Huilbaby

Ze werd geboren op 16 Augustus 2008. Het mooiste meisje met zachte roze wangen en eigenwijs piekende haartjes. Als de felblauwe oogjes waren geopend stonden ze helder en wijs. We noemden haar Isabel.

Toen ze een paar weken oud was begon Isabel onbedaarlijk te huilen. Niet een klein beetje, maar hartverscheurend en onbeheerst, uit het diepste van haar ziel. Wat mijn man of ik ook probeerden om haar tot bedaren te brengen, het huilen stopte niet meer. Na een paar weken getrakteerd te zijn geweest op dit onafgebroken gebrul, kwamen de goedbedoelde adviezen voor de dag. Iedereen had wel een oplossing klaar liggen, eenvoudig uitvoerbaar. Maar zij gingen daarna weer naar huis..

Gewoon laten huilen, was een advies. Niet zo zenuwachtig zijn, dat voelt een kind, vond de ander. Zo iemand kon ik na wekenlang gehuil wel met zijn hoofd door een vers geperste strontluier heen trekken, maar ik volstond met een korte ongeduldige knik. Dat hadden we namelijk allemaal zelf allang bedacht. We hadden er alle tijd voor gehad tijdens die weken van doorwaakte nachten. Soms nam mijn zus Isabel eens een nachtje mee uit logeren. Uiteraard sliep ze dan door. Mijn man zag er intussen fraai uit met zijn blauwe oogzakken en over mezelf zal ik er het zwijgen maar toe doen.

Intussen hadden we een bakerzak voor onze kleine aanschaft. Nog een goedbedoeld advies dat we uit complete wanhoop maar opvolgden. Het kind werd gewikkeld in een roze stoffen doek en daarna werd die met klittenband dichtgeplakt. Het was de bedoeling dat het ding strak werd aangetrokken, dus mijn man, die over meer kracht beschikte dan ik, voerde deze handeling dagelijks uit. Het kind zag eruit als een roze wokkel, maar het leek toch iets verbetering aan te brengen in haar uitzichtloze situatie.  Het huilen was hiermee echter niet verholpen en de huisarts, die we na nog meer maanden vol horror bezochten, meende dat Isabel last had van Reflux. Dus moesten we elke avond een lepeltje korrels toedienen, na het gewurm met de roze dwangbuis. Uiteraard verdween de helft van deze korrels niet in de mond van onze kleine, maar ernaast.

Een wijkverpleegster van het consultatiebureau kwam langs. Ze overzag de situatie vluchtig en meende te begrijpen waarom onze dochter zo verdrietig was.  “Ze mist de borst.” deelde ze ons mee. De borst? Waar ze eens op een blauwe maandag aan gedronken had? “Wat zegt ze?” vroeg mijn man door het gegil van onze borsten fetisjist heen. Zijn ogen waren bloeddoorlopen. De blik moordlustig.  Ik antwoordde hem maar niet. “Het lijkt me onwaarschijnlijk!” riep ik boven het gehuil uit. De vrouw was overtuigd van haar gelijk en hield voet bij stuk. Zij had immers al die jaren ervaring en wij niet. We moesten blij zijn dat zij die ervaring met ons wilde delen. Wat er daarna gebeurde hoef ik denk ik niemand die dit leest uit te leggen.

Na deze ervaring met de wijkverpleging ging het huilen onafgebroken door. De Osteopaat in Alkmaar kon geen soelaas bieden, De homeopaat kwam ook geen stap verder, en de huisarts die we opnieuw een bezoek brachten dacht dat we te maken hadden met een kind die gewoon zo’n karakter had. Ook goedemiddag. Onze portemonnee was leeg, de hoop vervlogen.

Niemand die ooit een huilbaby heeft meegemaakt kan begrijpen hoe het voelt om dit te moeten doorstaan. Het gehuil gaat de ouders door merg en been. Het klinkt als een mitrailleur die onafgebroken ratelt, als een loeiende sirene die je automatisch doet zoeken naar dekking. Maar het ergste is dat je kind waar je zo veel van houdt, zichtbaar lijdt. En jij, als ouder, weet niet waarom. Je voelt je mislukt, leeg en kapot. Alsof je als ouder tekort bent geschoten. De liefde die je voor je kind voelt is onvoorwaardelijk. En niets liever zie je dat je kind  zich gezond voelt en blij lacht.

Het enige wat ons nog restte was wachten. Tot ze ouder werd, hopelijk blij en gezond.