Hongerige ogen

Ritmisch en gestaag beuken de golven op de rotsen. Het lijkt bijna een liefkozing, zij het een hardhandige. Alsof de zee wil laten zien aan het land wie de baas is.

Er is geen ontsnapping voor de rotsen, gelaten ondergaan ze hun lot. Langzaam afbrokkelend, tot er niets meer van over is. Niets meer dan zand, aangespoeld op het strand.

Golf na golf rolt het strand op. Net als de ene golf terug wil keren naar de zee, komt de volgende er al aan. Ongedurig, ongeduldig en onstuitbaar.

Verderop is het kalm, op de open zee. Op het strand is het rustig, hier en daar zaten wat mensen. Even verderop oefende een jongleur, om klaar te zijn voor de zomer. We zochten en vonden een mooi plekje om te lunchen, met uitzicht op zee. Gratis en voor niets!

Ik pakte mijn lunch box, en pakte één van mijn zelfgesmeerde broodjes. Ik voelde twee paar hongerige ogen, gebiologeerd starend naar mijn broodje. Ik voelde de twijfel, ‘zal ik dichterbij gaan, of niet?’ Hij wilde dolgraag het broodje uit mijn handen grissen, maar miste het lef om het daadwerkelijk te doen. Of misschien was hij niet hongerig genoeg.

Ik liet me niet van de wijs brengen. Hap na hap verdween het broodje in mijn mond, op weg naar mijn maag. Het was lekker brood, ik was zelf zo mogelijk nóg hongeriger, en niet bepaald van plan te delen.

Eerst waren ze met z’n tweeën, zijn maat gaf het al snel op. Die had in de gaten dat er niets te halen viel! Maar hij liet zich niet van de wijs brengen. Zijn blik blééf gefixeerd op mijn broodje, ook toen de laatste hap in mijn keel verdween.

Na een slok water om het broodje weg te spoelen, pakte ik het tweede broodje. Mmm, net zo lekker. Vers brood, krakelend iedere keer als ik kauwde. De smaak van het brood, de boter en de gerookte Spaanse ham vermengden zich in mijn mond, mijn smaakpapillen kietelend.

De hongerige ogen bleven me aanstaren. Bijna wanhopig, nu ook dit tweede broodje dat zo overduidelijk heerlijk smaakte aan zijn neus voorbij dreigde te gaan.

Uiteindelijk gaf hij het op. Uiteindelijk zag hij in, dat hier niets te halen viel. Uiteindelijk besefte hij, dat ik niet zou delen met hem. Na een laatste, verontwaardigde blik ontvouwde hij zijn vleugels, en vloog weg.