Aardedonker is het vanmorgen. Regen en wind bovendien. Ik zit droog, achter het stuur, draai aan wat knopjes, beweeg wat schuifjes en constateer tevreden dat de techniek werkt. Dat is wel eens anders geweest.
Ik check de spiegels, start de motor en klem mijn handen om het stuur. Tien voor twee. Het is de rit van huis naar werk, bekende weg. Verkeerslichten, spoorwegovergang, de brug over het kanaal en dan, ja daar zit ie, de buizerd op het hek. Vast patroon, weinig verrassingen.

Met mijn hoofd, dat zich langzaamaan van griep en verwarring heeft losgemaakt, valt goed te leven vandaag. Alles beter dan de afgelopen dagen. Het kan aardig in de weg zitten; hoofd. Vragen stellen bij vanzelfsprekendheden; alles beter weten; doorzeuren, compliceren, problematiseren, pulken aan losse eindjes. En maar doorgaan, onstuitbaar, net zo lang tot dat er een onoverzichtelijke brei ontstaat. En daar dan weer heerlijk in roeren. Op dat soort dagen wordt er hard gewerkt in mij; onrust gestookt.
Hoofd heeft een rol. Altijd. Vaak heb ik daar baat bij. Hoofd heeft een taak; emoties, driften en andere ongecontroleerde aanvechtingen een beetje in banen leiden. Dat gaat heel redelijk de laatste jaren. Maar bij iets teveel ruimte wordt er door hoofd gelijk beslag gelegd op het gehele speelveld. Afzettingen, dranghekken, geen ontsnappen mogelijk. Niks geen gereguleer, alle seinen gaan op rood. Ontregelen wordt het. Aanhoudend geroezemoes.
Sluipende achterdocht, stiekeme geniepigheden en duistere spelletjes worden er gefluisterd; zwakke plekken gezocht. Ononderbroken. Het maakt dat de weerstand altijd ergens breekt. Al is het maar even. Een scheurtje is genoeg om binnen te dringen, voet aan de grond te krijgen, te verleiden, over te gaan en meegenomen te worden in de zwarte stroom. Oh somberte, bodemloosheid.
Het houdt niet op. Ik zonder me af. Alleen wil ik. Contact compliceert. Wat ik zeg verhoudt zich slecht tot wat ik denk. Denken en spreken zijn vreemden voor elkaar. Gescheiden werelden. Tussen gedachte en praat gaat het mis, blokkeert het. Het conflicteert, ik conflicteer. De automatische piloot hapert. Ik hoor mezelf verkeerde dingen zeggen en tracht al pratend te corrigeren. Ook hier is het hard werken. Andersom hetzelfde verhaal. Wat ik hoor is niet wat er gezegd wordt. Dat weet ik. Hoofd vertaalt en interpreteert. Hoofd leidt; richting eigen richting. Het wordt er alles bij elkaar niet beter op. Slapen komt er nauwelijks van.
Koortsig, met lichte hoofdpijn en zwabberbenen, beweeg ik mij door de dagen. Gordijnen dicht. Over oorzaak en gevolg word ik het niet eens.

Vandaag gaat het goed, beter in ieder geval. De verbindingen lijken weer op orde. Heel swingend is het nog allemaal niet maar de grootste haperingen zijn verdwenen. Beter ben ik.
Achter het aardedonker zie ik streepjes zonlicht. Hoop vanuit het oosten. Ik kijk glimlachend achterom. Er komen mooie dagen aan weet ik.

Categorieën: VC-FranK

9 reacties

troubadour · 1 november 2014 op 06:49

Goed dat ik het eens lees van iemand anders. Eentje die goed kan schrijven. Verhelderend over zijn verwarring, heel bijzonder!

Mrbraintrain · 1 november 2014 op 08:46

Erg kundig geschreven. Je columns hiervoor ook,trouwens.

En herkenbaar..

Meralixe · 1 november 2014 op 13:05

Hoed af voor deze benadering. Perfecte weergave van de twee werelden, de werkelijkheid en de leugen, de façade en het het diepere ikje. Mooi hoe je dit vertaald.

Hou het hoofd koel! :yes:

evil-ine · 1 november 2014 op 13:31

Erg mooi verwoord, fijne nuances zoals het onderwerp vraagt. Sterk ook in de zelfreflectie, de binnenwereld versus de buitenwereld. Knap!

Dees · 1 november 2014 op 15:31

Is dit nu een beschrijving van een introvert persoon? I wonder. Hoe dan ook een prachtig stukje schrijfwerk.

Mien · 3 november 2014 op 00:19

Het hoofd vertaald. Top. Zit ook nog eens bovenaan. Soms in de weg. Inderdaad. Vaak misschien, bij dezen en genen. En toch. Het had iets korter gemogen van mij. Qua spanning, verwarring. In 300 woorden misschien? Herkenbaar genoten. Dat dan weer wel. 😉

Ferrara · 4 november 2014 op 21:30

Vermoeiende pestkop, dat hoofd.
Ik hoop dat het je goed blijft gaan.

Mien · 2 april 2016 op 00:46

Mooi om je hier nog eens terug te lezen Frank, op de verjaardag van ColumnX.
Juweeltjes heb je neergepend op CX.
Hopelijk hoeven we niet nog een jaar te wachten.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder