Hij heeft het haar zelf verteld, bekend eigenlijk. Het is over, zegt hij. Zij gelooft hem niet.
In de nacht met die anderen, kijkt hij naar hun lijven maar zij ligt er altijd naast en als hij zijn ogen sluit, zijn hart opent, dan strelen zijn handen en zijn heupen haar. Alles in hem verlangt naar de intensiteit die alleen zij samen ervaren; een totale overgave en het verdwijnen in een andere dimensie, urenlang zonder begrenzing waar hij eindigt en zij begint verstrengelen hun lijven en zielen zich, stijgen op en dalen in een ritmisch cadans, een dans die alleen zij tot in perfectie beheersen.
Zij was zijn ster. Hij was de wens die zij deed toen zij samen in Frankrijk omhoog keken. Ze was van hem. Hij was van haar. Dat wist hij en hij verzette zich.
Twee jaar samen werden abrupt beëindigd door haar, de grens van haar vertrouwen was bereikt. Voor hem kwam het als een koud bad. Alsof hij twee jaar rond een langzaam dichtvriezend meer had gelopen, het ijs groeide en lag prachtig glanzend voor hem. Na twee jaar moed vatten stapte hij eindelijk op het voor het oog stevige ijs, de schaatsen ondergebonden en na wat rondjes langs de kant zette hij af om in volle vaart met de lage zon in zijn ogen richting horizon te glijden. Dat het ijs in het midden nog niet sterk genoeg was kwam niet in hem op. Een wak slokte hem op als een zwart gat waar hij zijn leugens in bewaarde waarvan hij dacht dat niemand die kende. De koude, het onverwacht ijzige na de heerlijke sensaties van de vaart, trokken hem in een wurgende greep van verlamming. IJskoud omsloot zijn eigen leugen zijn hele lichaam. Hij ging kopje onder.
Haar licht bleef hem trekken, ook na de ijzige koude. Haar ster volgde overal waar hij ging en al sloot hij alles af in woorden, in zijn gedachten scheen haar felle licht op hem.
Zij bleef staan waar ze altijd had gestaan, hoog en stralend en menigeen werd aangetrokken door die kracht, draaide om haar heen en legde zijn gaven en liefdesverklaringen aan haar voeten. Het bewoog haar nauwelijks maar door een enkeling verloor ze wel even haar glans. Lange tijd voelde ze zich dof en maakte zich klein zodat niemand haar meer kon ontdekken.
Toen hij terugkwam straalde ze, haar licht intenser dan ooit en samen buitelden ze het heelal weer in, de dans dansend die alleen zij samen tot in perfectie beheersten. Zijn handen op haar huid brandden met een verzengende gloed en haar licht ontdooide zijn bevroren lijf. Hij wist dat alleen zij hem kon leren hoe het wak te dichten.
Hij leert niet. Het wak blijft en elke tocht, iedere gelukzalige poging eindigt in een ijzige val. Zij kijkt van boven toe en kan niets doen. Het is over, zegt zij. Hij gelooft haar niet.
35 reacties
Mien · 27 maart 2015 op 07:37
De ijskoude wakmetafoor werkt voor mij niet. Ik struikel te vaak over stukjes zinnen die elkaar maar moeizaam vinden. Dat leidt af van de inhoud.
troubadour · 27 maart 2015 op 07:48
Ik vind het ook over de top. Het overweldigende decor neemt het zicht op de Bühne weg, waar het spel wordt gespeeld.
Suzanna · 27 maart 2015 op 09:54
Mijn opdracht aan mezelf was om een langslepende einde van een heftige relatie met de beste seks ooit…zo omfloerst (bijna stijl ouderwetse romannetjes die van die kiosk… ) te beschrijven dat iig 2 mannen aangeven dat het voor hen niet werkt omdat ze wel weten wat er staat maar niet eerst door die woordenbrij willen…….. :-))
Ik heb een vertaling? Die heb ik op advies weggelaten….. 😉
troubadour · 27 maart 2015 op 10:03
Oef
Mien · 27 maart 2015 op 10:11
Verstrikt in omfloerste gedachtengangen aldus.
Suzanna · 27 maart 2015 op 10:19
Haha..missie geslaagd! :rotfl: ..op dat vlak dan.. :-((
Mien · 27 maart 2015 op 10:23
Ik refereer met mijn laatste opmerking aan de schrijver … 😉
Suzanna · 27 maart 2015 op 10:41
Ik niet alleen, verstrikt dan… :laugh:
‘Ik struikel te vaak over stukjes zinnen die elkaar maar moeizaam vinden. Dat leidt af van de inhoud’
Laat dat laatste de bedoeling nou net zijn.
Mien · 27 maart 2015 op 10:57
Bewust omfloerst schrijven. Ik snap het. Maar lekker lezen doet het helaas niet.
Suzanna · 27 maart 2015 op 11:10
Dat snap ik Mien, mijn reactie was niet bedoeld als weerwoord. Gewoon lol in leuke woordspelingen…
Het was ook een heel naar verhaal… 😥
Mien · 27 maart 2015 op 11:14
Een weerwoord met de juiste temperatuur is altijd goed.
pally · 27 maart 2015 op 11:55
Ik vind hier heel mooie stukjes in, maar de metafoor wordt zover doorgetrokken, dat hij voor mij niet meer werkt. Misschien iets te weinig contrast, waardoor alleen de kou blijft hangen en de warmte er niet af en toe doorheen kan…
Suzanna · 27 maart 2015 op 11:56
Ik kan het niet laten. :-))
De vertaling (voor zover ik expliciet durf te zijn…) :silly:
Het is over. Ze gelooft het niet maar hoopt van wel.
Ze had hem al meerdere keren geconfronteerd met zijn leugens en elke keer beloofde hij eerlijk te zijn. Hij dacht dat ze hem vergaf. Ze vergaf maar kon het niet vergeten. Hij was onveilig voor haar, een potentiële vernietiger van hart en ziel.
Het jaar dat ze elkaar niet zagen had hij met veel vrouwen seks maar stelde zich voor dat zij het was. In het jaar van radiostilte gaven ze zich beiden over aan seks met willekeurig wie, hongerig op zoek naar de intensiteit, het genot dat zij alleen bij elkaar vonden.
Ze was met een ander toen hij haar vroeg mee te gaan op vakantie.
Zonder aarzelen stapte ze weer in zijn armen. De seks was weergaloos. Ze brachten elkaar naar hoogtepunten die hun brein deed exploderen. Hun lichamen reageerden geil en extatisch maar het maakte alleen maar hongeriger. Waren ze elkaars verslaving?
Als Maurice de Hond had gemeten was het seksgemiddelde van de Nederlander tijdens hun ‘herenigingsperiodes’ door het plafond gegaan.
Toch was er iets stuk. Hun hart deed nog maar half mee.
Als het hart niet geeft is vaak het eind in zicht.
Vier jaar later en er is alweer een radiostilte.
Het is over zeggen ze. Ze geloven het niet. Niet echt.
pally · 27 maart 2015 op 16:24
Zie Trawant
Frans · 27 maart 2015 op 12:07
Tja alleen seks werkt dus niet. De beste seks ooit blijft toch de beste seks die iemand zelf meemaakt. Hoe het voor de ander is, blijft de vraag. Dus gaat het om intimiteit en die kan al in een blik, een aai, een oogwenk zitten. Mag de ander mij helemaal tot op het bot kennen, is, denk ik, de hamvraag, die je overigens wil je de illusie van de relatie in stand houden beter niet kunt stellen. Je zult het uiteindelijk toch gewoon voor lief moeten nemen.
Suzanna · 27 maart 2015 op 14:06
‘de illusie van de relatie’, das een mooie, Frans. Want dat is het. Vaak ook een hele mooie…
Mien · 27 maart 2015 op 12:14
Je uitleg geeft meer verduidelijking. Terugkijkend zou een betere mix tussen metafoor en verduidelijking wenselijk zijn geweest voor het verhaal. Nu blijft het te veel hangen in je eigen beleving die alleen jij kent. Dat is sowieso een gevaar bij het persoonlijke. Het persoonlijke autonoom maken is een van de moeilijkste en kwetsbare uitdagingen binnen het schrijven. Maar ook een boeiende als het lukt.
trawant · 27 maart 2015 op 13:00
Een stukje moet voor zichzelf spreken, het is geen kruiswoordpuzzel.
Mien · 27 maart 2015 op 13:27
Ja en nee. Soms zoek je je rot naar een missing link in een stukje. Als schrijver en/of als lezer. In dat opzicht moet je dan toch op zoek naar kruisstukjes, verbindingswoorden, etc … Dan lijkt het weldegelijk op een kruiswoordpuzzel. Alleen bestaat er helaas geen puzzelwoordenboek voor. Idee!!! Daarnaast blijft het altijd wenselijk om ruimte te laten voor verbeelding.
trawant · 27 maart 2015 op 13:43
Alleen het in werking zetten van de verbeelding was voor dit stukje kennelijk niet genoeg.
Als er achteraf een gebruiksaanwijzing bijhoort, dan is het gewoon niet goed genoeg geschreven.
Suzanna · 27 maart 2015 op 14:05
Waar en niet waar. Helaas zit er geen gum op Columnx. Door alle reacties inclusief de mijne kun je het nu ook niet meer objectief lezen.
Maakt niet uit, nieuwe ronden, nieuwe kansen.
Mien, jou tip om realisme te mengen met metafoor is nuttig. Ik ben gek op metaforen maar niet iedereen leest ze zoals de schrijver. Inderdaad doordat de eigen emotie er al is maar niet bij de lezer…
trawant · 27 maart 2015 op 17:24
Suzanna, ik vind het niet chic om een stukje dat blijkbaar niet de beste reacties oproept zelf te gaan verdedigen. En zeker niet met het argument dat je het met opzet zo hermetisch hebt opgeschreven, dat je doel , namelijk het onbegrip bij de lezer, bereikt is.
Dan word ik als lezer bij de neus genomen en daar houd ik niet van.
Volgende keer beter, inderdaad.
Suzanna · 29 maart 2015 op 22:06
Ik lees nu je reactie pas Trawant. Ik vind het weer niet chic dat jij concludeert dat ik met opzet iets schrijf met het doel dat niemand het snapt. Dat jij dat denkt en jij je bij de neus genomen voelt laat ik bij jou.
Het afleiden van de ‘buhne’ zoals troubadour schreef en de al eerdere uitgesproken statement door Columnx’ers dat ik te ‘preuts’ schreef was de aanleiding voor de ‘vertaling’ die ik in eerste instantie onder de column had willen plaatsen en uiteindelijk niet gedaan heb.
Mien · 27 maart 2015 op 14:51
Ja trawant, daar waren we inmiddels al achter.Goed dat je het nog eens benoemd.
trawant · 27 maart 2015 op 16:50
BenoemT
Mien · 28 maart 2015 op 11:51
Meesterlijk, als dat het antwoord is.
troubadour · 27 maart 2015 op 18:19
Ik mis Dees.
Suzanna · 28 maart 2015 op 10:34
Ik ook.
D's · 30 maart 2015 op 20:25
Klinkt als… Een niet al te gezonde verbintenis waaruit het lastig losmaken is voor beide partijen.
Het stuk zelf had wat meer afstand en relativering kunnen gebruiken, denk ik. Er klinkt wat hoogdraverij in door (sorry).
Verder, de grote hoeveelheid aan een tweetjes hebben je geen goed gedaan, dat ben ik wel met je eens. Ergens vind ik alleen ook dat auteurs niet moeten gaan discussiëren over serieuze, inhoudelijke reacties, ook niet als ze het er niet mee eens zijn. Er zijn er wel meer hier die daar anders over denken. Maar ga maar na, als iemand de moeite doet je stuk te lezen en een uitgebreide reactie te geven is zijn of haar moeite toch voldoende reden om er niet tegenin te gaan? Dan kun je eruit halen wat je denkt te kunnen gebruiken en de rest leg je naast je neer.
Voor er echt gigantische kiespijn voor je aan te pas komt brei ik er maar een einde aan 😀
Pierken · 31 maart 2015 op 00:30
Weer een hoog gehalte ‘zij die zich aangesproken moeten voelen’, D’s. Dat wedstrijdje schept wat mij betreft weer een onnodig negatieve sfeer. Heb jij nou zoveel moeite om rechtstreeks aan te geven wie jou dwars zit v.w.b. een tegenreactie? En moet je als schrijver slechts de moeite van het reageren waarderen met bedankt en een knikje? Zelfs als dat haaks staat op wat jij als schrijver hebt willen vertellen? Ook de lezer kan een blinde vlek hebben. Haal hieruit wat je denkt te kunnen gebruiken en leg de rest naast je neer.
Wat ik jou, Suzanna, wil aangeven is dat je vooral blijft inzien dat je bezig bent met een hobby waar je schik in hebt. Althans zo zie ik het. Blijf binnen dat tijdverdrijf zo oprecht mogelijk datgene op reacties teruggeven waar je het wel of niet mee eens bent. Het is geen eenrichtingsverkeer zoals wordt gesteld. En als je er andersom iets van opsteekt, doe er dan je voordeel mee. Dan blijft het leuk.
D's · 31 maart 2015 op 05:30
Waardoor zou ik me precies aangesproken moeten voelen Pierken? Er was niets waar ik me aangesproken over kon voelen?
Het enige dat ik voor jou kan doen is jou niet meer bekritiseren op je schrijven. Want dat lijk je niet te kunnen hebben. Dat had ik al toegezegd en dat vond je spannend. Prima. Maar ik ga niet bij iedere reactie rekening houden met de lengte van je tenen. Geen zin an.
En btw, je reactie had met inhoud niets te maken, enkel met terechtwijzing. Daar valt niets uit te halen, behalve dan dat je me ergens de mond wil snoeren. Daar kan ik weinig mee.
Suzanna, ook daarin heb je een punt. Maar blijf gewoon schrijven, win some, lose some, het is maar een site. En best een leerzame bij vlagen.
Suzanna · 30 maart 2015 op 22:09
29 reacties, oke, minder min de mijne, plus 1 van mij nog. Ik vind het erg veel voor een stukje dat gewoon een probeersel was en niet geslaagd. Ik begrijp niet waarom zovelen daar bovenop springen?
Als iets niet boeiend is of je niet raakt waarom dan niet gewoon zwijgen?
Na de eerste twee reacties van Mien en Troubadour kon ik mij volledig vinden in hun reacties. Te veel over de top. Geen probleem mee en blij dat ik daar van kan leren. Ik zie niet waar ik ergens tegenin ga. De discussie die steeds aangemerkt wordt als verweer is een woordgrapje tussen Mien en mij. Maar goed, het is geen chatsite hier en ook geen FB. Beter is dus niet meer te reageren op reacties. Die zouden zomaar als verweer kunnen worden aangemerkt. Ik blijf wel schrijven hier en reageren op stukjes. De felheid van enkele reacties hier en die ik misschien ook gebruikt heb zal ik voortaan achterwege laten of negeren.
Iedereen is vrij om zijn mening te uiten maar als je daar zoveel reacties op krijgt laat je het wel uit je hoofd. Jammer.
Mien · 30 maart 2015 op 22:19
Een beetje redevoeren kan echt geen kwaad hoor. Dat deden de Grieken en Romeinen al. 😉
Suzanna · 30 maart 2015 op 22:41
😉 23… 😀
Suzanna · 30 maart 2015 op 23:02
33 ….. :-((