten maken. Op 6 mei ben ik, samen met een introducee, uitgenodigd om het persoonlijk aan de Burgermeester te overhandigen.

Weer ben ik zo trots als een pauw. En wie neem ik mee? Ehm…. Mijn man vond haken eerst truttig. “Haken is voor oma’s”. Maar hij is er door deze eervolle opdracht respectvoller naar gaan kijken.
Toch ga ik met mijn moeder, hahaha. Gewoon om nog even mijn gram te halen. Op mijn leeftijd wil je niet uitgemaakt worden voor bejaarde, toch?