Vastgeketend in een luie stoel. De gedachten krampachtig om de armleuning geslagen. Het hoofd licht gebogen achterover op de rug van de stoel. De handen knijpen, willen zich ontdoen van de gedachtelast. Maar het lukt niet. Ze wringen zich een uitweg en vallen bijna uit de vingers. Ook nagelbijten helpt niet meer. De handen durven sowieso de armleuning niet los te laten. De nek is allang niet meer lenig genoeg om zich te bewegen richting vastgeslagen vingers. Het zijn alleen de knieën die nog een ontspannende houding verdragen. Week, slap.

Bewustzijn begint te tanen. Kleine explosies in het hoofd. Alarmbellen klinken dof ver achter het oorgebied. De neus ruikt verbrande lucht. Vlak boven de ogen staan de wenkbrauwen in brand. Het haar schroeit met gedachten weg. Het enige dat helpt is een vlucht uit de schedelpan. Daar kloppen nare geesten de wanden plat. Met geen pil te bestrijden. Hoe lang de pijn, de angst nog verdragen? Ook de enkels doen nu pijn. Vastgeketend, eveneens aan gedachten. Voetzolen trekken hol, de tenen zoeken een laatste houvast. Ze willen niet langer op grote hoogte lopen. Ze willen rust. De kramp, de klem wordt alsmaar heviger. Redding is vooralsnog niet nabij.

Er wordt op de deur geklopt. Niemand doet open. Iedereen loopt weg. Vlucht van ellende. De man in de stoel houdt het niet meer. Langzaam vaporiseert zijn lijf en ledematen. Ze worden transcendent. Gaan op in ongelofelijk zware luchtledigheid. Ondraaglijk licht schijnt door gordijnkieren. Het licht kruipt door de nacht en huivert. Ze ziet niets. Helemaal niets. De stoel is leeg. Leeg van mens. Hij wordt gezocht en verzocht. Licht zoekt mens. Lucht zoekt mens. Te laat. Het zweven is reeds ingezet. Geen redden meer aan. De mens sterft aan zwaarte. Onbewogen. Ultiem. Humaan.

Categorieën: Verkeer

Mien

Bewonder luidruchtig en verwonder in stilte

1 reactie

NicoleS · 26 maart 2017 op 20:55

Zo gaat alles voorbij. Mooi.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder