Horen, zien en zwijgen

1
Op de automatische piloot fietst Mark naar huis, zijn ogen strak op het asfalt voor zich gericht. Om hem heen gaat het leven van alledag gewoon door. Hij heeft de mogelijkheid het even uit te zetten, puur door zich ergens anders op te concentreren. Omhoog kijkend is hij in de lucht, omsloten door een witte wattenstilte, zweeft weg, geniet. Meegevoerd op zo’n zachte wolk wordt elke depressie getrotseerd. En wanneer hij besluit om zich heen te kijken, is de aardse wereld weer zijn realiteit. Hij rijdt op de weg, het grijs meter voor meter achter zich latend. Zijn blik valt op een oneffenheid. Een zwart pluisje. Het beweegt. Zonder te kijken of er iets of iemand aankomt springt hij van zijn fiets, recht in het leven van een harige duizendpoot. Galant krijgt het dier een vrije overtocht. Achter hem op de weg stoppen meerdere fietsers, zich afvragend wat er belangrijker kan zijn dan zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te komen. Mark merkt ze pas op wanneer het insect de berm heeft bereikt. Onverstoorbaar stapt hij op en fietst huiswaarts. Uit de mond van één toeschouwer rollen woorden of zinnen.
Hij praat tegen dovemansoren.

2
Soepel glijden haar handen over het gezicht voor haar. Elke vorm wordt tweedimensionaal vastgelegd. Steeds scherper vormen zich de contouren. Het gelaat krijgt een karakter in haar hoofd, onder haar handen. Een klassiek deuntje vult de kale ruimte, vloeiend zingt zij het mee. Zacht en melodieus. Ze voelt, denkt en voelt weer. Steeds opnieuw zoekt ze naar ogen, oren, een neus. Impulsieve kleuren vullen haar brein, uitgedachte vormen betreden het doek.
Achter haar opent een deur. Ze draait zich om, een afwachtende glimlach om haar lippen.
“Lotte, wat is ze mooi!”
“Mam, je moet niet zomaar binnen sluipen. Dat vind ik eng! Wat voor kleuren heeft ze?”
“Je zit de laatste tijd in de blauwtinten. Prachtig.”
Op het schilderij aan de muur staat een verrassend gedetailleerd portret van een vrouw in surrealistische kleuren.
Voelen kan zien zijn.

3
Vrolijk danst Els op de basdreunen van de muziek.
“Wil je wat drinken?”
Met grote ogen kijkt ze naar hem en haalt haar schouders op. Hij herhaalt zijn vraag. ‘Nee’-schuddend keert zij zich deels van hem af, haar handen opgeheven als definitieve weigering. Snel doet hij een stapje dichterbij en vouwt zijn handen in een intiem gebaar om haar middel.
“Kom op, doe niet zo flauw”, dringt hij aan, met zijn mond dicht bij haar lippen. Door het gebrek aan rook in de discotheek dringt zijn lichaamsgeur onaangenaam haar neusgaten binnen. Ze duwt hem ruw van zich af. In een reflex laat hij haar los en heft zijn hand, maar bij het zien van Els’ gezicht zakt zijn arm weer.
Met een ‘die rotwijven ook altijd’ draait hij zich, enigszins wankelend, om en loopt op zijn volgende potentieel slachtoffer af. Een glimlach vormt zich om haar sprakeloze lippen.
Zonder woorden spreekt zij duidelijke taal.