I Truffatori-6

Op amper twintig kilometer van Savoca loopt Rocco Fagioli Sacri strompelend het dorp Borgo Morfia binnen, beide armen strak langs zijn lijf. Dat is de enige manier om de pijn een beetje te verbijten. Hoe moet hij nu in hemelsnaam zijn grote broer Gianfredo onder ogen komen, laat staan zijn papa Massimo? Hij moet er nog even niet aan denken. Eerst maar even een bezoekje brengen aan zijn lieve vriendinnetje. Die helpt hem vast wel uit de brand. Want branden doen zijn handen en de rest.

Bij de gedachte aan Sofia wordt Rocco helemaal wee. Ze logeert bij Violetta zijn grote zus en hij weet, zijn zus is nu niet thuis. Sofia is geen Siciliaanse, ze is geeneens Italiaans. Nee, Sofia is een Vlaamse schone. En Rocco, Rocco valt voor blond. Sofia is sinds twee weken au pair bij Violetta. Wat een au pair is wist Rocco aanvankelijk niet. Zijn zus is getrouwd met een stinkrijke zouthandelaar en samen hebben ze twee kleine kinderen. Zowel Violetta als Roberto Vinci werken hard. Keihard. Ze hebben geen tijd om op de kleintjes te passen. Dat doet een au pair voor hun. En dat is Sofia van der Stokke, Rocco’s Sofia van der Stokke. Alleen weet Sofia dat nog niet.

Hij staat voor de grote villa van zijn zus en belt aan. Sofia doet open en schrikt van de gehavende Rocco.
‘Rocco, Rocco, wat heb je gedaan?’
Sofia kijkt Rocco bezorgd met haar grote blauwe kijkers aan en trekt hem door de lange gang langzaam de moderne keuken in naar het superstrakke aanrechtblad.
‘Dit zijn geen gewone schrammen, vriend.’
Voorzichtig trekt ze zijn hemd uit en streelt plagerig door zijn rossige puberborsthaar.
‘Niet doen!’ bijt Rocco haar toe.
Maar Sofia heeft haar zinnen gezet op haar mannetje, kwetsbaar als hij is in onblote bovenbast. Ze bijt hem stout in zijn oorlelletje en fluistert:
‘Als ik zo dadelijk klaar ben met de verbandjes dan gaan we even naar boven, oké? Violette heeft een afspraak tot vanavond.’
Ondeugende blauwe ogen priemen in Rocco’s gezicht en in zijn lendenen. Hij vindt het verder prima. De gedachte aan een stevige vrijpartij verzet zijn zinnen. Hij heeft tijd nodig om na te denken. Hoe moet hij Gianfredo en zijn pa straks uitleg geven? Hoe dan ook, eerst maar even genieten.

Intussen een paar deuren verder gaat keihard een mobieltje af. Het geluid van een kukelende haan dringt zich op door het open keukenraam. Wat een teringherrie. Wie verzint nu zo’n irritante ringtone? Een tuinman buiten schudt verontwaardigd zijn hoofd en wrijft het zweet van zijn voorhoofd. Het is bloedje heet en nog geeneens twaalf uur.

Gianfredo Fagioli Sacri plukt de telefoon snel van de keukentafel en loopt linea recta naar boven zodra hij in het scherm het nummer ziet oplichten. Nu al? Belt ze nu al? Dat kan niet.
‘Papa, papa, telefoon!’
Halverwege de trap staat Massimo, Gianfredo al op te wachten.
‘Geef maar hier!’
Hij grist de telefoon uit de handen van Gianfredo en loopt naar boven zijn werkkamer in. Gianfredo loopt achter hem aan.
‘Pronto, wie belt er?’
‘Gaia, hier!’
Massimo schrikt en kijkt Gianfredo, die in de deuropening is blijven staan, met een boze blik aan.
‘Si!’
‘Ik heb al eerder geprobeerd te bellen maar ik kreeg telkens de ingesprektoon, dat kan toch niet! De lijn zou altijd open blijven!’
‘Rustig Gaia, wat wil je? Dit moet wel erg belangrijk zijn!’