Hoeperdepoep

Een jaar of twee geleden hield mijn kennis Barend, een dierenarts, gevoed door eigen ervaring en feiten uit publicaties, een lezing over excessen in de omgang van mensen met dieren. Ik heb mij tranen gelachen, maar in feite ging het om idiote ontwikkelingen. Zo is Fikkie niet meer een gewone huishond, maar een soort van medemens die je duur aankleedt, mee naar bed neemt, chique laat coifferen, de duurste medische behandelingen laat ondergaan en zelfs in het huwelijk laat treden. En als we het dan toch over nivellering hebben in de verhouding hond-mens, dan heb ik op de voorhand nog een heel zinvolle toevoeging: bouw kleine hurktoiletjes in de wc of badkamer, waar uw lieveling tegelijk met uw stoelgang, ook even mag meebukken.

Een blog over hondenpoep? Ja, maar houd uw leesbril op, want ik meld een positieve ontwikkeling.

De bron voor een nieuwe benadering vond ik in de prachtige gemeentehaven van Coevorden. De haven is van hoge kwaliteit. De lay-out is zoals ‘overal’: boten bij elkaar en een smalle stook gras langszij. Driekwart van de boten heeft een hond aan boord en meestal twee (of nog meer). Fikkie kan je nu eenmaal niet thuis laten.
Ik uit mijn deernis met deze dieren die op een paar vierkante meter boot met twee of meer volwassenen mee moeten varen. Hoe kleiner de boot, hoe groter de honden. Ik zie tijdens mijn talrijke vaartochten regelmatig honden van het formaat beer uit het vooronder opduiken.

De scheepshond leeft als een plofhond in een soort legbatterij waar je je kont niet kan keren, waar het stinkt en zowel schipper als hond niet genoeg ruimte hebben om zich met de achterpoot en tong zindelijk schoon te likken. Tweemaal daags mag het arme beest, scheel van ellende, op de die smalle strook gras naast de ligplaatsen springen om zijn in wanhoop verzamelde inhoud van blaas en darmen zonder dralen tussen de grassprieten te sproeien of te laten zakken.
Achter het venster van mijn schip nuttig ik op dat moment een heerlijk ontbijt met hardgekookt eitje, terwijl binnen het gezichtsveld de ‘stutjes’ in alle maten, geuren en kleuren neerdalen. Dit is bepaald geen uitzondering. Ik vind dat niet prettig

In de haven van Coevorden werd ik blij van een nieuwe ontwikkeling die mij hoop geeft voor de toekomst. Een oude Pikmeerkruiser legde aan. Twee honden sprongen opgelucht aan de wal, bestormden het uitwerpgazon en deden waarvoor dit perceeltje niet bestemd was. Een kleine wandeling volgde. Moeder kwam ontzet terug en riep tegen haar Jan: ‘Heb je even natte doek? Laura is, gadverdamme, met haar poot in echte mensenstront gestapt!’.

Kijk, dit raakt de door Barend geschetste verhouding tussen hond en mens. Een mens die in hondenpoep trapt, versus een hond die in mensenpoep trapt! Barend kan dit aan zijn lezing toevoegen.

Voor mijn kleinzoon zing ik regelmatig (en tot ontzetting) ‘hoeperdepoep zat op de stoep’.
Na deze blog wordt ik beter begrepen. De wens is de opa van de gedachten.
De vraag is alleen of er vrijwilligers genoeg zijn die, af en toe, even in het plantsoen willen poepen.