Toen ik twaalf was ging ik voor het eerst naar de brugklas met in mijn broekzak het afgedankte mobieltje van mijn broer. Alhoewel, ‘mobieltje’, mijn vrienden noemden het altijd een koelkast. Het was een dik, lomp apparaat zonder internet. Maar wel met een camera van maar liefst 5 megapixel, voor die tijd best bijzonder. Inmiddels zit ik in mijn zesde en laatste jaar op de middelbare school en in die zes jaar is er een hoop veranderd. Waar ik voorheen blij was met een 5 megapixel-camera, irriteer ik me tegenwoordig als mijn internet niet binnen drie seconden doet wat ik wil. Kinderen van tien lopen al met iPhones rond en de innovaties op het gebied van social media blijven maar doorgaan. Zo hebben populaire apps als Instagram en Snapchat in de afgelopen jaren hun intrede gedaan. Niet alleen de afgelopen zes jaar, maar al langer zijn verscheidene technologische ontwikkelingen een steeds centralere rol gaan spelen in onze wereld. Dit heeft positieve, maar zeker ook negatieve gevolgen.
Ik ga niet de moraalridder uithangen die internet en social media verafschuwt. Dat zou wel heel hypocriet zijn, ik betrap mezelf vaker dan ik wil met mijn mobiel in mijn hand. Maar de opkomst van apps als ‘Insta’ en ‘Snap’ brengt zoals gezegd de nodige gevolgen met zich mee. Pakweg tien jaar geleden spraken scholieren voornamelijk hun vrienden, ze trokken op met de mensen waar zij het goed mee konden vinden. Nu volgt de halve school elkaar online. Sommige mensen spreken elkaar niet eens in het echt, maar volgen elkaar wel op Instagram. Het is een omgekeerde wereld. Veel meisjes van mijn school hebben rond de 500 volgers op Instagram. Hoeveel van die volgers zullen ze in het echt gedag zeggen, twintig? Dertig? Iedereen kent iedereen door Instagram en Snapchat, terwijl veel mensen elkaar niet écht kennen. Mensen posten de leukste foto’s van zichzelf in de hoop veel likes binnen te kunnen harken. Er wordt online een soort nep-imago opgebouwd, waar mensen alleen hun positieve kanten laten zien. Ik hoor op school twaalf-jarigen met elkaar overleggen welke foto ze op hun Insta gaan zetten. Waar zijn we eigenlijk mee bezig, denk ik dan. Ga lekker buiten spelen op die leeftijd.
Hoe meer we met elkaar in contact komen te staan, hoe beter, lijkt tegenwoordig echter het credo. De trends van dit moment, Instagram en Snapchat, lijken het begin van een tijdperk waarin we gestimuleerd worden om echt álles met elkaar te delen. Kenmerkend is de nieuwe, hemeltergende, reclame van Tele2: ‘’Ik wil elke seconde een selfie posten op Instagram. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.’’ Het is typerend voor de ‘Instagramisering’ van de maatschappij. Van mij mag het allemaal wat minder overdreven. Ik voel me net een chagrijnige 65-plusser terwijl ik dit schrijf, maar misschien zit er wel een kern van waarheid in de verhalen van veel ouderen. Die ‘goeie ouwe tijd’ waar ze weleens over spreken is misschien wel echt een goeie ouwe tijd geweest. Een tijd waarin niet iedereen elkaar kende. Een tijd waarin kinderen zich niet bezighielden met een online-imago. Een tijd zonder Instagram.
10 reacties
troubadour · 8 februari 2016 op 07:54
Ik zie nooit nog jeugd tegenwoordig. Die zitten of liggen wellicht in hun kamer en appen elkaar wanneer ze inademen en wanneer ze uitademen. Waar zijn die padvinders gebleven die een boomhut bouwen? Goed geschreven Sambazzz , blijf aan waarheidsvinding doen, opinie is er al zoveel..
Meralixe · 8 februari 2016 op 09:19
Maar Sambazzz jongen, als je nu al het ‘vroeger was het beter’ gevoel etaleert. Laat dat ‘gezaag’ toch eens over aan ons, echte oude knarren!
Anderzijds heb je wel een punt hoor. Sommige evoluties beginnen o zo onschuldig maar komen dan toch terecht bij onrustwekkende toestanden. En, meestal is er geen weg terug. Het steeds verder rollend monster van de economie sleurt alles met zich mee, ook de vriendelijke jongeling die een aantal jaren terug nog, iedereen aankijkend een goede morgen wenste aan de mensen.
Nu zit hij daar alleen, ergens in een hoekje op een muurtje, na te zien hoeveel mensen hem nog LEUK vinden. Wat een armoede.
Sambazzz · 8 februari 2016 op 16:15
Achja, het maakt me niet minder gelukkig hoor, haha. Het valt (vooral op een middelbare school) alleen erg op en wat mij betreft gaat het wat ver allemaal. En inderdaad, het monster van de economie speelt in op de technologische ontwikkelingen. Zo’n TELE2 heeft heel bewust ervoor gekozen om een trieste reclame te maken, om op die manier maar een jonge bevolkingsgroep aan te spreken. Hun goed recht en waarschijnlijk nog slim ook, maar die reclame vind ik zo dom.
Bruun · 8 februari 2016 op 10:38
Een perfecte beschrijving van mijn frustraties. Ik heb niets tegen social media, maar vind dat we als mensheid doorgeslagen zijn in het gebruik ervan. Social media hoort een aanvulling te zijn op menselijk contact en geen vervanging ervan. Ik ben verheugd dat er nog iemand van jouw generatie is die er hetzelfde over denkt. Goed geschreven debuut als je het mij vraagt. Welkom.
Sambazzz · 8 februari 2016 op 16:11
Bedankt! Mooie toevoeging ook, het is meer een vervanging van menselijk contact aan het worden inderdaad..
trawant · 8 februari 2016 op 13:10
Waarvan de Virtual Reality bril de logische overtreffende trap wordt.
Helemaal alleen in je eigen niet bestaande wereld zonder enge levende mensen om je heen.
Gelukkig hebben we hier allemaal ‘echte vrienden’ op Columnx ..toch?
troubadour · 8 februari 2016 op 18:49
Eens trawant, door dik en dun. Én een kogelvestje..
Mien · 9 februari 2016 op 00:11
Ik sluit me aan bij Bruun. Goed commentaar en ik zit nog half in de polonaise. Welkom Sambazzz op CX. Real en unreal!
Esther Suzanna · 9 februari 2016 op 01:05
Goed geschreven sterke column. Super! Het is dubbel. Mijn ‘virtuele’ kennissenkring is groter dan ooit, de onderliggende contactstoornis groter…
Odette · 10 februari 2016 op 10:08
Zo ging het ook met de auto. Jubelend ontvangen ergens in de vorige eeuw en anno tweeduizendzestien mopperen we massaal over files en de onbereikbaarheid van plaatsen. Not to mention de parkeergelegenheden. Of de betaalbaarheid ervan.
De telefoon. Juichend ontvangen, ook door de groten der aarde want met wat knopjes ingedrukt kon je zo maar naar een ander continent optelefoneren (nee, dat heet inderdaad niet zo maar het klinkt zo lekker antiekerig) en een oorlog of wat voorkomen. Of juist in werking stellen. Het lag eraan wie er telefoneerde.
Evolutie. Het gebeurt al eeuwen. Niet alleen de natuur doet het, de apparaten en de menselijkheid evolueren dapper mee.
Leuk debuut maar het oogt belerend en daar ben ik een beetje allergisch voor. Mogelijk houd je meer van echt intermenselijk contact. Dat is mooi, misschien maak jij het verschil en kun je de wereld om je heen daardoor mooier maken. Niks mis mee.
Zonder de kracht van social media had ik mijn hoed zes jaar geleden in de rivier gegooid en was ik eronder gaan zitten. Mijn internetsessies hebben me meer opgeleverd dan welke duurbetaalde sessie bij de psycholoog of kootsj ooit.
Ik kom gewoon buiten, doe mijn boodschappen, geef de plantjes water bij de buren en verleen mantelzorg. Social media heeft mij veel gebracht. Intermenselijk contact via een kabeltje. Troost via de glazvezel, jazeker.
Enkele internet maatjes ken ik inmiddels persoonlijk, draag ik voor altijd met mij mee.
In mijn hart én in mijn pokkie.