In het oog van de storm

Afwachtend staarde ze naar de zware notenhouten deur. Alsof ze hem, wanneer ze maar lang genoeg bleef kijken, vanzelf naar binnen kon toveren. Het was niet gemakkelijk om elkaar te ontmoeten, maar tot nog toe hadden ze hun romance goed verborgen weten te houden. Ze verlangde naar hem zoals ze nog nooit naar een man verlangd had. Op deze leeftijd verbaasde ze zich over de intensiteit van haar passie. De man in kwestie was een bekende, een oude vriend. Vreemd, ze kon zich nu niet meer voorstellen hoe het mogelijk was dat ze hun liefde voor elkaar zo laat ontdekt hadden.

Jaren van eenzaamheid. Doorgebracht met een man van aanzien. Loyaliteit en trouw waren hem tijdens hun huwelijk vreemd geweest. Mensen die haar tijdens feestelijke ontmoetingen vol medelijden aanstaarden, vroeger was het een hel, maar nu deerde het haar niet meer. Er was geen liefde. Die was er eigenlijk nooit geweest. Een overeenkomst, ja, op zijn hoogst. Dit appartement op de elfde verdieping was al jaren in hun bezit, maar zij en haar man kwamen er nooit. Daarom kwam het vergeten luxueuze stulpje haar nu goed van pas.

Het geluid van de deurbel onderbrak haar overdenkingen. Ze stond op met bonkend hart en opende de deur. Hij stond er. Lachend, met zijn grote zonnebril op, een donkere pruik en de kraag hoog opgetrokken. Ze staarden elkaar ademloos aan. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar gezicht, het zandkleurige chic gekapte haar, de hals, de aanzet van haar borsten. Buiten adem lieten zij zich op de zachte beige sofa neervallen. Hij knoopte haar flanellen blauwe blouse open en zij trok aan zijn hagelwit overhemd. Ze zwegen en bleven elkaar kussen, als twee uitgehongerde geliefden.

Na een tijdje zaten ze rechtop, genietend van een glas wijn.
‘Het duurt nu niet lang meer, liefste,’ sprak hij met hese stem.
‘Gelukkig niet, ik kan het niet meer volhouden om te doen alsof ik jou haat.’
‘Ongelooflijk, dat niemand het doorziet,’ vond hij, ‘ Al die onzinnige dingen die ik uitkraam, ze slikken het allemaal.’
‘Mijn man heeft niets door, en jouw vrouw?’
‘Neuh, als die maar alles kopen kan, vindt ze het best allemaal,’ bromde hij en maakte een wegwerpgebaar met zijn rechterhand.
‘Oh goddank, vind je het echt niet erg?’
‘Nee, liefste, dat hebben we toch uitgebreid besproken? De vorige keer in tweeduizend acht is het al mislukt. Dit is je laatste kans, en ik help je daarbij. ‘
‘Oh Donald, Maar dat ze echt denken dat jij een Republikein bent, dat je dat werkelijk zou kunnen zijn.’
‘Liefste Hillary, als zij er maar intrappen. Voor jou doe ik alles, zelfs dit. Zolang het publiek maar gelooft dat ik een beetje gestoord ben, zit jij geramd. Als jij dit keer maar presidente wordt. En het lijkt mij duidelijk dat je dat straks ook zult zijn.’

Ze zwegen en kusten elkaar opnieuw terwijl de zon langzaam onder ging. Het bleef lang stil in het appartement.